Typen doorgangstijdtest van colononderzoeken
Darmdoorgangstijd is de hoeveelheid tijd die een stof nodig heeft om door uw dikke darm te bewegen. Een meting van deze tijd levert nuttige informatie op over de ernst van uw spijsverteringsproblemen. Darmdoorgangmetingen worden ook gebruikt in onderzoek om het effect van behandeling op darmmotiliteit te beoordelen.
Hoe de reistijden van de dikke darm worden getest
Er zijn drie soorten manieren waarop de reistijd van de dikke darm wordt getest:1. Radi-opake markertest
De radiopaque markertest is de meest traditionele en meest gebruikte van de drie opties. Dit wordt als een relatief eenvoudige test beschouwd. U wordt gevraagd een capsule in te slikken die plastic kralen of ringen bevat die als markers worden gebruikt. De capsule zal oplossen en de ringen zullen in uw dikke darm terechtkomen. Deze test is bekend onder een paar namen: colon-transitietijdstudie, darmtransittijdtest of een Sitzmark-studie.
Er zijn een paar varianten van deze test. Men vereist dat je een enkele capsule slikt gevolgd door een reeks afspraken om röntgenfoto's van je buik te maken totdat alle markers zijn gepasseerd. Als alternatief wordt op dag vijf een röntgenfoto gemaakt. Een andere variatie is het slikken van één capsule per dag gedurende drie dagen. Röntgenfoto's worden gepland voor dagen vier en zeven of misschien alleen op dag zeven.
Een nadeel van dit type doorgangstest voor dikke darm is dat u geen laxeermiddelen, klysma's of medicatie voor uw constipatie kunt gebruiken totdat de test is voltooid, wat, zoals u kunt zien, tot een week kan duren. Een ander nadeel is dat u wordt blootgesteld aan straling van de röntgenfoto.
2. Radionuclidescintigrafie
Radionuclidescintigrafie, ook wel colonscintigrafie genoemd, is een test op nucleair medicijn. U wordt gevraagd een capsule in te slikken of een halfvloeibare maaltijd te eten die radioactieve isotopen bevat. Terwijl de isotopen zich een weg banen door uw spijsverteringsstelsel, wordt hun vooruitgang opgemerkt door het gebruik van een gammacamera. Een voordeel van deze test is dat het ook mogelijk is om de maag (maag) en de beweeglijkheid van de dunne darm te meten. Deze test is echter niet overal verkrijgbaar. Afbeeldingen worden meestal genomen na 24- en 48-uursmarkeringen.
3. Draadloze Motiliteitscapsule
Het gebruik van een draadloze motiliteitscapsule is de nieuwste test ter plekke voor het meten van de motiliteit van het spijsverteringsstelsel, aangezien het in 2006 werd goedgekeurd door de FDA voor de evaluatie van vertraagde maaglediging (gastroparese) en chronische idiopatische constipatie. De test omvat het inslikken van een klein gegevensopname-apparaat dat informatie naar een draadloze gegevensontvanger verzendt.
Deze methode om de reistijd van de dikke darm te testen kan worden aanbevolen als blijkt dat u beweeglijkheidsproblemen heeft in meer dan één gebied van uw spijsverteringsstelsel. Het biedt de voordelen om goed te worden verdragen en er is geen blootstelling aan straling. Het kan echter vrij duur zijn.
Voor deze test moet u 's nachts vasten en tijdelijk stoppen met het gebruik van spijsverteringsmedicijnen. Op het kantoor van uw arts slikt u een capsule in die het kleine gegevensregistratieapparaat bevat. U krijgt iets te eten en water te drinken met de capsule. Je moet de volgende zes uur niet eten, maar dan terugkeren naar je gewone maaltijden. Je zult worden geïnstrueerd om zware oefeningen te vermijden totdat de test voorbij is. Een follow-upafspraak wordt drie tot vijf dagen later gepland, waarin u de gegevensontvanger retourneert. Uw arts zal kunnen bevestigen dat u de capsule uit uw lichaam hebt geëlimineerd, omdat er een verandering in het opnamesignaal zal optreden.
