Letsel en oorzaken en behandelingen voor persoonlijk letsel

Bij zelfverwonding gaat het om door uzelf veroorzaakt lichamelijk letsel dat ernstig genoeg is om weefselschade te veroorzaken of om sporen achter te laten die enkele uren aanhouden. Knippen is de meest voorkomende vorm van SI, maar branden, hoofd bonzen en krabben zijn ook normaal. Andere vormen zijn bijten, skinpicking, haartrekken, het raken van het lichaam met objecten of het raken van objecten met het lichaam.

Waarom hebben mensen zelfletsel?

Hoewel suïcidale gevoelens mogelijk bij SI horen, duidt dit niet noodzakelijkerwijs op een zelfmoordpoging. Meestal is het gewoon een mechanisme om emotionele stress te verwerken. Mensen die deze emotionele uitlaatklep selecteren, kunnen het gebruiken om gevoelens te uiten, om te gaan met gevoelens van onwerkelijkheid of verdoving, om flashbacks te stoppen, om zichzelf te straffen, of om spanning te verlichten.

Die zichzelf verwondt?

Hoewel SI wordt erkend als een veelvoorkomend probleem bij de tienerpopulatie, is het niet beperkt tot adolescenten. Mensen van alle geslachten, nationaliteiten, sociaaleconomische groepen en leeftijden kunnen zichzelf verwonden.

Waarschuwingsborden

Mensen die zichzelf verwonden raken erg bedreven in het verbergen van littekens of ze weg te verklaren. Let op tekenen zoals een voorkeur voor het altijd dragen van verborgen kleding (bijv. Lange mouwen bij warm weer), het vermijden van situaties waarin meer onthullende kleding kan worden verwacht (bijv. Onverklaarde weigering om naar een feest te gaan), of ongewoon frequente klachten over per ongeluk letsel (bijv. een katteneigenaar die vaak krassen op haar armen heeft).

behandelingen

Medicijnen zoals antidepressiva, stemmingsstabilisatoren en anxiolytica kunnen de onderliggende gevoelens waarmee de patiënt probeert om te gaan met SI verlichten. De patiënt moet ook coping-mechanismen leren om de SI te vervangen. Als de patiënt eenmaal stabiel is, moet therapeutisch werk worden gedaan om de onderliggende problemen die hun ellende veroorzaken, het hoofd te bieden. Sommige deskundigen zeggen dat hospitalisatie of gedwongen stopzetting van de SI geen nuttige behandeling is. Het kan ervoor zorgen dat de arts en de betrokken vrienden en familie zich comfortabeler voelen, maar doet niets om de onderliggende problemen te helpen. Verder is de patiënt over het algemeen niet psychotisch of actief suïcidaal en zal hij meer baat hebben bij het werken met een arts die medelijden heeft met de redenen dat hij zichzelf pijn doet. Een verlangen om samen te werken en beter te worden is een belangrijke factor in herstel.