Wanneer wordt drugsgebruik een verslaving?
Drugsverslaving is een complexe en chronische hersenziekte. Mensen met een drugsverslaving ervaren een dwangmatig, soms onbeheersbaar verlangen naar hun favoriete medicijn. Meestal zullen ze doorgaan met het zoeken naar en gebruiken van medicijnen ondanks het ervaren van extreem negatieve gevolgen als gevolg van het gebruik.
Kenmerken van verslaving
Volgens de American Society of Addiction Medicine (ASAM) wordt verslaving gekenmerkt door:
- Onmogelijkheid om consequent af te zien van de inhoud of belonende ervaring (zoals bij gokken, seks of overmatig eten)
- Bijzondere waardevermindering bij gedragscontrole
- Verlangen naar de substantie of belonende ervaring
- Verminderde herkenning van significante problemen met uw gedrag en interpersoonlijke relaties
- Een disfunctionele emotionele reactie
Hoewel de bovengenoemde vijf kenmerken meestal aanwezig zijn in de meeste gevallen van verslaving, merkte ASAM op dat deze vijf functies niet kunnen worden gebruikt om verslaving te diagnosticeren. "De diagnose van verslaving vereist een uitgebreide biologische, psychologische, sociale en spirituele beoordeling door een getrainde en gecertificeerde professional."
Gedragsmanifestaties van verslaving
Wanneer vrienden en familieleden te maken hebben met een geliefde die verslaafd is, zijn het meestal de uiterlijke gedragingen van de persoon die de voor de hand liggende symptomen van verslaving zijn.
Die gedragingen zijn voornamelijk gecentreerd rond de verminderde controle van de verslaafde:
- De excessieve frequentie van drugsgebruik ondanks pogingen om te controleren
- Verhoogde tijd gebruikend of herstellend van medicinale effecten
- Voortdurend gebruik ondanks aanhoudende problemen
- Een versmalling van de focus op beloningen gekoppeld aan verslaving
- Een onvermogen om stappen te ondernemen om de problemen aan te pakken
Het onvermogen om je te onthouden
Onderzoek heeft aangetoond dat langdurig gebruik van een medicijn een chemische verandering in de hersenen van de verslaafde veroorzaakt die het beloningssysteem van de hersenen verandert, waardoor dwangmatig drugsgebruik wordt gezocht in het licht van de groeiende negatieve gevolgen.
Deze staat van verslaving, wanneer de activiteit doorgaat ondanks negatieve gevolgen en ondanks het feit dat het niet langer lonend is, wordt door verslavingsspecialisten het "pathologische streven naar beloningen" genoemd. Het is het resultaat van chemische veranderingen in het beloningscircuit van de hersenen.
Hoe de verslaving begint
De reden dat mensen zich bezighouden met activiteit die in de eerste plaats verslavend kan zijn, is ofwel om een gevoel van euforie te bereiken of om een emotionele toestand van dysforie-ongemak, ontevredenheid, angst of rusteloosheid te verlichten. Wanneer ze drinken, drugs gebruiken of deelnemen aan ander beloningszoekgedrag (zoals gokken, eten of seks hebben) ervaren ze een 'high' die hen de beloning of opluchting geeft waarnaar ze op zoek zijn.
Deze hoge is het resultaat van verhoogde dopamine en opioïde peptide-activiteit in de beloningscircuits van de hersenen. Maar na de high die ze ervaren, is er een neurochemische rebound waardoor de beloningsfunctie van de hersenen onder het oorspronkelijke normale niveau daalt. Wanneer de activiteit wordt herhaald, wordt hetzelfde niveau van euforie of opluchting niet bereikt. Simpel gezegd, de persoon wordt nooit echt zo hoog als die eerste keer.
Lagere hoogtepunten en lagere lage tonen
Toegevoegd aan het feit dat de verslaafde een tolerantie ontwikkelt voor de high die meer eist om hetzelfde niveau van euforie te bereiken - is het feit dat de persoon geen tolerantie ontwikkelt voor het emotionele lage gevoel dat ze nadien voelen. In plaats van terug te keren naar 'normaal', keert de persoon terug naar een diepere staat van dysforie.
Bij verslaving verhoogt de persoon de hoeveelheid drugs, alcohol of de frequentie van het verslavende gedrag in een poging om terug te keren naar die oorspronkelijke euforische staat. Maar de persoon ervaart een dieper en dieper laag als het beloningscircuit van de hersenen reageert op de cyclus van bedwelming en terugtrekking.
Wanneer beloningszoekers pathologisch worden
Volgens de American Society of Addiction Medicine (ASAM) is dit het punt waarop het nastreven van beloningen pathologisch wordt:
- Beloningszoeken wordt dwangmatig of impulsief.
- Het gedrag is niet langer plezierig.
- Het gedrag biedt niet langer verlichting.
Niet langer een functie van keuze
Anders gezegd, de verslaafde persoon wordt gedwongen - ondanks zijn eigen intenties om te stoppen - om gedrag te herhalen dat niet langer de moeite waard is om te proberen te ontsnappen aan een overweldigend gevoel van ongemakkelijk zijn, maar geen verlichting vindt.
Volgens ASAM is verslaving op dit moment niet langer uitsluitend een functie van keuze. Bijgevolg is de verslaving een ellendige plek om te zijn, voor de verslaafde en voor degenen om hem heen.
Chronische ziekte en recidieven
Voor veel verslaafden kan verslaving een chronische ziekte worden, wat betekent dat ze een terugval kunnen hebben die lijkt op een terugval die kan optreden bij andere chronische ziekten - zoals diabetes, astma en hypertensie - wanneer patiënten niet aan hun behandeling voldoen. Deze terugvallen kunnen zelfs optreden na lange perioden van onthouding. De verslaafde kan actie ondernemen om opnieuw remissie te betreden. Maar hij loopt nog steeds het risico op een nieuwe terugval. De ASAM merkt op: "Zonder behandeling of betrokkenheid bij herstelactiviteiten is verslaving progressief en kan dit leiden tot invaliditeit of vroegtijdige dood."
