Het debat over onderdrukte en herstelde herinneringen

Er is nog steeds een tamelijk verhitte controverse op het gebied van psychologie over het al dan niet herstellen van herinneringen, en ook of ze al dan niet accuraat zijn. De grootste kloof lijkt te zijn tussen behandelaars in de geestelijke gezondheidszorg en onderzoekers. In één onderzoek hadden clinici een veel grotere neiging om te geloven dat mensen herinneringen onderdrukken die in therapie kunnen worden hersteld dan de onderzoekers. Het grote publiek heeft ook een geloof in een onderdrukt geheugen. Het is duidelijk dat er meer onderzoek nodig is op het gebied van geheugen.

Trauma kan worden vergeten

De meeste mensen herinneren zich de slechte dingen die hen overkomen, maar soms wordt extreem trauma vergeten. Wetenschappers bestuderen dit en we beginnen te begrijpen hoe dit gebeurt. Wanneer dit vergeten extreem wordt, ontwikkelt zich soms een dissociatieve stoornis, zoals dissociatieve amnesie, dissociatieve fuga, depersonaliseringsstoornis en dissociatieve identiteitsstoornis. Deze stoornissen en hun relatie tot trauma worden nog bestudeerd.

Hoe het geheugen werkt

Geheugen is niet als een bandrecorder. Het brein verwerkt informatie en slaat het op verschillende manieren op. De meesten van ons hebben enkele licht traumatische ervaringen gehad en deze ervaringen lijken soms met een hoge mate van detail in onze hersenen te worden gebrand. Wetenschappers bestuderen de relatie tussen twee delen van de hersenen, de amygdala en de hippocampus, om te begrijpen waarom dit zo is. Dit is wat we op dit moment weten:

Matig trauma kan het langetermijngeheugen verbeteren. Dit is de gezond verstand ervaring die de meesten van ons hebben, en het maakt het moeilijk om te begrijpen hoe de herinnering aan vreselijke gebeurtenissen kan worden vergeten.
Extreme trauma's kunnen de langetermijnopslag verstoren en herinneringen bewaren als emoties of sensaties in plaats van als herinneringen. Onderzoek wijst uit dat het enkele dagen kan duren om een evenement in het lange-termijngeheugen volledig op te slaan.
Sensorische triggers in het heden kunnen ervoor zorgen dat vergeten materiaal naar de oppervlakte komt. Dit komt omdat het materiaal is gekoppeld aan de trigger via een proces dat bekend staat als 'toestandsafhankelijk geheugen, leren en gedrag'.
"Valse herinneringen" van licht traumatische gebeurtenissen zijn gecreëerd in het laboratorium. Het is onduidelijk in welke mate dit voorkomt in andere instellingen.
Studies hebben aangetoond dat mensen die door extreem trauma leven soms het trauma vergeten. De herinnering aan het trauma kan later in het leven terugkeren, meestal beginnend in de vorm van gewaarwordingen of emoties, soms met "flashbacks" waarbij de persoon voelt dat ze het geheugen herbeleven. Dit materiaal wordt geleidelijk meer geïntegreerd totdat het lijkt op andere herinneringen.

Het debat over herstelde herinneringen

Zijn herstelde herinneringen noodzakelijkerwijs waar? Er is veel discussie hierover. Sommige therapeuten die werken met overlevenden van trauma's geloven dat de herinneringen waar zijn omdat ze gepaard gaan met zulke extreme emoties. Andere therapeuten hebben gemeld dat sommige van hun patiënten herinneringen hebben hersteld die niet waar konden zijn (een herinnering aan onthoofdte bijvoorbeeld).

Sommige groepen hebben beweerd dat therapeuten "herinneringen implanteren" of valse herinneringen veroorzaken bij kwetsbare patiënten door te suggereren dat zij het slachtoffer zijn van misbruik wanneer er geen misbruik heeft plaatsgevonden. Sommige therapeuten lijken de patiënten ervan te hebben overtuigd dat hun symptomen te wijten waren aan misbruik, terwijl zij niet wisten dat dit waar was. Dit werd nooit als een goede therapeutische praktijk beschouwd en de meeste therapeuten waken erover geen oorzaak voor een symptoom te suggereren, tenzij de patiënt de oorzaak meldt.

Er is onderzoek dat suggereert dat valse herinneringen voor milde trauma's in het laboratorium kunnen worden gecreëerd. In een studie werden suggesties gedaan dat kinderen verloren waren gegaan in een winkelcentrum. Veel van de kinderen gingen later geloven dat dit een echte herinnering was. Opmerking: het is niet ethisch om herinneringen aan ernstig trauma te suggereren in een laboratoriumomgeving.