Bloedtesten voor artritis

Bloedonderzoek wordt gebruikt om arthritis te diagnosticeren, de effectiviteit van de behandeling te controleren en ziekteactiviteit bij te houden. Hoewel bloedonderzoek in het laboratorium waardevolle diagnostische hulpmiddelen zijn, zijn ze niet definitief als ze alleen worden beschouwd. Voor het formuleren van een nauwkeurige diagnose moet de medische geschiedenis van de patiënt worden geëvalueerd, samen met laboratoriumtestresultaten en beeldvormingsstudies. Er zijn algemene bloedtesten en gespecialiseerde bloedtesten gebruikt om artritis te evalueren.

Algemene bloedtesten

Algemene bloedtesten omvatten het volgende:
Complete bloedtelling (CBC)
Het volledige bloedbeeld is een bloedtest die het aantal rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes telt. De bovengenoemde bloedcomponenten worden gesuspendeerd in plasma (het dikke, lichtgele, vloeibare deel van het bloed). Geautomatiseerde machines in een laboratorium tellen snel de verschillende celtypen.

• Witte cellen: Het aantal witte bloedcellen ligt normaal tussen 5.000-10.000 per microliter bloed. Verhoogde waarden duiden op ontsteking of infectie. Zaken als inspanning, koude en stress kunnen het aantal witte bloedcellen tijdelijk verhogen.
• Rode cellen: Normale waarden voor het aantal rode bloedcellen variëren per geslacht. Mannetjes hebben normaal waarden rond 5-6 miljoen rode cellen per microliter. Vrouwtjes hebben een lager normaal bereik tussen 3,6-5,6 miljoen rode cellen per microliter.
• Hemoglobine en hematocriet: Hemoglobine, de ijzerhoudende component van rode cellen die zuurstof draagt, wordt ook gemeten in een complete bloedtelling. De normale hemoglobinewaarde voor mannen is 13-18 g / dl. Normaal hemoglobine voor vrouwen is 12-16 g / dl. De hematocriet meet het aantal rode bloedcellen als het percentage van het totale bloedvolume. Normale hematocriet voor mannen is tussen 40-55% en de normale hematocriet voor vrouwen is 36-48%. Over het algemeen is de hematocriet ongeveer 3 keer de hemoglobine. Verlaagde waarden zijn indicatief voor anemie. De MCV, MCH, MCHC zijn rode celindices die de grootte en het hemoglobinegehalte van individuele rode cellen aangeven. De indices kunnen aanwijzingen geven over de waarschijnlijke oorzaak van een bestaande bloedarmoede.

• bloedplaatjes:  Bloedplaatjes zijn componenten die belangrijk zijn bij de vorming van stolsels. Veel medicijnen die worden gebruikt bij de behandeling van artritis kunnen het aantal bloedplaatjes verminderen of de bloedplaatjesfunctie beïnvloeden. Normale bloedplaatjeswaarden variëren van 150.000 - 400.000 per microliter.
• Differential: Het percentage en absoluut aantal van elk type witte bloedcel wordt het verschil genoemd. Neutrofielen zijn verhoogd bij bacteriële infecties en acute ontstekingen. Lymfocyten zijn verhoogd bij virale infecties. Monocyten zijn verhoogd bij chronische infecties. Eosinofielen zijn verhoogd bij allergieën en andere aandoeningen. Een verhoogd aantal eosinofielen staat bekend als eosinofilie. Basofielen, die in het algemeen 1 of 2% van het verschil in witte tellingen zijn, worden zelden verhoogd.
• Ontsteking: Het ontstekingsproces kan veranderingen in de bloedtelling veroorzaken. Het aantal rode bloedcellen kan dalen, het aantal witte bloedcellen kan stijgen en het aantal bloedplaatjes kan verhoogd zijn. Hoewel bloedarmoede gepaard kan gaan met inflammatoire artritis, kan dit worden veroorzaakt door andere dingen, zoals bloedverlies of ijzertekort. Alleen wanneer andere oorzaken zijn uitgesloten, kan een arts bloedafwijkingen interpreteren als een teken van ontsteking.

Chemie panelen

Het chemiepaneel is een reeks tests die worden gebruikt om belangrijke metabole functies te evalueren. De groep testen wordt uitgevoerd op serum (het deel bloed zonder cellen). Elektrolyten, geïoniseerde zouten in bloed of weefselvloeistoffen (bijv. Natrium, kalium, chloride), maken deel uit van een chemiepaneel. Er zijn ook tests die als indicatoren voor hartrisico, diabetes, nierfunctie, en leverfunctie dienen.
Een patiënt met een hoog creatininegehalte kan bijvoorbeeld een nierafwijking hebben. Creatinine is een afvalproduct dat in het bloed wordt aangetroffen. Bepaalde typen inflammatoire artritis kunnen de nierfunctie beïnvloeden. Bepaalde geneesmiddelen voor artritis kunnen ook de nierfunctie beïnvloeden. Urinezuur is een andere test die is opgenomen in het bloedchemiepanel. Indien verhoogd, kan urinezuur een indicatie zijn voor jicht. Dat zijn slechts een handvol voorbeelden. In feite biedt het chemiepaneel veel informatie over hoe het lichaam functioneert.

Gespecialiseerde bloedtesten

Gespecialiseerde bloedtesten zijn onder andere:
Erythrocyte sedimentatie snelheid (ESR)
De bezinkingssnelheid van de erythrocyten is een test waarbij een bloedmonster in een speciale buis wordt geplaatst en bepaald wordt hoe snel de rode bloedcellen zich in één uur op de bodem bevinden. Wanneer er een ontsteking is, produceert het lichaam eiwitten in het bloed die de rode cellen samen doen klonteren. Zwaardere celaggregaten vallen sneller dan normale rode cellen.
Voor gezonde personen is de normale snelheid tot 20 millimeter per uur (0-15 mm / uur voor mannen en 0-20 mm / uur voor vrouwen). Ontsteking verhoogt de snelheid aanzienlijk. Omdat ontsteking geassocieerd kan zijn met andere aandoeningen dan artritis, wordt de sedimentatie-snelheidstest alleen als niet-specifiek beschouwd.
Reumatoïde factor (RF)
Reumatoïde factor is een antilichaam dat voorkomt in veel patiënten met reumatoïde artritis. Reumatoïde factor werd ontdekt in de jaren 1940 en werd een belangrijk diagnostisch hulpmiddel op het gebied van reumatologie. Ongeveer 80% van de patiënten met reumatoïde artritis heeft een reumafactor in hun bloed. Hoge concentraties van reumafactor zijn typisch geassocieerd met ernstige ziekte.
Reumatoïde factor kan vele maanden duren om in het bloed te verschijnen. Als het te vroeg in de loop van de ziekte wordt getest, kan het resultaat negatief zijn en moet het opnieuw testen op een later tijdstip worden overwogen. In gevallen waarin patiënten met tekenen en symptomen van reumatoïde artritis aanwezig zijn maar seronegatief zijn voor reumafactor, kunnen artsen vermoeden dat een andere ziekte reumatoïde artritis nabootst. Reumatoïde factor kan ook optreden als reactie op andere inflammatoire aandoeningen of infectieziekten, hoewel meestal in dergelijke gevallen de concentratie lager is dan bij reumatoïde artritis.
HLA-typen
Witte bloedcellen kunnen worden getypeerd op de aanwezigheid van HLA-B27. De test is gebruikelijk in medische centra waar transplantaties worden uitgevoerd. HLA-B27 is ook een genetische marker die wordt geassocieerd met bepaalde vormen van artritis, voornamelijk spondylitis ankylopoetica en syndroom van Reiter / reactieve artritis.
Antinuclear Antibody (ANA)
De ANA-test (antinucleaire antilichaam) wordt uitgevoerd om bepaalde reumatische aandoeningen te helpen diagnosticeren. Patiënten met bepaalde ziekten, met name lupus, vormen antilichamen tegen de kern van de lichaamscellen. De antilichamen worden antinucleaire antilichamen genoemd en zijn detecteerbaar door het serum van een patiënt op een speciale microscoopglaasje te plaatsen dat cellen met zichtbare kernen bevat. Er wordt een stof met fluorescente kleurstof toegevoegd. De kleurstof bindt zich aan de antilichamen op de glaasje, waardoor ze zichtbaar worden onder een fluorescentiemicroscoop.

• Meer dan 95% van de patiënten met lupus hebben een positieve ANA-test.
• 50% van de patiënten met reumatoïde artritis is positief voor ANA.

Patiënten met andere ziekten kunnen ook positieve ANA-tests krijgen. Voor een definitieve diagnose moeten ook andere criteria worden overwogen.
C-reactieve proteïne (CRP)
C-reactief proteïne meet de concentratie van een speciaal type eiwit dat door de lever wordt geproduceerd. Het eiwit is aanwezig in bloedserum tijdens episoden van acute ontsteking of infectie.
Als bloedtest wordt CRP als niet-specifiek beschouwd. Een hoog resultaat is indicatief voor acute ontsteking. In gevallen van inflammatoire reumatische aandoeningen, zoals reumatoïde artritis en lupus, kunnen artsen de CRP-test gebruiken om de effectiviteit van de behandeling en ziekteactiviteit te controleren. 
Lupus Erythematosus (LE)
De LE-cel-test wordt niet meer vaak gebruikt. De eerste ontdekking ervan heeft wel het hele veld van antinucleaire antilichamen geopend. Het probleem - slechts 50% van de lupuspatiënten blijken positieve LE-tests te hebben.
Anti-CCP
Anti-CCP (anti-cyclisch gecitrullineerd peptide-antilichaam) is een van de nieuwere bloedonderzoeken die worden gebruikt om de diagnose van reumatoïde artritis te bevestigen. Als het antilichaam op een hoog niveau aanwezig is, kan het ook suggereren dat er een hoger risico is op ernstige gewrichtsschade.
Anti-DNA en Anti-Sm
Lupus-patiënten vormen antilichamen tegen DNA (deoxyribonucleïnezuur). Er is een test beschikbaar die controleert op de aanwezigheid van anti-DNA. Het is een nuttig diagnostisch hulpmiddel, vooral omdat anti-DNA meestal niet wordt gevonden bij mensen zonder lupus. De test is ook een goede monitoringtool omdat de niveaus van anti-DNA stijgen en dalen met ziekteactiviteit.
Lupus-patiënten hebben ook antilichamen tegen Sm (anti-Smith), een andere stof in de celkern. De Sm-antilichamen worden ook alleen gevonden bij lupuspatiënten. De test is echter niet erg handig bij het controleren van ziekteactiviteit.
Aanvulling
Het complementsysteem is een complex geheel van bloedeiwitten die deel uitmaken van het afweersysteem van het lichaam. De eiwitten zijn inactief totdat een antilichaam aan een antigeen bindt en het complementsysteem activeert. Het systeem produceert factoren die helpen om bacteriën te vernietigen en indringers te bestrijden.
Deze reacties verbruiken complement en laten depressieve niveaus achter die indicatief zijn voor de vorming van immuuncomplexen. Lupuspatiënten vertonen vaak verminderde niveaus van totale complement. De complement-test kan ook nuttig zijn bij het volgen van de ziekteactiviteit van een lupus-patiënt.