Hebben mensen met autisme het beste contact met elkaar?

De meeste mensen met autisme hebben gedragingen en symptomen die, als ze niet identiek zijn, in ieder geval binnen dezelfde algemene marge vallen. De meeste mensen met autisme hebben speciale interesses en hebben de neiging om door te gaan met hun interesses. De meesten hebben stims - fysieke bewegingen die hen centreren en kalmeren. De meeste hebben een bepaald niveau van sociale angst en / of moeite, en de meesten hebben op zijn minst enkele uitdagingen met verbale en non-verbale communicatie.
Betekent dit dat mensen met autisme waarschijnlijk beste maatjes worden met elkaar? En als het antwoord op die eerste vraag "ja" is, moeten mensen met autisme worden aangemoedigd om samen tijd door te brengen?
Hoewel er wat logica achter de vraag zit, lijkt het in veel opzichten op het volgende: "Mensen met migraine geven de voorkeur aan donkere, stille kamers, nemen specifieke medicijnen en klagen over pijn in hun hoofd. Betekent dit dat mensen met migraine tijd samen moeten doorbrengen?"

Dit hangt van de persoon af

Net als bij migrainepatiënten (en andere groepen met een chronisch probleem), hebben mensen met autisme in feite bepaalde dingen gemeen die het gemakkelijker kunnen maken om contact te maken. Soms. Over bepaalde onderwerpen. Maar net als mensen met een ander chronisch probleem, zijn mensen met autisme heel, heel verschillend van elkaar. In sommige gevallen kan tijd doorbrengen samen geweldig zijn; in andere gevallen kan het ronduit afschuwelijk zijn.
Bijvoorbeeld: stel je een persoon voor met autisme wiens speciale interesse Minecraft is. Ja, er zijn andere mensen met autisme die net zo gefascineerd zijn door Minecraft, en ze zullen ongetwijfeld veel vinden om over te praten. Maar breng die persoon samen met een andere autistische persoon wiens interesse bestaat uit Disney-films, en je stelt jezelf voor mislukking. Niet alleen hebben deze individuen heel andere interesses, maar omdat ze autistisch zijn, zullen ze het erg moeilijk vinden om erachter te komen waar de ander om geeft, overeenkomsten te ontdekken en een vriendelijk gesprekje te voeren. In het beste geval negeren de twee individuen elkaar; in het slechtste geval zullen ze elkaar gek maken.
Of een 'autismeklas' voorstellen dat kinderen omvat die erg verbaal en slechts matig verbaal zijn; begaafd en intellectueel uitgedaagd; zachtaardig en agressief. Ja, ze hebben allemaal een autismespectrumstoornis, ze zijn allemaal verbaal, ze kunnen allemaal op gesproken richting reageren. Ze kunnen allemaal in staat zijn om wiskunde te lezen en te doen, althans op een basisniveau. Zullen ze allemaal vrienden worden op basis van het feit dat ze te diagnosticeren zijn in het autismespectrum? De kans is klein. Net als elke andere groep kinderen, zullen ze verbindingen met sommige klasgenoten ontwikkelen en anderen er vervelen.
Aan de andere kant vinden sommige zelfbewuste tieners en volwassenen met autisme het juist nuttig om samen te komen met anderen op het spectrum, of het nu gaat om emotionele steun of om toegang tot hulpbronnen. Bovendien werken heel wat mensen op het spectrum samen om actie te ondernemen op het gebied van politiek activisme, het creëren van banen en beleidsontwikkeling. Organisaties zoals het Autistic Self Advocacy Network bestaan ​​uitsluitend uit mensen in het spectrum.

Bottom Line

Ouders moeten hun kind als een individu zien en niet als een vertegenwoordiger van de "autisme" -groep. Zijn er waarschijnlijk kameraden voor hun kind binnen hun groep van leeftijdgenoten? Als dat zo is, is de eerste stap om je kind te vragen "zou je willen samenkomen met die en die?" Als het antwoord nee is, neem dan niet aan dat het een schokreactie is. Er kunnen uitstekende redenen zijn om nee of ja te zeggen tegen welke relatie dan ook.
Het is duidelijk dat volwassenen in het spectrum volwassenen zijn en als zodanig hun eigen beslissingen nemen met betrekking tot vriendschappen en associaties.