Hoe onvrijwillige ziekenhuisopname voor depressie werkt

Overweeg je iemand voor een onvrijwillige ziekenhuisopname voor een depressie? Je vraagt ​​je misschien af ​​wat je kunt doen. U weet misschien niet eens of ziekenhuisopname echt nodig is. Het volgende is bedoeld om enkele van de vragen te beantwoorden die u kunt hebben bij het nemen van de moeilijke beslissing om iemand tegen zijn of haar wil in een psychiatrisch ziekenhuis te plaatsen.

Wanneer is een onvrijwillige ziekenhuisopname noodzakelijk??

Als uw geliefde symptomen ervaart zoals ernstige depressie, zelfmoordneigingen, manie of psychose, kan dit een verwoestende uitwerking hebben op de geliefde en de mensen om hem of haar heen. Mogelijke gevolgen kunnen zijn: zelfmoord, fysieke schade aan anderen, financiële ondergang, verwoeste relaties en het onvermogen om te zorgen voor elementaire dagelijkse behoeften.

Helaas maakt geestesziekte het de patiënt vaak niet mogelijk om helder over zijn situatie na te denken. Het kan aan de mensen om hem heen zijn - zoals familieleden, politie of aanbieders van geestelijke gezondheidszorg - om het initiatief te nemen om hulp te krijgen om een ​​tragisch resultaat te voorkomen.

Wie kan onvrijwillig worden toegewijd?

De wetten verschillen sterk van staat tot staat, maar de persoon moet lijden aan een geestesziekte die moet worden gepleegd. Andere factoren die staten kunnen overwegen zijn gevaarlijk gedrag ten opzichte van zichzelf of anderen, ernstige handicap en de noodzaak van behandeling. Terwijl de meeste staten eisen dat de persoon een duidelijk en aanwezig gevaar voor zichzelf of anderen presenteert om te worden begaan, is dit niet voor alle staten het geval. In sommige gevallen kan onvrijwillige ziekenhuisopname plaatsvinden als individuen de benodigde behandeling weigeren, ook al worden ze niet als gevaarlijk beschouwd.

Minder gebruikelijke criteria die door sommige staten worden gehanteerd, zijn onder meer het reactievermogen op de behandeling en de beschikbaarheid van een passende behandeling in de instelling waar de persoon zich toe zal verbinden; weigering van vrijwillige ziekenhuisopname; gebrek aan instemmingsvermogen; toekomstig gevaar voor eigendom; en onvrijwillige ziekenhuisopname als het minder beperkende alternatief.

Wat betekent de term "geestesziek"??

De term 'geestesziek' is niet zo duidelijk gedefinieerd voor juridische doeleinden als voor de behandeling van psychische aandoeningen. Met uitzondering van Utah gebruikt geen van de staten een lijst met erkende psychische stoornissen om geestesziekte te definiëren. In plaats daarvan varieert de definitie van staat tot staat en wordt deze meestal in vrij vage termen gedefinieerd, waarbij wordt beschreven hoe geestesziekte denken en gedrag beïnvloedt.

Wat betekent "ernstige handicap"?

De definitie van "ernstige handicap" varieert ook van staat tot staat. In het algemeen verwijst het naar het onvermogen van een persoon om voor zichzelf te zorgen.

Wie kan iemand onvrijwillig in het ziekenhuis laten opnemen?

Noodarrestaties, waarbij onmiddellijk psychiatrische hulp wordt gezocht, worden meestal geïnitieerd door familieleden of vrienden die het gedrag van de persoon hebben waargenomen. Soms wordt het door de politie geïnitieerd, hoewel elke volwassene om een ​​nooddetentie zou kunnen vragen. De exacte procedures verschillen per staat, met veel staten die gerechtelijke goedkeuring of evaluatie vereisen van een arts die bevestigt dat de persoon voldoet aan de criteria van de staat voor ziekenhuisopname.

Patiënten kunnen ook worden opgenomen voor wat bekend staat als observationele institutionalisering, waarbij ziekenhuispersoneel de patiënt kan observeren om een ​​diagnose te stellen en een beperkte behandeling toe te dienen. Aanvragen voor dit type ziekenhuisopname kunnen meestal worden gedaan door een volwassene die daar een reden voor heeft, maar sommige staten eisen dat de aanvraag wordt ingediend door een arts of ziekenhuispersoneel. En de meeste vereisen dat een observationele institutionalisering de goedkeuring van de rechtbanken krijgt.

Het derde type ziekenhuisopname, uitgebreide verbintenis, is een beetje moeilijker te verkrijgen. In het algemeen zijn een of meer personen van een specifieke groep mensen nodig - zoals vrienden, familieleden, voogden, overheidsfunctionarissen en ziekenhuispersoneel - om er een aan te vragen. Vaak moet een certificaat of beëdigde verklaring van een of meer artsen of professionals in de geestelijke gezondheidszorg die de diagnose en behandeling van de patiënt beschrijven, bij de aanvraag worden gevoegd. In vrijwel alle landen moet een hoorzitting worden gehouden, waarbij een rechter of jury de uiteindelijke beslissing neemt over de vraag of de persoon kan worden vastgehouden.

Hoelang duurt het onvrijwillige ziekenhuisopname?

Nooddetentie is meestal slechts voor een korte periode, met een gemiddelde van ongeveer drie tot vijf dagen. Het kan een beetje variëren per staat, echter, variërend van 24 uur in een paar staten tot 20 dagen in New Jersey.

In de staten die observatieverplichtingen toestaan, kan de opnameduur aanzienlijk variëren, variërend van 48 uur in Alaska tot zes maanden in West Virginia.

Een standaardlengte voor verlengde verplichtingen is maximaal zes maanden. Aan het einde van de initiële periode kan een aanvraag worden ingediend om de tijd te verlengen, meestal een tot twee keer langer dan de oorspronkelijke verplichting. Verzoeken kunnen worden gedaan voor verdere verbintenis wanneer elke periode afloopt, zolang de patiënt blijft voldoen aan de wettelijke criteria.

Kan een patiënt gedwongen worden om behandeling te ontvangen??

Patiënten kunnen niet worden gedwongen om behandeling te ondergaan, tenzij er een hoorzitting is geweest die hen wettig incompetent verklaart om hun eigen beslissingen te nemen. Hoewel de patiënt onvrijwillig in het ziekenhuis is opgenomen, zullen de meeste staten de patiënt behandelen als in staat om zijn eigen medische beslissingen te nemen tenzij anders is bepaald..

Patiënten die direct gevaar lopen, kunnen op noodsituaties medicijnen krijgen. Deze medicijnen zijn echter gericht op het kalmeren van de patiënt en het stabiliseren van zijn medische toestand in plaats van het behandelen van zijn geestesziekte. Er kan bijvoorbeeld een kalmerend middel worden toegediend om te voorkomen dat de patiënt zichzelf schaadt, maar hij kan niet worden gedwongen om een ​​antidepressivum in te nemen, omdat dit als behandeling wordt beschouwd.

Hoe het proces van iemand begaan te initiëren

Omdat het feitelijke proces per staat verschilt, is het een goed idee om een ​​lokale expert te raadplegen die u kan informeren over de procedures van uw land. Mensen die u het beste kunnen adviseren zijn:

• Uw huisarts of een psychiater
• Uw lokaal ziekenhuis
• Uw lokale politie-afdeling
• Een advocaat die gespecialiseerd is in de wetgeving inzake geestelijke gezondheid
• Uw vereniging voor staatsbescherming en belangenbehartiging