Acuut coronair syndroom (ACS) Symptomen en diagnose

Als u of een geliefde coronaire hartziekte (CAD) heeft, heeft u misschien de term 'acuut coronair syndroom', ook wel ACS genoemd, gehoord. ACS is een relatief nieuwe term die wordt gebruikt door cardiologen, en het kan een beetje verwarrend zijn. Omdat het echter de nieuwe manier van denken over CAD vertegenwoordigt, kan het nuttig zijn om een ​​paar minuten de tijd te nemen om het te begrijpen. 
Acuut coronair syndroom is ongeveer zoals het klinkt. Het is een urgente aandoening die de kransslagaders aantast; een noodgeval. Het geeft aan dat CAD van een persoon plotseling onstabiel is geworden en dat permanente hartschade zich nu of op elk moment voordoet. 

Wat is ACS?

ASC treedt op wanneer zich plotseling een bloedstolsel vormt in een kransslagader, meestal als gevolg van de acute breuk van een atherosclerotische plaque. Plaqueruptuur kan op elk moment optreden, vaak volledig zonder waarschuwing. Het bloedstolsel kan een gedeeltelijke of volledige verstopping van de slagader veroorzaken, waarbij de hartspier die door die slagader wordt geleverd, in direct gevaar komt..
Elke plaque in een kransslagader is onderhevig aan scheuren, zelfs kleine plaques die meestal worden genegeerd door cardiologen tijdens hartkatheterisaties. Dit is waarom je vaak zult horen van mensen met een hartinfarct (MI of hartaanval), kort nadat hun verteld is dat hun CAD "niet significant" is.

symptomen

De symptomen van ACS zijn vergelijkbaar met die van stabiele angina maar zijn vaak veel intenser, frequenter en aanhoudend. Het ongemak op de borst bij ACS gaat vaak gepaard met andere storende symptomen zoals zweten, duizeligheid, misselijkheid, extreme angst en wat vaak wordt omschreven als een "gevoel van naderend onheil." De pijn op de borst kan onaangeroerd blijven door nitroglycerine (wat gewoonlijk stabiele angina vermindert). Aan de andere kant zullen sommige mensen die ACS hebben slechts milde symptomen hebben, zelfs helemaal geen symptomen kunnen opmerken - tenminste in eerste instantie.
Helaas zal de permanente hartbeschadiging die vaak het gevolg is van ACS, vroeg of laat symptomen veroorzaken.

Types

Cardiologen verdelen ACS in drie verschillende klinische patronen. Twee daarvan vertegenwoordigen verschillende vormen van MI, en één vertegenwoordigt een bijzonder ernstige vorm van angina, genaamd "onstabiele angina." Alle drie worden veroorzaakt door acute bloedstolsels in de kransslagaders.
Als de bloedstolsel groot genoeg is en langer dan een paar minuten aanhoudt, beginnen enkele van de hartspiercellen te sterven. De dood van de hartspier is wat een MI definieert. Twee soorten MI die door ACS kunnen worden geproduceerd. 

1. ST-elevatie myocardinfarct (STEMI), zo genoemd omdat het "ST-segment" op het ECG "verheven" verschijnt, wanneer een kransslagader volledig geblokkeerd is zodat een groot deel van de hartspier die door die slagader wordt geleverd begint te sterven. Een STEMI is de meest ernstige vorm van ACS.
2. Niet-ST-elevatie myocardiaal infarct (NSTEMI), waarbij het "ST-segment" niet verhoogd is, treedt op wanneer de blokkering in de kransslagader "slechts" gedeeltelijk is. Er is voldoende blokkade om sommige van de hartspiercellen die door de aangetaste slagader worden aangevoerd te beschadigen, maar de schade is meestal minder uitgebreid dan bij een STEMI. Een probleem met een NSTEMI is echter dat bij onvoldoende behandeling de blokkering waarschijnlijk volledig zal zijn en het NSTEMI een STEMI zal worden.
3. Soms produceert ACS een bloedstolsel dat nog niet groot genoeg is. of blijft niet lang genoeg bestaan ​​om permanente hartspierbeschadiging te veroorzaken. (De beschermende mechanismen van het lichaam proberen bloedstolsels op te lossen die zich vormen in bloedvaten.) Wanneer een ACS symptomen produceert zonder de hartspier nog te laten sterven, wordt dit onstabiele angina genoemd. Mensen met onstabiele angina hebben een hoog risico om door te stromen naar een NSTEMI of een STEMI.

Zowel NSTEMI als onstabiele angina kunnen worden beschouwd als "onvolledige" hartaanvallen. Deze twee vormen van ACS hebben een vergelijkbaar, agressief medisch management nodig om de kans te verkleinen dat ze doorgaan naar een STEMI - welke cardiologen vaak een "voltooid" MI noemen.

De juiste diagnose stellen

Samenvattend, als zich eenmaal een bloedstolsel vormt in een kransslagader, wordt bij uitgebreide hartspierbeschadiging een STEMI gediagnosticeerd. Als een "kleine" hartspier schade optreedt, wordt een NSTEMI gediagnosticeerd. Als er geen meetbare hartspierbeschadiging optreedt, wordt onstabiele angina vastgesteld. 
Als u ACS heeft, zullen uw symptomen, lichamelijk onderzoek, medische voorgeschiedenis en hartrisicofactoren de arts onmiddellijk sturen om de diagnose sterk te vermoeden. Vanaf dat moment zal hij of zij snel uw ECG onderzoeken en uw cardiale enzymen meten. Hartenzymen worden door stervende hartspiercellen in de bloedbaan afgegeven, dus een verhoging van de hartenzymen betekent dat hartcelschade optreedt.
Dus: Het verschijnen van het ECG (d.w.z. de aanwezigheid of afwezigheid van "elevatie" in de ST-segmenten) zal een onderscheid maken tussen STEMI en NSTEMI. En de aanwezigheid of afwezigheid van verhoogde cardiale enzymen zal onderscheid maken tussen NSTEMI en onstabiele angina.

De betekenis van ACS

De drie typen ACS vertegenwoordigen het spectrum van de klinische aandoeningen die kunnen optreden wanneer een plaque scheurt binnen een kransslagader. In feite is er eigenlijk geen duidelijke lijn die inherent STEMI, NSSTEMI en onstabiele angina scheidt. Waar cardiologen de grens trekken tussen een STEMI en een NSTEMI, of tussen een NSTEMI en onstabiele angina, is een relatief willekeurige beslissing. Inderdaad, de definities van deze drie soorten ACS zijn in de loop van de jaren aanzienlijk veranderd, omdat onze kennis - met name ons vermogen om ECG's te interpreteren en hartcelschade te detecteren met enzymtests - is verbeterd.
Het belangrijke punt is dat elk geval van ACS (ongeacht hoe het gecategoriseerd is) een medisch noodgeval is, en vereist onmiddellijke medische zorg om te proberen twee dingen te bereiken: 1) om de hartspierbeschadiging te beperken die acuut door de bloedstolsel binnen wordt gedaan de kransslagader, en 2) om de mogelijkheid te beperken dat de plaque - die nu onstabiel is gebleken en vatbaar is voor breuk - opnieuw zal scheuren.