Virale onderdrukking en HIV

Virale onderdrukking wordt gedefinieerd als het letterlijk onderdrukken of verminderen van de functie en replicatie van een virus. Bij het bespreken van antiretrovirale therapie voor HIV wordt een regime als zeer succesvol beschouwd als het de virale belasting van een persoon tot niet detecteerbare niveaus * verlaagt. De term "virale lading" verwijst naar het aantal kopieën van HIV per ml bloed. Met andere woorden, het is de hoeveelheid virus in het bloed.

Virale onderdrukking en HIV

Over het algemeen moeten mensen met HIV een gecombineerde antiretrovirale therapie gebruiken (cART - ook bekend als zeer actieve antiretrovirale therapie of HAART) om langdurige virale suppressie te bereiken. Dit wordt gedefinieerd als de plaats waar het circulerende virus in het bloed vrij laag blijft of niet detecteerbaar is.
Antiretrovirale combinatietherapie is noodzakelijk omdat HIV kan muteren wanneer een enkel medicijn (ook monotherapie genoemd) wordt gebruikt. Het is veel moeilijker voor HIV om resistent te worden tegen medicijnen in de aanwezigheid van een multi-medicamenteuze behandeling. Dat klopt zelfs als die medicijnen in één enkele pil zitten.
Soms kan een bepaald cART-regime een hiv-positieve patiënt niet helpen een niet-detecteerbare virale lading te bereiken. In dergelijke gevallen zullen nieuwe combinaties van geneesmiddelen worden geprobeerd totdat volledige virale onderdrukking is bereikt. Het ontvangen van testresultaten die suggereren dat de HIV-niveaus in het bloed niet detecteerbaar zijn, is echter niet hetzelfde als wordt verteld dat u bent genezen van het virus. Zelfs als er geen virus in het bloed aanwezig is, kunnen hiv-geïnfecteerde cellen in het lichaam achterblijven.
Daarom is er de mogelijkheid dat het virus opnieuw zou kunnen repliceren (zichzelf kopiëren) als de antiretrovirale therapie zou worden gestopt. Bovendien betekent het hebben van een "niet-detecteerbare" viral load eenvoudig dat er te weinig exemplaren van het virus zijn die door huidige tests kunnen worden gedetecteerd. Als zodanig is "niet detecteerbaar" een bewegend doelwit. Twintig jaar geleden waren tests minder gevoelig. Daarom waren de zogenoemde niet-detecteerbare virale ladingen mogelijk aanzienlijk hoger dan ze nu zijn.
Dat gezegd hebbende, er zijn veel potentiële voordelen aan het handhaven van een niet-detecteerbare virale lading. Mensen van wie de testresultaten niet-detecteerbare virale ladingen vertonen, zijn over het algemeen gezonder dan die mensen met resultaten die hogere niveaus van virus in hun bloed laten zien. Bovendien zijn mensen die een niet-detecteerbare virale last hebben bereikt, ook minder geneigd HIV aan hun seksuele partners door te geven. Dit is het principe dat de behandeling als preventie of TasP aandrijft. TaSP is wanneer mensen met HIV een vroege behandeling krijgen om niet alleen hun eigen gezondheid te verbeteren, maar ook de gezondheid van hun gemeenschap.

Virale onderdrukking in het algemeen

Hiv-behandeling is de belangrijkste context waarin de meeste mensen de term virale onderdrukking zullen horen. Het is echter niet de enige context waarin virale suppressie relevant is. Het vermogen van het lichaam om virale replicatie te onderdrukken en virale belasting te dempen is relevant in de bespreking van talrijke chronische virale infecties. Dit omvat de soms seksueel overdraagbare hepatitis-virussen. Virale suppressie is ook een maat voor de effectiviteit van de behandeling van deze andere virussen.
Het is belangrijk om te beseffen dat, zoals hierboven geïmpliceerd, medische behandeling niet altijd noodzakelijk is om virale suppressie te bereiken. Voor sommige virussen kan het immuunsysteem in sommige gevallen de niveaus verlagen tot het punt dat het virus niet in het bloed wordt gedetecteerd. In andere gevallen kan het immuunsysteem het virus volledig uitroeien. Virale onderdrukking wordt echter meestal niet gebruikt om het proces van het elimineren van een virus uit het lichaam te beschrijven. Het wordt meestal gebruikt om situaties te beschrijven waarin het virus is gecontroleerd, maar waar het nog steeds op lage (of zelfs niet-detecteerbare) niveaus aanwezig is. Deze controle kan worden bereikt door het immuunsysteem of door behandeling. 
Voorbeelden: Verschillende geneesmiddelen die worden gebruikt als onderdeel van een hiv-behandelingsregime kunnen ook effectief zijn bij het onderdrukken van chronische hepatitis B-infectie. Deze medicijnen worden geacht te hebben dual-efficacy tegen beide virussen. HIV en hepatitis worden vaak samen gevonden bij patiënten met een hoog risico.