De rol van auditieve lendenen bij horen

De gehoorbeentjes zijn een ketting van kleine botten in het middenoor die geluid overbrengen van het buitenoor naar het binnenoor door mechanische vibratie.
De namen van de botten waaruit de gehoorbeentjes bestaan, zijn afkomstig uit het Latijn. De malleus vertaalt zich naar de "hamer", het incus is het "aambeeld" en de stijgbeugel is de "stijgbeugel".
Hoewel het trio van gehoorbotten centraal staat bij het horen, past het in een gebied dat niet groter is dan een oranje zaadje.

Hoe de auditieve lendenen werken

Het doel van de gehoorbeentjes (ook wel ossiculaire ketting genoemd) is om geluid door te geven via een kettingreactie van trillingen die het trommelvlies verbindt met het binnenoor en het slakkehuis. Zodra de trillingen het slakkenhuis bereiken, een holle, slakachtige kamer gevuld met vloeistof, worden ze vertaald in zenuwimpulsen die de hersenen interpreteren als geluid.
De auditieve kettingreactie begint wanneer geluid het trommelvlies bereikt (trommelvlies). De trillingsdruk wordt doorgegeven aan de malleus, een gelede bot die buigt op een van de twee incudomalleolaire gewrichten.
De vibratie wordt vervolgens doorgegeven aan de incus die buigt op een ander incudomaalolair gewricht voordat de impulsen worden overgebracht naar de stijgbeugel, waarvan het bot er niet alleen uitziet als een stijgbeugel maar het kleinste in het lichaam is.
De rol van auditieve gehoorbeentjes is voltooid wanneer de vibratie-input wordt doorgegeven aan het slakkenhuis door het ovale venster (de opening tussen het midden en het binnenoor).
De gehoorbeentjes spelen een belangrijke rol bij het horen doordat ze geluidsgolven vanuit de lucht naar de met vloeistof gevulde kern in het slakkenhuis overbrengen. Ze versterken de trillingen effectief met ongeveer 30 decibel (dB) om deze overgang mogelijk te maken.

Regulering van geluid

Naast het vergemakkelijken van het gehoor, dienen de gehoorbeentjes een beschermende functie bij blootstelling aan ononderbroken, luide geluiden.
Wanneer dit gebeurt, zullen de spieren van het trommelvlies (de stapedius en tensor tympani spieren genaamd) samentrekken. Het aanhalen vermindert het vaardigheid van het trommelvlies om te trillen, waardoor de beweging van gehoorbeentjes en de impact van het geluid wordt beperkt.
Het is echter belangrijk om op te merken dat dit geen onmiddellijk antwoord is. De lus tussen het trommelvlies en de hersenen en de rug moet eerst worden gestimuleerd door een hard geluid voordat de vernauwing optreedt. Als zodanig kunnen het trommel- vlies en het gehoor niet worden beschermd tegen een plotselinge, luide uitbarsting van ruis.
Leeftijd kan ook de snelheid van de lus vertragen, waardoor ouderen kwetsbaarder worden voor gehoorschade.

Aandoeningen van de gehoorbeentjes

De gehoorbeentjes kunnen zo nu en dan worden beschadigd, zowel direct als indirect. Letsel kan gehoorverlies veroorzaken, soms ernstig, en kan omvatten:

Otosclerose, een aandoening waarbij de gehoorbotten samensmelten en soms een chirurgische ingreep vereisen
Dislocatie van de gehoorbotten als gevolg van een fractuur, trauma of een chronische infectie
Cholesteatoma, een cyste die zich achter het trommelvlies ontwikkelt en de beweging van de gehoorbotten belemmert
Trommelvliesperforatie of -infectie (myringitis) die de trillingsimpulsen naar de gehoorbotten vermindert
Middenoorontstekingen die vochtophopingen kunnen veroorzaken die de gehoorbotbeweging beperken
Genetische aandoeningen die interfereren met de normale ontwikkeling van de gehoorbeentjes