Hoe hypothyreoïdie wordt vastgesteld
Als uw arts u hypothyreoïdie diagnosticeert, wil hij ook de oorzaak van uw schildklierdisfunctie weten, omdat dit uw behandelplan zal dicteren. Om het "waarom" achter uw hypothyroid-diagnose te onthullen, moet u mogelijk verdere tests ondergaan, zoals een antilichaambloedtest.
Geschiedenis en onderzoek
Wanneer u voor de eerste keer een arts ziet met tekenen of symptomen die verdacht lijken op hypothyreoïdie, kunt u een volledige medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek verwachten..Na het bekijken van eventuele nieuwe symptomen die kunnen wijzen op het metabolisme van uw lichaam (bijvoorbeeld een drogere huid, meer vermoeidheid, koude intolerantie of obstipatie), zal uw arts specifieke vragen stellen over uw medische geschiedenis..
Vragen die uw arts kan stellen
- Heeft u nog een auto-immuunziekte, zoals reumatoïde artritis of type 1 diabetes?
- Hebt u familieleden die hypothyreoïdie hebben?
- Heeft u ooit een operatie aan de schildklier gehad??
- Gebruikt u medicijnen die hypothyreoïdie veroorzaken zoals amiodaron of lithium?
- Gebruikt u jodiumhoudende supplementen??
- Heb je ooit straling in je nek gehad om lymfoom of hoofd-halskanker te behandelen?
Labs en tests
De diagnose van hypothyreoïdie is sterk afhankelijk van bloedtesten.Schildklierstimulerend hormoon (TSH)
De TSH-test is de primaire test die wordt gebruikt voor de diagnose en het beheer van hypothyreoïdie. Maar verschillende labs hebben vaak iets andere waarden voor wat bekend staat als het 'TSH-referentiegamma'.In veel laboratoria loopt het TSH-referentiebereik van 0,5 tot 4,5. Een TSH-waarde van minder dan 0,5 wordt beschouwd als hyperthyroid, terwijl een TSH-waarde van meer dan 4,5 potentieel wordt beschouwd hypothyroid.
Verschillende laboratoria kunnen een ondergrens van ergens tussen 0,35 en 0,6 gebruiken en een bovendrempel ergens tussen 4,0 en 6,0.
In elk geval is het belangrijk dat u op de hoogte bent van het referentiegebied in het laboratorium waar uw bloed wordt verzonden, zodat u weet aan welke normen u wordt gediagnosticeerd.
Als de initiële TSH bloedtest verhoogd is, wordt deze vaak herhaald en wordt ook een vrije thyroxine T4-test getrokken.
Hoe de schildklierfunctietests en normale bereiken te begrijpen
Gratis Thyroxine (T4)
Als de TSH hoog is en de vrije T4 laag is, is een diagnose van primaire hypothyreoïdie is gemaakt.Als de TSH hoog is, maar de vrije T4 normaal is, is een diagnose van subklinische hypothyreoïdie is gemaakt. Behandeling van subklinische hypothyreoïdie hangt van een aantal factoren af.
Uw arts kan bijvoorbeeld uw subklinische hypothyreoïdie behandelen als u symptomen hebt zoals vermoeidheid, obstipatie of depressie, of u hebt een andere auto-immuunziekte, bijvoorbeeld coeliakie.
Leeftijd zal ook een rol spelen in de beslissing van uw arts. Doorgaans is er een hogere drempel voor het starten van schildklierhormoonvervangende medicatie bij oudere volwassenen; dit komt omdat hun baseline TSH op de bovengrens van normaal is.
De aanwezigheid van TPO-antilichamen (zie hieronder) speelt ook een rol bij de beslissing van uw arts. Als u subklinische hypothyreoïdie en positieve TPO-antilichamen heeft, zal uw arts waarschijnlijk een behandeling met het schildklierhormoon starten om de progressie van subklinische hypothyreoïdie naar openlijke hypothyreoïdie te voorkomen.
De zeldzame diagnose van centrale of secundaire hypothyreoïdie is een beetje lastiger. Centrale hypothyreoïdie suggereert een hypofyse- of hypothalamusprobleem. Deze hersenstructuren beheersen de schildklier en kunnen worden beschadigd door tumoren, infecties, bestraling en infiltratieve ziekten zoals sarcoïdose, naast andere oorzaken.
Bij centrale hypothyreoïdie is de TSH laag of normaal en is de vrije T4 over het algemeen laag-normaal of laag.
TPO Antilichamen
Positieve schildklierperoxidase (TPO) -antistoffen suggereren een diagnose van thyroïditis van Hashimoto, de meest voorkomende oorzaak van hypothyreoïdie in de Verenigde Staten. Deze antilichamen raken langzaam de schildklier aan, dus de ontwikkeling van hypothyreoïdie is meestal een geleidelijk proces, omdat de schildklier steeds minder in staat is schildklierhormoon te produceren.Dit betekent dat een persoon positieve TPO-antilichamen kan hebben, maar een normale schildklierfunctie al enige tijd; in feite kan het jaren duren voordat iemands schildklierfunctie tot het punt van hypothyreoïdie afneemt. Sommige mensen hebben zelfs positieve TPO-antilichamen en worden nooit hypothyroop.
Hoewel uw arts u waarschijnlijk niet zal behandelen met vervangende medicatie voor schildklierhormoon als uw TPO-antistoffen positief zijn, maar uw TSH binnen het normale referentiebereik ligt, zal hij uw TSH waarschijnlijk in de loop van de tijd controleren om er zeker van te zijn dat het nog steeds geschikt is.
In beeld brengen
Terwijl bloedtesten het primaire middel zijn om hypothyreoïdie te diagnosticeren, kan uw arts een echografie van de schildklier bestellenals hij een struma of knobbeltjes opmerkt (of gewoon wil controleren) op uw lichamelijk onderzoek. Een echografie kan een arts helpen bij het bepalen van de grootte van een knobbel en of het verdachte functies voor kanker heeft.Soms wordt een naaldbiopsie (een fijne naaldaspiratie of FNA genoemd) uitgevoerd om een monster van de cellen binnen een knobbel te verkrijgen. Deze cellen kunnen vervolgens nauwkeuriger worden onderzocht onder een microscoop.
In het geval van centrale hypothyreoïdie wordt beeldvorming gedaan om de hersenen en de hypofyse te onderzoeken. Een MRI van de hypofyse kan bijvoorbeeld een tumor onthullen, zoals een hypofyseadenoom.
Differentiële diagnose
De symptomen van hypothyreoïdie zijn zeer variabel en kunnen gemakkelijk worden gemist of verward met een andere medische aandoening.Gebaseerd op symptomen
Afhankelijk van uw unieke symptomen, zal uw arts u evalueren op alternatieve medische aandoeningen (met name als uw TSH normaal is). Deze kunnen zijn:- Anemie
- Een virale infectie (bijvoorbeeld mononucleosis of ziekte van Lyme)
- Vitamine D-tekort
- fibromyalgie
- Depressie of angst
- Slaapapneu
- Lever- of nierziekte
- Een andere auto-immuunziekte (bijvoorbeeld coeliakie of reumatoïde artritis)
Gebaseerd op bloedtestresultaten
Terwijl primaire hypothyreoïdie de meest waarschijnlijke boosdoener is achter een verhoogde TSH, zijn er enkele andere diagnoses die uw arts in gedachten zal houden. Bijvoorbeeld: testen op schildklierbloed die een diagnose van centrale hypothyreoïdie ondersteunen, kunnen feitelijk het gevolg zijn van een niet-thyroidale ziekte.Niet-thyroidale ziekte
Mensen die in het ziekenhuis zijn opgenomen met een ernstige ziekte of die een beenmergtransplantatie, grote operatie of een hartaanval hebben ondergaan, kunnen schildklierfunctiebloedonderzoeken hebben die consistent zijn met centrale hypothyreoïdie (een lage TSH en lage T4), maar hun "niet-thyroïde ziekte" niet algemeen een behandeling rechtvaardigen.Bloedonderzoek genaamd reverse T3, een metaboliet van T4, kan nuttig zijn om onderscheid te maken tussen echte centrale hypothyreoïdie en niet-thyroidale ziekten. Een omgekeerde T3 is verhoogd in niet-thyroidale ziekte.
Bij niet-thyroidale ziekten moeten schildklierfunctiebloedonderzoeken normaliseren zodra een persoon herstelt van zijn ziekte. Hoewel sommige mensen na inname een verhoogde TSH ontwikkelen. Bij deze mensen onthult meestal een TSH in vier tot zes weken meestal een normale TSH.
Onbehandelde bijnierinsufficiëntie
Hypothyreoïdie en bijnierinsufficiëntie kunnen naast elkaar bestaan, zoals in een zeldzame aandoening die auto-immuun polyglandulair syndroom wordt genoemd. Dit syndroom is het gevolg van auto-immuunprocessen waarbij meerdere klieren betrokken zijn, met name de schildklier (die hypothyreoïdie veroorzaakt) en bijnieren (die bijnierinsufficiëntie veroorzaken).Een van de grootste gevaren verbonden aan dit syndroom is het behandelen van de hypothyreoïdie (waarbij schildklierhormoon wordt vervangen) voordat het hypoadrenalisme wordt behandeld (waarvoor behandeling met corticosteroïden nodig is), omdat dit kan leiden tot een levensbedreigende bijniercrisis..
Helaas kan met dit syndroom het hypoadrenalisme worden gemist vanwege een verhoogde TSH en vage symptomen die overlappen met die gezien in hypothyreoïdie.
TSH-producerende hypofyse-adenoom
Als de TSH verhoogd is, is het essentieel dat een vrije T4 ook wordt gecontroleerd. Bij primaire hypothyreoïdie moet de vrije T4 laag zijn, maar als een persoon een TSH-secreterende hypofyse tumor heeft, zal de vrije T4 worden verhoogd.Volgende stappen
Veel mensen krijgen de diagnose hypothyreoïdie door hun huisarts of internist. Huisartsen in de eerste lijn hebben echter verschillende ervaring met het behandelen van schildklieraandoeningen.Je eerste taak is om te weten te komen of je huisarts je comfortabel voelt om je te behandelen, of dat je moet overleggen met een endocrinoloog (een arts die gespecialiseerd is in de behandeling van hormoonaandoeningen).
Uiteindelijk zou u ooit eens een endocrinoloog kunnen zien en dan moet uw huisarts uw schildklieraandoening verder ontwikkelen. Als alternatief kan uw endocrinoloog jaar in jaar uit al uw schildklierzorg verzorgen als dit het geval is.
Hoe hypothyreoïdie wordt behandeld
