Geconditioneerde respons bij klassieke conditionering

In klassieke conditionering is de geconditioneerde respons de geleerde reactie op de eerder neutrale stimulus. Laten we bijvoorbeeld aannemen dat de geur van voedsel een ongeconditioneerde stimulus is, een gevoel van honger als reactie op de geur een ongeconditioneerde reactie is, en het geluid van een fluit wanneer u het voedsel ruikt, is de geconditioneerde stimulus. De geconditioneerde reactie zou hongerig zijn als je het gefluit hoorde.

Tijdens het bestuderen van klassieke conditionering, zou je het misschien handig kunnen vinden om te onthouden dat de geconditioneerde reactie de geleerd reflexieve reactie.

Het klassieke conditioneringsproces gaat helemaal over het koppelen van een eerder neutrale stimulus met een andere stimulus die van nature en automatisch een reactie produceert. Nadat de presentatie van deze twee samen genoeg is gecombineerd, wordt een koppeling gevormd. De eerder neutrale stimulus roept dan de respons op zichzelf op. Het is op dit punt dat het antwoord bekend wordt als de geconditioneerde reactie.

Geconditioneerde respons voorbeelden

Enkele voorbeelden van geconditioneerde responsen zijn:

Veel fobieën beginnen nadat een persoon een negatieve ervaring met het angstobject heeft gehad. Na een getuige van een vreselijk auto-ongeluk zou een persoon bijvoorbeeld een rijangst kunnen ontwikkelen. Deze angst is een geconditioneerde reactie.
Als uw huisdier gewend is om te worden gevoed nadat hij het geluid van een blikje of zak heeft horen worden geopend, kan hij of zij erg opgewonden raken wanneer hij dat geluid hoort. Dit gedrag is een geconditioneerde reactie.
Veel kinderen krijgen regelmatig immunisaties en een kind kan huilen als gevolg van deze injecties. In sommige gevallen kan een kind de witte jas van een arts gaan associëren met deze pijnlijke ervaring. Uiteindelijk kan het kind beginnen te huilen wanneer hij of zij iemand ziet die een witte jas draagt. Dit huilgedrag is een geconditioneerde reactie.
Iemand die is gebeten door een blaffende hond kan angstig en angstig worden wanneer hij of zij een blaffend geluid hoort. De angst die mensen voelen als ze een schors horen, is een geconditioneerde reactie.

De geconditioneerde respons bij klassieke conditionering

Laten we eens nader bekijken hoe de geconditioneerde reactie werkt in klassieke conditionering. De Russische fysioloog Ivan Pavlov ontdekte voor het eerst het klassieke conditioneringsproces tijdens zijn onderzoek naar speeksystemen van honden. Pavlov merkte op dat de honden zouden kwijlen tot de smaak van vlees, maar dat ze na een tijdje ook begonnen te kwijlen telkens wanneer ze de witte vacht zagen van de lab-assistent die het vlees afleverde.

Om dichter bij dit fenomeen te kijken, introduceerde Pavlov het geluid van een toon wanneer de dieren werden gevoerd. Uiteindelijk werd een verband gevormd en de dieren kwijlden telkens wanneer ze het geluid hoorden, zelfs als er geen voedsel aanwezig was.

In Pavlov's klassieke experiment vertegenwoordigt het voedsel wat bekend staat als de ongeconditioneerde stimulus (UCS). Deze stimulus veroorzaakt natuurlijk en automatisch een ongeconditioneerde respons (UCR), wat in dit geval speekselen was. Na het koppelen van de ongeconditioneerde stimulus met een eerder neutrale stimulus, het geluid van de toon, wordt een verband gevormd tussen het UCS en de neutrale stimulus. Uiteindelijk begint de eerder neutrale stimulus dezelfde reactie op te roepen, op welk moment de toon bekend wordt als de geconditioneerde stimulus. Salivatie als reactie op deze geconditioneerde stimulus is een voorbeeld van een geconditioneerde respons.

Hoe de geconditioneerde reactie te identificeren

Onderscheid maken tussen de ongeconditioneerde respons en de geconditioneerde respons kan soms moeilijk zijn. Hier zijn een paar dingen om te onthouden als u probeert een geconditioneerde reactie te identificeren:

De geconditioneerde reactie moet worden geleerd, terwijl de ongeconditioneerde reactie plaatsvindt zonder dat er iets geleerd wordt.
De geconditioneerde reactie zal alleen plaatsvinden nadat een associatie is gemaakt tussen een ongeconditioneerde stimulus en een geconditioneerde stimulus.

uitdoving

Dus wat gebeurt er in gevallen waarin de ongeconditioneerde stimulus niet langer gepaard gaat met een geconditioneerde stimulus? In het experiment van Pavlov bijvoorbeeld, wat zou er zijn gebeurd als het voedsel na het geluid van de toon niet meer aanwezig was? Uiteindelijk zal de geconditioneerde respons geleidelijk verminderen en zelfs verdwijnen, een proces dat bekend staat als extinctie.

In een van onze vorige voorbeelden, stel je voor dat iemand een geconditioneerd antwoord heeft ontwikkeld op angstgevoelens wanneer hij of zij een hond hoort blaffen. Stel je nu voor dat het individu veel meer ervaringen heeft met blaffende honden, die allemaal positief zijn. Hoewel de geconditioneerde reactie zich aanvankelijk ontwikkelde na één slechte ervaring met een blaffende hond, kan die reactie beginnen te verminderen in intensiteit of zelfs uiteindelijk verdwijnen als het individu genoeg goede ervaringen heeft waar niets slechts gebeurt wanneer hij of zij de schors van een hond hoort.

Een woord van heel goed

De geconditioneerde respons is een belangrijk onderdeel van het klassieke conditioneringsproces. Door een associatie te vormen tussen een eerder neutrale stimulus en een ongeconditioneerde stimulus, kan leren plaatsvinden, wat uiteindelijk leidt tot een geconditioneerde respons.

Het is belangrijk om te onthouden dat geconditioneerde antwoorden soms een goede zaak zijn, maar ze kunnen soms problematisch zijn. Verenigingen kunnen soms leiden tot wenselijk gedrag, maar ze kunnen ook leiden tot ongewenst of onaangepast gedrag. Gelukkig kunnen dezelfde gedragsleerprocessen die hebben geleid tot de vorming van een geconditioneerde reactie ook worden gebruikt om nieuw gedrag te leren of om oude te veranderen.