Arachnoiditis behandeling

Arachnoiditis is een zeldzame chronische pijnaandoening die kan optreden wanneer iets - bijvoorbeeld een rugoperatie - aan de wervelkolom wordt gedaan. Met dat gezegd, is de oorzaak van arachnoiditis niet beperkt om een operatie te ondersteunen.
Een uitbraak van schimmelmeningitis in 2012 als gevolg van gecontamineerde steroïde-injecties resulteerde in 720 gevallen en 48 sterfgevallen. De CDC meldde dat bij sommige patiënten arachnoïditis en gelokaliseerde infecties op de injectieplaats voorkwamen.

Wat is Arachnoiditis?

Arachnoiditis is een ontsteking of irritatie van het arachnoïdale membraan van de hersenvliezen. Om u te helpen begrijpen wat dit betekent, is een korte anatomieles in orde:
De meningen zijn drie lagen weefsel dat het ruggenmerg en de hersenen bedekt. Samen vormen de hersenen en het ruggenmerg het centrale zenuwstelsel. Het arachnoïdale membraan is de middelste laag van deze bekleding. De bovenste laag, de dura mater - wat 'stoere moeder' betekent - is, zoals de naam al aangeeft, een sterk weefsel dat is ontworpen om bescherming te bieden tegen de krachten die op het koord van buitenaf werken. De pia mater, de diepste laag van de hersenvliezen, is een gevoelig weefsel met daarin vele fijne bloedvaten. Het arachnoïdale membraan bevat ook bloedvaten en zowel de pia als de arachnoïde bevatten hersenvocht, een ander beschermend mechanisme voor het centrale zenuwstelsel. De pia mater bevindt zich onder het arachnoid-membraan, dat zich onder de dura mater bevindt. Met andere woorden, de pia mater is de laag die het dichtst bij het ruggenmerg zelf ligt.
Zoals bij de meeste ontstekingsaandoeningen, kan het arachnoïde membraan geïrriteerd raken en kan het pijn veroorzaken. Deze irritatie kan optreden wanneer het ruggenmerg wordt samengedrukt, of het nu gaat om een verwonding of een spinale procedure.
Bij arachnoiditis leidt ontsteking tot de vorming van littekenweefsel. Littekenweefsel kan er op zijn beurt toe leiden dat spinale zenuwen op ongepaste wijze aan elkaar blijven kleven. Een manier om aan arachnoiditis te denken is een klodder zenuwen die zich in het wervelkanaal bevinden.
"Als je je zenuwen kunt voorstellen als stukjes spaghetti die samen klonteren, dan is arachnoïditis hetzelfde", zegt dr. Anand Gandhi, een interventionistische fysioloog. Gandhi is een arts die gespecialiseerd is in minimaal invasieve procedures. Hij onderhoudt een praktijk aan het Laser Spine Institute in Tampa, Florida.
Het klonteren treedt meestal op in een specifiek gebied in het wervelkanaal. Dit komt overeen met het gebied net aan de binnenkant van (technisch genoemd "mediaal naar") de spinale zenuwwortels, zegt Gandhi. Misschien begrijpt u de locatie van de klontering als de plaats in het snoer vlak voordat het begint uit te steken en zich ontwikkelt tot perifere zenuw (lenzen). Perifere zenuwen zijn de individuele zenuwen die zich uitstrekken van het snoer naar de rest van uw lichaam; deze zenuwen stellen je in staat om te voelen, te reageren en te bewegen.

Oorzaken van Arachnoiditis

Arachnoiditis is meestal te wijten aan een soort van letsel of verstoring van de wervelkolom. Het komt vaak voor als gevolg van iets gedaan aan de wervelkolom.
Volgens Dr. Gandhi zijn de top 3 oorzaken van arachnoiditis, in volgorde, wervelkolomoperaties (met name de niet-minimaal invasief type), infecties van de wervelkolom (dit zou bacterieel, viraal of beide kunnen zijn) en trauma. Andere oorzaken, zegt hij, zijn tumoren en CT-myelogrammen, die soms worden gegeven om laesies in de sub-arachnoïde ruimte te diagnosticeren. De subarachnoïde ruimte wordt ook de intrathecale ruimte genoemd.

Arachnoiditis Symptomen

De ernst van rugpijn geassocieerd met arachnoiditis kan variëren van mild tot ondraaglijk, zegt Gandhi. Hij zegt dat de symptomen zenuwsensaties kunnen omvatten zoals steken en branden in de lage rug en benen. Hij merkt op dat arachnoiditis soms gepaard gaat met paresthesie (d.w.z. tintelingen, het gevoel van spelden en naalden en / of gevoelloosheid langs een arm of been). Deze pijn en paresthesie komen vaak voor in onregelmatige gebieden niet gerelateerd aan dermatomale distributie, zegt hij. Dermatomale verdeling verwijst eenvoudigweg naar het patroon door het lichaam waarin de zenuwen "vuren".
Symptomen kunnen ook slopende spierkrampen, spiertrekkingen of spasmen zijn. Arachnoiditis kan de blaas, de dikke darm en de seksuele functie beïnvloeden en kan in ernstige gevallen verlamming van de onderste ledematen veroorzaken, zegt Gandhi.

Arachnoiditis behandeling

Arachnoiditis is een chronische pijnstoornis die voor het grootste deel niet echt reageert op de momenteel beschikbare behandelingen. Bovendien wordt de prognose vaak gecompliceerd door het ontbreken van een voorspelbaar patroon van symptomen.
Gandhi erkent dat arachnoiditis moeilijk te behandelen kan zijn. Dit is, zegt hij omdat de behandeling en bijwerkingen van de behandeling vaak hetzelfde zijn. Het bereiken van de arachnoïdale ruimte zonder verdere schade aan te richten, maakt de behandeling van het invasieve type precair. Niet alleen dat, maar invasieve behandelingen kunnen ook resulteren in meer vorming van littekenweefsel in de ruimte. Dat is het laatste wat u wilt in gevallen van arachnoiditis (evenals andere spinale aandoeningen). Laten we deze twee beperkingen één voor één bekijken om heel duidelijk te krijgen waarom arachnoiditisbehandeling niet altijd eenvoudig is:

Behandellocatie: Het idee achter de behandeling van arachnoiditis is om verlichten druk (in de subarachnoïde ruimte) die wordt veroorzaakt door de "samengeklonterde spaghetti", zegt Gandhi. "Maar de sub-arachnoïdale ruimte kan heel moeilijk te bereiken zijn zonder dat delicate gebied verder te irriteren," voegt hij eraan toe. Helaas is dit een dilemma voor artsen die de aandoening behandelen.
Littekenweefsel veroorzaakt littekenweefsel: Hoewel er vele methoden zijn waarmee artsen littekenweefsel kunnen behandelen, de meeste oorzaak meer littekenweefsel in de arachnoïdale ruimte. Vertaald: Behandelingen voor littekenweefsel die zijn gericht in de sub-arachnoïdale ruimte hebben de neiging om uw risico te verhogen voor het verhogen van de hoeveelheid "samengeklonterde spaghetti" in uw ruggenmerg.

Dus wat is de meest effectieve behandeling voor arachnoiditis? Dat kan afhangen van hoe slopend het is, zegt Gandhi. Ook is er geen garantie dat ieder behandeling zal effectief zijn bij het verlichten van symptomen.
"Arachnoiditis is een uitdagende aandoening met weinig behandelingen. Er is geen gouden standaard voor de behandeling ervan, "zegt hij. "Als u arachnoiditis heeft, praat dan met uw arts over uw opties."
De National Institutes of Health stelt dat de meeste behandelingen voor arachnoiditis gericht zijn op pijnverlichting en verbetering van symptomen - om u in staat te stellen beter te functioneren in uw dagelijks leven. Ze zeggen ook dat chirurgie controversieel is, vooral omdat opluchting op zijn best slechts van korte duur is.
Gandhi zegt dat de behandeling over het algemeen conservatief begint en doorgaat naar bepaalde soorten invasieve procedures. Hier is een overzicht (in volgorde):

Fysiotherapie
(Orale) medicijnen voor zenuwpijn, bijvoorbeeld Lyrica of Neurotonine
Intrathecale steroïde injectie in subarachnoïdale ruimte, die in essentie een ontstekingsremmend middel is dat bedoeld is om de irritatie in de ruimte te kalmeren
Geïmplanteerde (een minimaal invasieve procedure) ruggenmergstimulatie die de pijnsignalen kan maskeren zodat u ze niet zo gemakkelijk voelt
Thecaloscopy is een nieuwe, grotendeels onbewezen minimaal invasieve procedure die werd ontwikkeld nadat artsen een endoscoop begonnen te gebruiken om arachnoiditis te diagnosticeren. De doktoren realiseerden zich dat de diagnostische procedure kon worden aangepast in een operatie die de druk verloor die werd veroorzaakt door de "samengeklonterde spaghetti" zenuwen. Tot dusverre is deze behandeling echter naar verluidt alleen bij 23 patiënten geprobeerd; met andere woorden, er is niet veel onderzoek gedaan naar de scopie en daarom zijn niet alle vragen over de veiligheid en effectiviteit ervan beantwoord.

Let wel, het is niet nodig om theloscapy gedaan te hebben om een arachnoiditis diagnose te krijgen. Thecaloscopy is slechts één mogelijke route. Gandhi zegt zelfs dat de gouden standaard voor het krijgen van een diagnose een MRI is.
De beste behandeling voor arachnoiditis is preventie, zegt Gandhi. Dit kringt terug naar de hoofdoorzaak van de meeste gevallen - vorming van littekenweefsel nadat iets aan je ruggengraat is gedaan. Het idee hier is om uw risico op littekenweefselvorming te minimaliseren. Hierop zegt Gandhi dat als je van plan bent om een wervelkolomoperatie te ondergaan, je een minimaal invasieve procedure wilt overwegen. Als u ervoor kiest minimaal invasief te worden (indien van toepassing voor uw aandoening), kan dit uw risico op overmatige vorming van littekenweefsel verminderen en daarmee uw risico op arachnoïditis verminderen. Zoals met elke mogelijke behandeling van een wervelkolom, moet u met uw arts overleggen wanneer u de beste manier van handelen voor u bepaalt.

Welk onderzoek wordt gedaan?

Het vakgebied van de arachnoiditis-geneeskunde is een niche die maar weinig aanbieders en onderzoekers hebben opgevoerd om te vullen. Het meest uitgebreide en betrouwbare onderzoek wordt waarschijnlijk uitgevoerd door de National Institutes of Health. Daarom wordt onderzoek naar arachnoïditis vrijwel samengevoegd met onderzoek naar andere chronische pijnbehandelingen. Als u uw behandelingsopties wilt uitbreiden, overleg dan met uw arts over de hierboven genoemde items.