5 Tekenen van onomkeerbare dood

Hartstilstand is het kenmerk van de dood. Het is het moment waarop het hart stopt met het effectief pompen van bloed naar de spieren en weefsels van het lichaam, vooral de hersenen. Dit is het moment waarop elke patiënt sterft. Je zou de term kunnen zien in officiële persberichten of media-accounts (doodsoorzaak: hartstilstand), maar dat is hetzelfde als zeggen dat de reden waarom iemand viel, was vanwege de zwaartekracht.
Hartstilstand wordt herkend door het stoppen van een hartslag en van de ademhaling. Officieel wordt een hartstilstand beschouwd als een klinische dood, maar deze kan worden behandeld. Met de juiste CPR en mogelijk defibrillatie kan een patiënt met een hartstilstand mogelijk worden bespaard. Er is echter een limiet. Poging tot reanimatie heeft niet altijd het potentieel om te werken. Langdurige hartstilstand of bepaalde soorten trauma die gewoon niet te overleven zijn worden als onoverkomelijk beschouwd en pogingen om de patiënt te reanimeren zullen niet succesvol zijn. In het geval van langdurige hartstilstand wordt hersendood (ook bekend als biologische dood) beschouwd als het absolute punt van geen terugkeer.

5 Tekenen van overduidelijke en onomkeerbare dood

Sommige patiënten met een hartstilstand zullen simpelweg niet worden gereanimeerd, ongeacht hoe hard hulpverleners het proberen. De celbeschadiging wordt in de loop van de tijd erger als de cellen geen voedingsstoffen of zuurstof krijgen en als ze toxines en koolstofdioxide opbouwen die moeten worden verwijderd. Hoe langer een patiënt in een hartstilstand blijft, hoe kleiner de kans dat hij wordt opgewekt met reanimatie of geavanceerde behandelingen. Om erachter te komen welke patiënten te dood zijn om gered te worden, zoeken hulpverleners vijf tekenen van onomkeerbare dood:

Onthoofding: Scheiding van het hoofd van het lichaam is het worstcasescenario. Er is op dit moment niets wat de medische wetenschap kan doen om een lichaam weer op zijn kop te zetten en het te laten werken. Artsen kunnen tenen, vingers, armen, benen en zelfs penissen opnieuw vastmaken, maar scheiding boven de kraag is een dealbreaker.
Ontleding: Zodra het vlees begint te rotten, is er geen mogelijkheid tot reanimatie. Een woord van verduidelijking echter: vlees kan zelfs in een levend persoon in gebieden rond het lichaam sterven. Dat is de reden waarom bevriezing zwart wordt. Wanneer ontbinding een teken van de dood is, betekent dit dat het hele lichaam is begonnen te ontbinden, dat de persoon niet ademt en het hart niet klopt.
Postmortale helderheid: Wanneer het bloed stopt met stromen, neemt de zwaartekracht het over. De Latijnse term is livor mortis of blauwe dood. Bloed nestelt zich in de laagste punten van het lichaam, wat afhangt van de positie waarin het lichaam zich op het moment van overlijden bevindt. Als iemand in bed sterft, zullen de paarse strepen op hun rug - vergelijkbaar in kleur met blauwe plekken - de rimpels in de vellen volgen en laten zien dat bloed al een tijdje niet circuleert. Lividity kan in slechts 15 minuten verschijnen.

Postmortem-rigiditeit: Er is een reden waarom dode mensen "stiffs" worden genoemd. Zodra het laatste beetje energie is opgebruikt in spiercellen, worden ze stijf totdat enzymen die door ontbinding zijn ontstaan, beginnen af te breken. De Latijnse term is Rigor mortis of harde dood. De chemie is gecompliceerd, maar starheid begint kort na de dood en duurt dagen, afhankelijk van warmte en vochtigheid.
Burned Beyond Recognition: Het laatste teken van onomkeerbare dood is heel specifiek. Het verwijst alleen naar patiënten die sterven aan brandwonden. Dit teken spreekt voor zich. Als een slachtoffer eenmaal zo slecht is verbrand dat hij of zij niet langer herkenbaar is, is er geen kans op reanimatie.

Het is niet verplicht om al deze tekens te hebben. Echter, in de aanwezigheid van een patiënt zonder pols, is een van deze symptomen een indicator dat het niet nodig is reanimatie te proberen. Wanneer kun je veilig aannemen dat een persoon dood is en het vruchteloos zou zijn om reanimatie te proberen? Dit is een relevante vraag voor hulpverleners en er wordt vaak gevraagd wanneer een patiënt wordt gevonden lang nadat haar hart en ademhaling zijn gestopt met werken. Professionele hulpverleners zijn niet de enige mensen die worden gevraagd om te beslissen of ze reanimatie proberen of niet. Iedereen kan zich in een situatie bevinden die de vraag naar voren brengt. Zelfs als je nog nooit in een situatie terecht bent gekomen waarin je wordt gevraagd om die beslissing te nemen, vraag je je misschien af waarom paramedici niet meer hebben gedaan om een patiënt bij een hartstilstand te doen herleven..