Dove geschiedenis - Doof, niet achterlijk

De meeste dove mensen in mijn generatie - maar niet alle - ontsnapten aan een lot dat elke kans die ze zouden hebben gehad op een normaal leven zou hebben verpest. Dat wil zeggen, we werden niet verkeerd gediagnosticeerd als achterlijk. Lange tijd, tot ongeveer de jaren zeventig, werd van dove mensen soms een verkeerde diagnose gesteld met een mentale achterstand, met ernstige gevolgen. Deze ongelukkige dove mensen groeiden op in instellingen - huizen voor zwakzinnigen of geesteszieken - zonder toegang tot taal. Tegen de tijd dat ze ontdekten dat ze alleen doof en niet achterlijk waren, was het vaak te laat voor hen om te redden wat er van hun leven over was. Al het gewonnen geld in rechtszaken kon geen verloren jeugd terugkrijgen, noch hen de taalvaardigheden geven die nodig waren om te overleven in de samenleving.
Dit gebeurde omdat jonge dove kinderen vaak intelligentietests kregen die niet geschikt waren voor het testen van dove kinderen en ook vanwege eenvoudige onwetendheid over doofheid. Dit werd vaak vermeld in boeken over doof erfgoed, zoals boeken van Harlan Lane (1984).

Gevallen gemeld in de nieuwsmedia

Case van Mattie Hoge - Mattie Hoge was een dove vrouw die een verkeerde diagnose had gesteld in 1929 of 1930, en ze was 57 jaar geleden geïnstitutionaliseerd in het huis van de Forest Haven voor de achterlijk mensen totdat ze werd ontdekt. Hoge was niet op de juiste manier getest en dat was de reden voor de verkeerde diagnose. Gerapporteerd in de Washington Post op 14 september 1985, met vervolgverhaal 6 februari 1988, pagina b.04.
Geval van een man in New York - In 1984 verloor de staat New York een rechtszaak voor een dove man die bijna tien jaar in een tehuis voor een achterlijk persoon heeft doorgebracht. New York moest deze man een paar miljoen dollar betalen. De zaak werd gerapporteerd in de New York Times, 14 januari 1982, pagina B2.
Een andere zaak in New York - Joseph McNulty, geboren in de vroege jaren 60, had een verkeerde diagnose gesteld als achterlijk in 1966. De verkeerde diagnose werd pas in 1974 ontdekt.
In Boston, Massachusetts, werd in 1964 een blinde dove man, Joseph del Signore, ontdekt in het psychiatrische ziekenhuissysteem. Deze zaak werd gemeld in de Washington Post / Times Herald, 18 december 1964, pagina A1.

In Tulsa, Oklahoma, werd een dove jongen, 17 jaar, ontdekt na 12 jaar op een school voor achterlijk kinderen, in 1965. Deze zaak werd gemeld in de Washington Post / Times Herald, 20 december 1965, pagina A1.
The Beacon Journal (Akron, Ohio) berichtte op 30 mei 2002 over een 48-jarige dove man die zijn eerste 18 jaar in een huis voor achterblijvers doorbracht nadat artsen zijn ouders hadden geadviseerd om hun kind te institutionaliseren..

Boeken over effecten van verkeerde diagnose

Ik was # 87: De oorzaak van misdiagnoses, institutionalisering en misbruik van een dove vrouw Een ander boek, niet autobiografisch, is Kids met moed: waarachtige verhalen over jonge mensen die een verschil maken (ISBN 0915793393) van Barbara A. Lewis. Dit boek vertelt als een van een compilatie van verhalen, het verhaal van een dove jongen die te horen kreeg dat hij als kind achterlijk was.
Een derde boek is Dummy (1974) (ASIN 0316845108), door Ernest Tidyman. Dit boek beschrijft de beproeving van een dove man die nooit een taal heeft geleerd, en werd beschuldigd van moord en geplaatst in huizen voor de achterlijken.
Een vierde boek is God Knows His Name: The True Story of John Doe No. 24, door Dave Bakke (ISBN 0809323273). Dit boek vertelt het verhaal van een niet-identificeerbare dove man die werd ontdekt in de geestelijke gezondheidszorg van de staat Illinois. Hij werd geplaatst in een tehuis voor de achterlijker na een verkeerde diagnose in 1945 (uit de boekbeschrijving is niet duidelijk of hij een volwassene of een kind was toen hij werd gevonden).

Andere bekende voorbeelden van verkeerde diagnose

Als je kon horen wat ik zie: lessen over leven, geluk en de keuzes die we maken

Voorbeelden in Entertainment Media van Misdiagnosis

En Jullie naam is Jona, die de jonge Jona liet zien, een doof kind dat een verkeerde diagnose had gekregen als achterlijk, klaar om de instelling te verlaten waar hij was opgegroeid.
Het eerdergenoemde boek Dummy werd ook een televisiefilm uit 1979 met dezelfde titel, met Levar Burton in de hoofdrol. Bovendien hadden sommige vroege televisieprogramma's afleveringen waarvan doven dachten dat ze achterlijk waren. Een van deze afleveringen was de aflevering "The Foundling" op de Waltons in 1972.

Misdiagnosis in de moderne tijd

Van bezoekers van Over Deafness:
... ik heb echt iets te maken met je verhaal over kinderen met een verkeerde diagnose (doof, geëtiketteerd achterlijk). Ik hoorde over mijn gehoorprobleem in de tweede klas. In de 4de klas raakte mijn leraar me en noemde me achterlijk, omdat ik haar niet hoorde. Ze geloofde niet dat ik doof was, ze dacht dat ik haar negeerde of stom was. Al mijn jeugd klasgenoten behandelden me vanaf dat moment alsof ik dom was. Toen ik afstudeerde van de middelbare school, met een Regents Scholarship, stopte een van mijn klasgenoten (met wie ik naar school was gegaan sinds het gymnasium) me in de hal om me te feliciteren en ze zei tegen mij dat ze verrast was dat ik die beurs won , omdat ze echt dacht dat ik opnieuw werd opgenomen. Op dat moment besefte ik dat mijn hele leven werd beïnvloed door die ene leraar.
... ik werd geboren met een licht gehoorverlies en niemand nam het op. Toen ik in de eerste klas zat, dachten de leraren dat ik geestelijk achterlijk was. Ze adviseerden mijn ouders om me in een psychiatrische inrichting te plaatsen, mijn ouders zeiden dat ze niet verstandelijk gehandicapt was dat je haar aandacht moest krijgen en dan zou ze het krijgen. Mijn vader leerde me in één nacht wat de leraren mij in zes weken hadden moeten leren. De volgende dag las ik voor de leraar en zij zei dat ik het uit het hoofd had geleerd. Ze stuurde me naar het kantoor van de directeur, waar ik van voren naar achteren, van achter naar voren en van midden naar de achterkant van het boek moest lezen voordat ze ervan overtuigd waren dat ik het kon lezen. Ze hebben mijn ouders naar het kantoor geroepen. Ik kan me voorstellen wat mijn vader zei toen moeder tegen hem zei dat we naar de school moesten gaan. Ik heb mijn hele leven mensen moeten bewijzen dat ik niet verstandelijk gehandicapt ben. Ik heb twee supervisors gehad die me vertelden dat ze dachten dat ik verstandelijk achterlijk was en dat iemand verbaasd was dat ik dat niet was.
Bent u een dove volwassene die verkeerd werd gediagnosticeerd als geestelijk gehandicapt als een kind of als iemand in uw familie een verkeerde diagnose had gesteld? Deel uw ervaring of de ervaring van uw familielid met lezers van Over Deafness.