ADHD-symptomen begrijpen

ADHD-symptomen verschillen bij kinderen, afhankelijk van welk type ADHD een persoon heeft. Veel mensen denken automatisch aan hyperactief gedrag wanneer ze de term ADHD horen, maar er zijn eigenlijk drie verschillende soorten ADHD - een daarvan omvat niet de hyperactieve component.

Dit type ADHD wordt het overwegend onoplettende type genoemd en wordt meestal ADD genoemd. Kinderen met het onoplettende type ADHD zijn niet hyperactief, maar zijn in werkelijkheid traag of energetisch in vergelijking met mensen met de andere vormen van ADHD, of zelfs met kinderen zonder ADHD. Hun symptomen zijn minder verstorend dan die met de hyperactieve component, en daarom worden ze vaak over het hoofd gezien.

Het is belangrijk dat ouders en leerkrachten deze verschillen begrijpen, zodat ze op hun hoede kunnen zijn voor symptomen die aangeven dat een kind een vorm van ADHD kan hebben. Met de juiste diagnose en interventies kunnen deze kinderen uitblinken in plaats van de voortdurende frustraties en stressoren die gepaard gaan met hun gedrag.

Om de gevarieerde manier waarop symptomen kunnen manifesteren te helpen verklaren en demonstreren, kan het helpen om te kijken naar de persoonlijke ervaringen van één moeder met haar eigen twee kinderen, zoon (Anthony) en dochter (Samantha).

De ADHD-ervaring van één familie

Mary Robertson wist niet veel over ADHD tot haar zoon werd gediagnosticeerd in de kleuterklas. Anthony was op 4-jarige leeftijd uit de kleuterschool geschopt als gevolg van non-stop "slecht gedrag." Zijn hyperactieve en onbeheerste gedrag schreeuwde om aandacht en hulp. Het was duidelijk dat er iets niet klopte en Mary vroeg medische hulp in. In veel opzichten was de diagnose een verademing voor de zware schuld die Mary en haar echtgenoot hadden gevoeld. De problemen die haar zoon had, werden niet veroorzaakt door slecht ouderschap, maar eerder door een medische aandoening die ADHD wordt genoemd.

In schril contrast met Anthony, Mary's dochter leek blij en tevreden vanaf de dag dat ze werd geboren. Ze bracht geen uren door met schreeuwen en huilen zonder duidelijke reden, zoals Anthony had gedaan. Samantha was soepel, sliep goed en breezed door de kleuterschool en de kleuterschool zonder de herhaalde telefoontjes van leraren. In de tweede klas kreeg Maria echter aantekeningen van bezorgdheid over de afleidbaarheid en desorganisatie van haar dochter. Samantha had moeite om opdrachten in te leveren, en toen ze dat deed, waren ze vaak onvolledig. Andere keren verloor ze ze gewoon in de zwarte gaten van haar bureau of rugzak. Terwijl Anthony de neiging had openlijk zijn emoties uit te drukken door zich uit te gedragen, nam Samantha haar gevoelens over, wat resulteerde in frequente klachten over buikpijn, hoofdpijn en andere pijntjes in het lichaam..

De problemen die Samantha had, waren zo enorm verschillend van de wild-kind-problemen die Anthony toonde. De symptomen van Anthony vereisten aandacht en interventies, terwijl Samantha's onoplettende symptomen haar in staat stelden om aan de achterkant van de klas te zitten, onopgemerkt, stilletjes faalde.

Mary geeft toe dat ze in het begin een oogje dichtknijpt voor Samantha's worstelingen in de hoop dat ze op tijd weg zouden gaan. Maar dat deden ze niet. In plaats daarvan begon Samantha een hoge mate van angst te ervaren en Mary begon te accepteren dat ze hulp nodig had. Beide kinderen ervoeren ook gevoelens van depressie gerelateerd aan de ADHD die ze konden overwinnen toen familie, vrienden en leraren de realiteit van ADHD begonnen te begrijpen en accepteren.

Als volwassenen met ADHD

Anthony is nu 22. Hij ervaart nog steeds het leven in overdrive. Als een kind, deze "Tasmaanse duivel-achtige" gedragingen reed iedereen om hem heen gek. Maar als volwassene zijn deze energie en levendigheid een aanwinst omdat hij in staat is om met succes verschillende projecten tegelijk te versmeren. Hij heeft ook ontdekt dat dagelijkse lichaamsbeweging helpt om zijn hoofd helder en energie-positief te houden.

Het energieniveau van Samantha is precies het tegenovergestelde. Mary beschrijft haar als onderactief, vergelijkbaar met de manier waarop iemand zich voelt als hij bloedarm is - energie ontbreekt en traag reageert. Deze traagheid is voortgezet als een jonge volwassene. Samantha is 19. Ze heeft nog steeds meer externe hulp nodig om voldoende motivatie te behouden om de meeste taken uit te voeren, met uitzondering van alles wat sociaal is. Haar impulsiviteit neigt meer verbaal te zijn. Op de middelbare school en op de vroege middelbare school maakte Samantha's impulsiviteit het vaak moeilijk om een ​​geheim te houden tussen vriendinnen. Dit creëerde absoluut sociale stress en harde gevoelens onder haar vrienden. Tegenwoordig hebben haar problemen met verbale impulsiviteit meer te maken met precies zeggen wat ze denkt, ook al is het brutaal eerlijk; ze heeft geleerd zich snel te verontschuldigen als ze zich realiseert dat ze iets impulsiefs heeft gezegd.

Behandeling benaderingen

Medicatie, met name stimulerende geneesmiddelen, kunnen een integraal onderdeel vormen van de behandeling van elke vorm van ADHD. Tijdens medisch management is het doel om de primaire symptomen (activiteitsniveau, aandachtsspanne en impulsiviteit) te verbeteren en hoe deze het individu beïnvloeden. Als hyperactief kind had Anthony hulp nodig bij het stoppen van ongewenst gedrag, terwijl Samantha hulp nodig had bij het initiëren van gewenst gedrag.

Een uitgebreide behandeling omvat vaak een combinatie van therapieën, waaronder medicatie, academische en thuisinterventies, evenals psychosociale interventies. Op school onderzocht Anthony's gedragsinterventieplan wat het negatieve gedrag veroorzaakte en ontwikkelde interventies om het proces te onderbreken voordat negatief gedrag optrad. Samantha's plan was gericht op het creëren van positieve dagelijkse gewoonten of routines die niet vanzelfsprekend waren, zoals het afbreken van langetermijnprojecten in kleinere, beter beheersbare doelen. Beiden hebben goed gereageerd op frequente feedback en beloningen.

Mary suggereert dat ouders, omdat het leven met welke vorm van ADHD dan ook moeilijk kan zijn, overwegen om een ​​counsellor te vinden voor hun kinderen om mee te werken voordat zich een crisis ontwikkelt. Het is nuttig om een ​​vaste relatie te hebben, zodat er geen tijd verspild wordt als een situatie een uitdaging of een urgentie wordt.

Het is duidelijk dat Anthony en Samantha succes hebben gehad door de voortdurende steun van hun ouders en hun behandeling, hun onvoorwaardelijke liefde en hun overtuiging dat beide kinderen succesvol zouden zijn.

Hoewel Mary een groot deel van haar vroege carrière als verpleegster oncologie had doorgebracht, toen Anthony voor het eerst werd gediagnosticeerd, merkte ze al snel dat ze deskundig en goed opgeleid werd over ADHD-problemen. Vandaag de dag, met meer dan 15 jaar ervaring op het professionele gebied van ADHD - inclusief de voormalige president van de CHADD (kinderen en volwassenen met Attention Deficit Hyperactivity Disorder) - blijft Mary een sterke pleitbezorger en ervaren consultant voor gezinnen met ADHD. En natuurlijk blijft ze een liefhebbende en trotse moeder.