Hoe wordt medicamenteuze toxiciteit behandeld?
Toxiciteit verwijst naar hoe giftig of schadelijk een stof kan zijn. In de context van farmacologie treedt toxiciteit van geneesmiddelen op wanneer een persoon te veel van een medicijn in zijn bloedbaan heeft verzameld, wat leidt tot nadelige effecten op het lichaam. Geneesmiddeltoxiciteit kan optreden wanneer de gegeven dosis te hoog is of de lever of de nieren niet in staat zijn het medicijn uit de bloedbaan te verwijderen, waardoor het zich in het lichaam kan ophopen.
voorval
Geneesmiddeltoxiciteit kan optreden als gevolg van overmatige inname van een medicijn - met te veel van een medicijn in het systeem van een persoon tegelijk. Dit kan gebeuren als de ingenomen dosis de voorgeschreven dosis overschrijdt, hetzij opzettelijk of per ongeluk. Echter, met bepaalde medicijnen kan geneesmiddeltoxiciteit ook optreden als een bijwerking (ADR). In dit geval kan de normaal toegediende therapeutische dosis van het geneesmiddel onbedoelde, schadelijke en ongewenste bijwerkingen veroorzaken.
In sommige gevallen, zoals met het medicijn-lithium, is de drempel tussen wat een effectieve dosis is en wat een toxische dosis is erg smal. Wat een therapeutische dosis voor één persoon is, kan giftig zijn voor een andere persoon. Geneesmiddelen met een langere halfwaardetijd kunnen zich in de bloedbaan van een persoon ophopen en met de tijd toenemen. Bovendien kunnen factoren zoals leeftijd, nierfunctie en hydratatie invloed hebben op hoe snel uw lichaam in staat is om een medicijn uit uw systeem te verwijderen. Dit is de reden waarom medicijnen zoals lithium frequent bloedonderzoek vereisen om de niveaus van het medicijn in je bloedbaan bij te houden.
Tekenen en symptomen
De tekenen en symptomen van toxiciteit verschillen afhankelijk van de medicatie. In het geval van lithium kunnen verschillende symptomen optreden, afhankelijk van het feit of de toxiciteit acuut is (eenmalige inname door iemand die het niet heeft ingenomen) of chronisch (het effect van een langzame opbouw van het medicijn op toxische niveaus door iemand die het nemen zoals voorgeschreven).
Mogelijke milde symptomen van acute lithiumtoxiciteit zijn diarree, duizeligheid, misselijkheid, maagpijn, braken en zwakte. Ernstigere symptomen kunnen zijn: trillen van de hand, ataxie, spiertrekkingen, onduidelijke spraak, nystagmus, toevallen, coma en, in zeldzame gevallen, hartproblemen. Chronische lithiumtoxiciteit vertoont verschillende symptomen, waaronder onduidelijke spraak, trillen en verhoogde reflexen.
Diagnose
Acute toxiciteit wordt gemakkelijker gediagnosticeerd, omdat de symptomen de eenmalige toediening van een medicijn zullen volgen. Bloedonderzoek kan ook de niveaus van de medicatie in de bloedbaan van de persoon screenen.
Chronische toxiciteit is moeilijker te diagnosticeren. Het stoppen van de medicatie en het vervolgens opnieuw uitdagen ervan, is een methode om te testen of de symptomen door de medicatie worden veroorzaakt. Deze methode kan echter problematisch zijn als de medicatie essentieel is en geen equivalente vervanger heeft.
Behandeling
Er zijn verschillende manieren waarop geneesmiddeltoxiciteit kan worden behandeld. Als de toxiciteit het gevolg is van een acute overdosis, kan een persoon maagpompen ondergaan om geneesmiddelen te verwijderen die nog niet zijn opgenomen. Geactiveerde kool kan worden toegediend om de medicijnen te binden en te voorkomen dat ze in het bloed worden opgenomen (in plaats daarvan wordt het via de ontlasting uit het lichaam verwijderd). Andere medicatie kan ook als tegengif worden gegeven.
