Zijn verslavende gedragingen of activiteiten echte verslavingen?
We horen tegenwoordig veel over gedragsverslavingen - dat mensen verslaafd raken aan alcohol of andere drugs, maar aan schijnbaar onschuldige activiteiten zoals seks, winkelen, videogames, gokken, eten en bewegen. Maar zijn het echt verslavingen?
Een centrale controverse op het gebied van verslaving is of de zogenaamde "gedragsmatige" verslavingen - verslavingen aan activiteiten zoals eten, sporten, seks, videospelletjes spelen en gokken - echte verslavingen zijn. Maar concepten van verslaving zijn in de loop der jaren veranderd, en experts verschillen in hun begrip van wat een verslaving is, dus totdat een consensus wordt bereikt, zal de controverse waarschijnlijk enigszins blijven bestaan. Er is de afgelopen 15 jaar echter veel geleerd, sinds de laatste update van het diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen (DSM-IV) werd gepubliceerd. Met de volgende editie om de hoek zien we misschien een duidelijkere definitie van verslaving.
Huidige status
De huidige status van gedragsverslavingen is onbeslist. We staan aan het begin van een nieuwe en langverwachte editie van de diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen, die meer onderzoek en debat dan ooit tevoren zal omvatten. Terwijl een sterke beweging van verslavingsprofessionals en de publieke opinie de herkenning ondersteunt van verslaving aan gedrag zoals gokken, seks, winkelen, videospellen spelen, internet, eten en bewegen, valt nog te bezien of de American Psychiatric Association (APA) , die de DSM ontwikkelen, schrijven en publiceren, brengt deze verslavingen samen onder een nieuwe categorie, of houdt stofgerelateerde aandoeningen gescheiden. Er is een nieuwe categorie gedragsverslavingen voorgesteld, evenals nieuwe diagnostische labels voor hyperseksualiteit en eetbuistoornis.
Er zijn voorstanders - en ook tegenvaders - voor het opnemen van elk van de gedragsverslavingen als 'echte' verslavingen, maar met een paar opmerkelijke uitzonderingen, zoals professor Jim Orford, een klinisch psycholoog en auteur van 'Overmatige eetlust', die heeft lang gepleit voor de herkenning van een reeks verslavende gedragingen, hebben ze de neiging zich te concentreren op één gedrag in plaats van het volledige bereik. Bij elk van de hier vermelde belangrijkste verslavende gedragingen zijn echter pogingen ondernomen om diagnostische criteria te formuleren op basis van de ervaringen van de getroffenen, die een sterke gelijkenis vertonen met bestaande criteria voor alcohol- en drugsverslaving en dwangmatig gokken..
Buiten de wereld van professionele psychiatrie en psychologie hebben de media de concepten van gedragsverslavingen overgenomen en omarmd. "Oprah", de meest succesvolle, meest gewaardeerde talkshow in de wereldwijde televisiegeschiedenis, behandelt routinematig onderwerpen die verband houden met een reeks verslavingen. Deze onderwerpen omvatten gevestigde verslavingen, zoals ongeoorloofd en voorgeschreven drugsmisbruik, gedragsverslavingen, zoals seksverslaving en verslavende winkelverslaving, en andere activiteiten die gewoonlijk niet zijn opgenomen in de discussie over verslaving, zoals zelf-snijden (vaak besproken in relatie met borderline persoonlijkheidsstoornis) en plastische chirurgie. De weergave van deze activiteiten als verslavingen resoneert zowel met de lijder als met het kijkerspubliek, en het is duidelijk dat deze shows in contact staan met hedendaagse kwesties..
Geschiedenis
De geschiedenis van het verslavingsconcept is gebaseerd op het werken met mensen die verslaafd zijn aan alcohol en andere drugs. Aangezien alcohol en andere medicijnen de hersenchemie van mensen fysiek veranderen, waardoor een cyclus van tolerantie en terugtrekking ontstaat die mensen ertoe kan aanzetten meer en meer van het medicijn te krijgen, berust de hele basis van de verslavingsleer op het idee van chemische afhankelijkheid. De toxische effecten van alcohol en andere drugs op de hersenen en de rest van het lichaam versterken het concept van verslaving als een ziekte - mensen die veel drinken en een groot aantal geneesmiddelen voor langere tijd gebruiken, krijgen de neiging om uiteindelijk erg ziek te worden.
Maar in feite was het ziektemodel van verslaving, dat zich richt op de fysiologische werking van drugs, aanvankelijk bedoeld om het morele oordeel van verslaafden te verminderen door ze af te schilderen als 'ziek' in plaats van 'kwaad'. En de medische gemeenschap als geheel is op weg naar een grotere erkenning van de rol van stress en psychologische gezondheid op alle gebieden van gezondheid en welzijn. Met preventieve geneeskunde en geduldige empowerment door zowel professionals als het publiek als legitieme benaderingen om gezondheidszorgvraagstukken aan te pakken, wordt het ziektemodel van verslaving verouderd.
Dwangmatig of pathologisch gokken is de langstlopende kandidaat voor het opnemen van gedrag als verslavingen en werd opgenomen in de DSM-IV als een stoorniscontrolestoornis, los van alcohol- en drugsverslaving. De enorme hoeveelheid onderzoek naar gokverslaving, niet minder dan de aanzienlijke financiering van de gokindustrie, heeft gokken gelegitimeerd als een "verslaving" en er zijn er maar weinig die hiertegen zouden kunnen pleiten..
Dus als gokken een verslaving is, waarom dan niet andere activiteiten die bepaalde personen voorzien van de spanning en afgang die kenmerkend zijn voor verslavend gedrag? Vooral omdat er geen onderzoek is geweest, gedreven door bijbehorende financiering, om adequaat het bestaan van ander verslavend gedrag te ondersteunen. En het onderzoek dat er is, is versnipperd over vele disciplines en interessegebieden.
En is er een risico verbonden aan het opnemen van anderszins niet-problematisch gedrag naast alcohol- en drugsverslaving? Er zijn belangrijke argumenten aan beide zijden van dit debat.
Case voor
De ontwikkelingspatronen van elke verslaving, het betrokken denkproces, de beloningscyclus die verslavend gedrag handhaaft, de sociale en relatieconsequenties en het herstelproces hebben veel gemeen met verslavend gedrag. Als we erkennen dat het verslavingsproces zelf, in plaats van de specifieke substantie of het specifieke gedrag, de oorzaak is van de problemen waarmee mensen met verslavingen worden geconfronteerd, kunnen veel problemen met het huidige systeem van classificatie en behandeling worden overwonnen.
Begrijpen dat het bijvoorbeeld niet gokken is per se dat zorgt ervoor dat de gokverslaafde alles verliest, maar een proces om de realiteit van zijn situatie te vermijden, stelt een therapeut in staat om met hem samen te werken om zijn leven onder ogen te zien, te accepteren en te verbeteren. Op dezelfde manier begrijpt het begrip dat een drugsgebruiker, een binge-eter, een overmatige sporter of een obsessieve koopjesjager dit gedrag allemaal gebruikt om te proberen de stress van hun leven te vermijden, en in het proces de dingen erger maken, de therapie toelaten om zich te concentreren over het oplossen van dit, eerder dan zich te fixeren op het gedrag zelf.
Een inclusief verslavingsmodel stelt ons ook in staat om mensen adequaat voor te bereiden op het risico dat ze niet alleen terugvallen op hun eerdere verslavende gedrag, maar dat ze ook het risico lopen een nieuwe verslaving te ontwikkelen. Dit veelvoorkomende probleem is het gevolg van het niet leren van effectieve copingvaardigheden om met stress in het leven om te gaan en, met de nadruk op het eerdere verslavende gedrag, hetzelfde verslavende patroon met een ander gedrag te ontwikkelen.
Behandelingsbenaderingen, zoals de fasen van het veranderingsmodel en motiverende interviews, zijn succesvol in het behandelen van allerlei verslavingen. Erkenning van het verslavende proces als de primaire drijvende kracht achter alle verslavende gedragingen, of ze nu op een stof of een activiteit zijn gericht, laat veel meer mensen helpen bij geïntegreerde verslavingsdiensten. Sommige van deze diensten bestaan al en het opnemen van verschillende verslavingen in groepstherapie is zeer voordelig voor het therapeutische proces, omdat mensen zich losmaken van het specifieke gedrag en in plaats daarvan erkennen wat het voor hen doet en hoe ze in een gezondere behoefte kunnen voorzien. manier.
Een ander positief aspect van de herkenning van gedragsverslavingen als echte verslavingen is dat het de ontoereikende ziektemodel van verslaving, die zijn loop heeft verslechterd en niet langer zijn oorspronkelijke doel dient.
Zaak tegen
Een belangrijk argument tegen het opnemen van een reeks gedragingen in een verslavingsconcept is dat het geen verslavingen zijn. Hoewel de patronen hetzelfde kunnen zijn, is het mogelijk dat verslaving aan stoffen een heel ander proces is dan dwangmatig gedrag. Zoals Christopher Cookburn zei: "Het feit dat de dingen vergelijkbaar zijn of eigenschappen gemeenschappelijk hebben, maakt hen niet hetzelfde. En zich uitsluitend op deze overeenkomsten te concentreren ... leidt het verschil tussen deze gedragingen af."
Een ander argument tegen het opnemen van non-substantie gedrag in een theorie van verslaving is dat de fysieke gevolgen van alcohol- en drugsgebruik zo ernstig zijn dat het opnemen van minder schadelijke activiteiten het belang van 'echte' verslavingen verdunt en ze sociaal acceptabeler maakt. Dit bagatelliseert de ernst van alcohol- en drugsverslaving, waardoor deze stoffen even onschuldig lijken als teveel uitgeven in het winkelcentrum of te veel eten in chocoladetaart.
Sommige mensen denken ook dat het opnemen van niet-substantie-activiteiten als verslavingen betekent dat de term zo losjes wordt gebruikt dat deze op elk gedrag kan worden toegepast en dat iedereen kan worden gezien als verslaafd aan iets. Jim Orford citeert een andere psycholoog, Hans Eysenck, die zegt: "Ik speel graag tennis en schrijf boeken over psychologie, betekent dit dat ik verslaafd ben aan tennis en boeken schrijven?"
Waar het staat
Terwijl we wachten op de DSM-V, maakt het woord 'verslaving' deel uit van de populaire cultuur. De media blijven het verslavingslabel gebruiken om buitensporig gedrag te beschrijven, en het wordt gebruikt in de dagelijkse taal als mensen hulp zoeken voor hun eigen buitensporige gedrag en dat van hun dierbaren.
In reactie op critici van de aanpak van inclusieve verslaving:
Individuele en speciale aspecten van elk verslavend gedrag kunnen worden aangepakt terwijl mensen werken aan de psychologische aspecten van hun verslaving en kunnen worden geïntegreerd met medische benaderingen.
Het schelle argument dat verslaving kan worden toegepast op alles wat iemand leuk vindt, mist het punt. Het is niet genieten van een activiteit die er een verslaving van maakt, het is er zo overmatig aan bezig dat andere delen van het leven lijden. Als Hans Eysenck zoveel tennis speelde dat zijn gezondheid en relaties leed, kon hij absoluut verslaafd zijn aan tennisspelen. Hetzelfde geldt voor zijn boeken schrijven.
