Wat te verwachten als je een gebroken scheenbeen hebt
Er zijn twee botten van het been, het scheenbeen en de fibula. Het scheenbeen is het grotere bot dat door mensen vaak wordt aangeduid als het scheenbeen. Het grootste deel van het lichaamsgewicht wordt ondersteund door het scheenbeen. De fibula is een kleiner bot dat zich aan de buitenkant van het been bevindt en ondersteunt niet veel lichaamsgewicht, hoewel het wel belangrijke functies op het knie- en enkelgewricht dient en de bevestiging van spieren en gewrichtsbanden is.
Tibiale schachtfracturen zijn verwondingen die kunnen optreden na vallen, auto-ongelukken, sportblessures en andere activiteiten. De schacht van de tibia is het centrale deel van het bot, niet de wijd uitlopende uiteinden van het bot net onder de knie of boven de enkel. De medische naam voor de schacht van de tibia is de diafyse van het bot. De schacht van de tibia is een holle buis, hoewel deze een enigszins driehoekige vorm heeft, waarbij de scheenbeenkam de prominente richel aan de voorkant van het scheenbeen is. Breuken kunnen ook voorkomen aan de bovenkant van het scheenbeen (proximale tibiafracturen) of aan de onderkant van het scheenbeen (distale tibiafracturen).
In het holle centrum van het scheenbeen bevindt zich het beenmergkanaal. Het buitenste deel van het bot is dik en stijf; dit wordt de cortex van het bot genoemd en biedt de kracht van het scheenbeen. Wanneer een tibiafractuur optreedt, is het bot verstoord en is de stabiliteit van het been aangetast. Tibia-fracturen zijn meestal pijnlijke letsels en vereisen in het algemeen een dringende medische behandeling.
tekenen
Tibia-fracturen zijn typisch voor de hand liggende verwondingen, maar soms zijn meer subtiele, niet-verplaatste fracturen moeilijker te identificeren. De gebruikelijke tekenen van een tibiafractuur zijn:- Ernstige pijn in de extremiteit
- Deformiteit van het been
- Tederheid direct op het bot
- Onvermogen om gewicht op het been te plaatsen
De meeste tibiafracturen kunnen worden behandeld als een urgente behandeling of met stabilisatie gevolgd door een vertraagde definitieve behandeling. Er zijn echter situaties waarbij een tibiafractuur een spoedbehandeling vereist. Een van deze redenen is een open fractuur waarbij het bot van het scheenbeen de huid is binnengedrongen. Vanwege de mogelijkheid van infectie wanneer het bot de huid binnendringt, worden deze fracturen in het algemeen behandeld als een chirurgische noodsituatie.
Behandeling
Een tibiale schachtfractuur kan op verschillende manieren worden behandeld, afhankelijk van het type fractuur en uitlijning van het bot. Traditioneel werden de meeste tibiafracturen behandeld met gegoten toepassing of beugels. Meer recentelijk is de trend echter verschoven naar meer invasieve behandelingen met chirurgische stabilisatie van het gebroken bot. De reden dat chirurgie steeds vaker voorkomt, is dat implantaten en chirurgische technieken zijn verbeterd waardoor het risico op chirurgie veel lager is en de voordelen van een veel voorspelbaarder genezing van de verwonding groter zijn..De meest voorkomende behandelingen voor een gebroken tibia-schacht omvatten:
- Gieten
- Een cast is geschikt voor scheenbeenscheurfracturen die niet slecht worden verplaatst en goed zijn uitgelijnd. Patiënten moeten in een gipsverband zitten dat boven de knie en onder de enkel gaat (een gegoten lange poot). Het voordeel van gieten is dat deze breuken de neiging hebben om goed te helen en gieten vermijdt de potentiële risico's van een operatie zoals een infectie. Patiënten met afgietsels moeten zorgvuldig worden gecontroleerd om te zorgen voor een adequate genezing van het scheenbeen en om ervoor te zorgen dat de botten hun uitlijning behouden. Frequente röntgenfoto's worden meestal uitgevoerd om ervoor te zorgen dat de genezing vordert zoals verwacht.
- Intrameduallary (IM) Rodding
- Intrameduallary rodding is een procedure om een medaillestaaf in het midden van het scheenbeen te plaatsen om de uitlijning van het bot vast te houden. Een tibia-rodding is een chirurgische procedure die ongeveer anderhalf uur duurt en meestal wordt uitgevoerd onder algemene anesthesie. Patiënten hebben een incisie op het kniegewricht en kleine incisies onder de knie en boven de enkel. Sommige breuken kunnen bovendien een incisie vereisen in de buurt van de breuk om de botten opnieuw uit te lijnen. IM-staven worden vastgezet in het bot door middel van schroeven zowel boven als onder de breuk. De metalen schroeven en de stang kunnen worden verwijderd als ze problemen veroorzaken, maar kunnen ook levenslang worden achtergelaten. Tibiale staven bieden uitstekende fixatie en uitlijning van de botten. Het meest voorkomende risico op een operatie is kniepijn, en de meest voorkomende complicatie is infectie. Infectie van de staaf kan verwijdering van de staaf vereisen om de infectie te genezen.
- Borden en schroeven
- Platen en schroeven worden minder vaak gebruikt, maar zijn nuttig bij sommige soorten breuken, vooral die dichter bij de knie- of enkelgewrichten (zie informatie over tibia-plateau en tibiale plafondbreuken). De meeste chirurgen kiezen een IM-staaf voor scheenbeenscheuren, tenzij de breuk te dicht bij de verbinding ligt om plaatsing van de IM-staaf mogelijk te maken. In deze breuken dicht bij het gewrichtsoppervlak, kunnen een plaat en schroeven de ideale fixatiemethode zijn.
- Externe fixator
- Een externe fixator kan ook nuttig zijn bij sommige specifieke soorten breuken. Externe fixators worden meestal gebruikt bij meer ernstige breuken, met name open fracturen met geassocieerde laceraties en beschadiging van zacht weefsel. In deze gevallen is het plaatsen van IM-staven of platen mogelijk niet mogelijk vanwege letsel aan het zachte weefsel. Wanneer er aanzienlijk letsel aan het zachte weefsel is, kan de externe fixator uitstekende immobilisatie bieden terwijl de omliggende zachte weefsels gecontroleerd en behandeld kunnen worden.
Herstel na verwonding
De genezingsduur na een scheenbeenscheur kan sterk afhankelijk zijn van het type fractuur, de ernst van de verwonding en de gekozen behandelingsmethode. Over het algemeen duurt de genezing van de tibiale schachtfracturen minimaal 3 maanden, en het is niet ongebruikelijk dat fracturen 4 tot 6 maanden duren voor volledig herstel. Het horen van dit kan stressvol zijn, maar onthoud dat, afhankelijk van uw unieke situatie, u mogelijk eerder kunt doen.De hoeveelheid gewicht die op het uiteinde kan worden geplaatst, is ook zeer variabel. In sommige situaties met stabiele fracturen die op hun plaats worden gehouden met metalen implantaten, kan onmiddellijke gewichtsdaling worden toegestaan. In andere situaties waar er meer bezorgdheid is over de uitlijning of stabiliteit van de fractuur, kan het gewicht beperkt zijn totdat de genezing voltooid is.
Een specifieke zorg met tibiafracturen wordt een niet -union genoemd, een aandoening waarbij het bot niet volledig geneest. Nonunionen komen niet bij iedereen voor - ze komen vaker voor na ernstigere verwondingen en open fracturen, of bij mensen met medische aandoeningen die botgenezing kunnen verstoren. Een van de meest voorkomende oorzaken van een nonunion is tabaksgebruik, waarbij het gebruik van nicotine leidt tot een vertraagde genezing van het botbreuk, dus het is belangrijk om roken en andere vormen van tabaksgebruik te vermijden. Een gesprek met uw arts is het beste om te bepalen wat de beste manier van handelen is in deze situatie.
