Myelodysplastische syndromen (MDS)

Myelodysplastische syndromen (MDS) zijn een groep beenmergziekten die een verhoogde kans hebben om zich te ontwikkelen tot acute myeloïde leukemie (AML). Hoewel deze ziekten allemaal verschillende symptomen en behandelingen kunnen hebben, hebben ze allemaal gemeen dat ze bepalen hoeveel en hoe goed het beenmerg in staat is om gezonde bloedcellen te produceren. Elk jaar ontwikkelen ongeveer 10.000 mensen MDS in de Verenigde Staten.
Andere woorden die worden gebruikt om MDS te beschrijven zijn preleukemie, hematopoietische dysplasie, subacute myeloïde leukemie, oligoblastische leukemie of smeulende leukemie..

Hoe ontwikkelt MDS?

MDS begint met DNA-schade of -mutatie in een enkele bloedvormende (hematopoietische) stamcel. Als gevolg van deze schade begint het beenmerg overmatige bloedcellen te produceren en wordt het gevuld met onrijpe of "ontploffings" cellen.
In MDS is er ook een toename in geprogrammeerde celdood (apoptose), wat leidt tot een interessante paradox. Hoewel er mogelijk verhoogde productie van cellen in het merg is, leven ze niet lang genoeg om in het bloed te worden afgegeven. Daarom zullen mensen met MDS vaak lijden aan bloedarmoede (een laag aantal rode bloedcellen), trombocytopenie (een laag aantal bloedplaatjes) en neutropenie (een laag aantal witte bloedcellen).

Risicofactoren

Het is niet bekend wat de oorzaak is van de mutaties die myelodysplastische syndromen veroorzaken en 90% van de tijd is er geen duidelijke oorzaak van de ziekte. Enkele mogelijke risicofactoren die geassocieerd zijn met een verhoogde zijn:

• Leeftijd: De mediane leeftijd van de diagnose is 70, hoewel MDS zelfs bij jonge kinderen is waargenomen.
• Ioniserende straling - Mensen die medicamenteuze bestralingsbehandelingen voor kanker hebben ontvangen, evenals blootstelling aan ioniserende straling door atoombommen en nucleaire ongevallen lopen een verhoogd risico.
• Blootstelling aan chemicaliën: Blootstelling aan bepaalde organische chemicaliën, zware metalen, meststoffen, pesticiden en herbiciden verhoogt het risico op de ziekte.
• Tabaksrook
• Diesel uitlaat

Is het een pre-leukemie?

Meting van het aantal blastcellen in het merg geeft aan hoe ernstig de ziekte is: hoe meer onrijpe cellen, hoe ernstiger. Zodra uw merg laat zien dat de populatie bestaat uit meer dan 20% blastcellen, wordt de aandoening als AML beschouwd.
Ongeveer 30% van de gevallen van MDS verloopt tot AML. Het is echter belangrijk op te merken dat zelfs als deze transformatie nooit optreedt, de anemie, trombocytopenie en neutropenie geassocieerd met MDS nog steeds levensbedreigend zijn..

subtypen 

Niet alleen omvat een MDS-diagnose verschillende beenmergaandoeningen, er zijn ook een aantal factoren binnen elk van deze aandoeningen die het gedrag en de prognose van de ziekte bepalen. Als gevolg daarvan hebben wetenschappers moeite gehad om een ​​classificatiesysteem te ontwikkelen dat rekening houdt met al deze verschillende variabelen.
De eerste van deze systemen is de Frans-Amerikaans-Britse (FAB) classificatie. Het breekt MDS naar beneden in 5 subtypen op basis van hoe het beenmerg eruit ziet en de resultaten van het volledige bloedbeeld van de patiënt (CBC):

• Refractaire anemie (RA)
• Refractaire anemie met geringde sideroblasten (RARS)
• Refractaire anemie met overmatige ontploffing (RAEB)
• Refractaire anemie met teveel blasten in transformatie (RAEB-T)
• Chronische monomyelocytische leukemie (CMML)

Sinds de ontwikkeling van de FAB-criteria in 1982 hebben wetenschappers meer geleerd over de genetische afwijkingen die leiden tot MDS en de rol die deze mutaties spelen in de loop van de ziekte. Als gevolg hiervan heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in 2001 enkele wijzigingen in het FAB-systeem gepubliceerd. Ze voegden een aantal aandoeningen toe: 5q-syndroom, MDS niet-classificeerbaar (MDS-U) en refractaire cytopenie met multilineage dysplasie (RCMD) - en onderverdeelden anderen zoals RAEB en CMML op basis van het percentage blasten in het beenmerg. Ze verduidelijkten ook dat iets meer dan 20% van de ontploffingen in het merg AML vormden, waardoor RAEB-T leukemie werd in tegenstelling tot een MDS.
De derde methode voor het classificeren van MDS is het gebruik van het International Prognostic Scoring System (IPSS). Dit systeem gebruikt drie criteria om te bepalen hoe MDS zal evolueren: het aantal cellen in het circulerende bloed van de patiënt, het aantal onrijpe blastcellen in het beenmerg en cytogenetica (het type genetische afwijkingen geassocieerd met de MDS)..
Op basis van deze factoren verdeelt IPSS patiënten in vier categorieën die het "risico" van het MDS-low, intermediate-1, intermediate-2 en high aangeven. De IPSS biedt een verbeterde manier om de uitkomsten van MDS te voorspellen, een prognose te bepalen en de behandeling te plannen.

Primaire versus secundaire MDS

Bij de meeste patiënten lijkt MDS zonder reden te ontstaan, uit het niets. Dit wordt primair of genoemd de novo MDS. Net als in het geval van leukemie en andere beenmergaandoeningen weten wetenschappers niet precies wat de primaire MDS veroorzaakt.
Secundaire MDS verwijst naar de aandoening wanneer het de vorige behandeling met chemotherapie of bestralingstherapie volgt.

Diagnose

MDS wordt gediagnosticeerd met behulp van dezelfde technieken die worden gebruikt om leukemie te diagnosticeren.
De eerste stap is om het circulerend bloed van de patiënt te testen op een volledige bloedceltelling (CBC). Deze test kijkt naar het aantal gezonde rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes in het bloed om een ​​algemeen beeld te krijgen van wat er gaande is in het merg. In de meeste gevallen zal een persoon met MDS een laag aantal rode bloedcellen (bloedarmoede) en mogelijk ook lage bloedplaatjes (trombocytopenie) en neutrofielen (neutropenie) vertonen..
Als er geen andere oorzaak kan worden gevonden voor de patiënt om bloedarmoede te krijgen, zullen artsen een beenmergaspiraat en een biopsie uitvoeren. Bij een patiënt met MDS zal het merg een abnormaal uiterlijk vertonen evenals een verhoogd aantal onrijpe of "ontploffings" cellen. Wanneer de cellen op genetisch niveau worden onderzocht, zullen ze mutaties of veranderingen in de chromosomen vertonen.

Tekenen en symptomen 

Patiënten met MDS kunnen symptomen van bloedarmoede ervaren zoals:

• Kortademigheid met weinig inspanning
• Bleke huid
• Zich moe voelen
• Pijn op de borst
• Duizeligheid

Enkele patiënten zullen ook tekenen van neutropenie en trombocytopenie vertonen, waaronder bloedingsproblemen en problemen bij het bestrijden van infecties..
Het is belangrijk op te merken dat er veel andere, minder ernstige aandoeningen zijn die deze tekenen en symptomen kunnen veroorzaken. Als u zich zorgen maakt over gezondheidsproblemen die u ervaart, is het altijd het beste om deze met uw arts of andere medische professionals te bespreken.

Samenvattend

MDS is niet één ziekte, eerder een groep aandoeningen die veranderingen in de werking van het beenmerg veroorzaken.
Naarmate de wetenschap meer leert over genetica en de rol die ze spelen bij de ontwikkeling van dit soort ziekten, leren we ook meer over factoren die de koers bepalen die ze zullen nemen en de mogelijke uitkomsten. In de toekomst zullen onderzoekers deze informatie kunnen gebruiken om nieuwe en effectievere therapieën voor MDS te creëren.