Wat u moet weten over Polymyalgia Rheumatica

Het American College of Rheumatology (ACR) heeft in maart 2012 in samenwerking met de European League Against Rheumatism (EULAR) classificatiecriteria voor polymyalgia rheumatica vrijgegeven. Het doel is om patiënten met de aandoening te helpen identificeren. Voorafgaand aan de vrijgave van de criteria waren er geen gevestigde of goed geteste criteria om patiënten met polymyalgia rheumatica te identificeren.

symptomen

Polymyalgia rheumatica is een reumatische aandoening met kenmerkende musculoskeletale pijn en stijfheid in de nek, schouders en heupen die minstens 4 weken aanhoudt. Voor de meeste mensen ontwikkelt zich polymyalgia-reumatica geleidelijk, hoewel sommige symptomen zeer snel kunnen ontwikkelen. Naast musculoskeletale stijfheid kunnen symptomen van polymyalgia rheumatica ook systemische, griepachtige symptomen (zoals koorts, malaise, zwakte en gewichtsverlies) omvatten.

Diagnose en identificatie

De diagnose van polymyalgia rheumatica is gebaseerd op de medische geschiedenis van de patiënt, klinische tekenen en symptomen en een lichamelijk onderzoek. Er is geen enkel bloedonderzoek om polymyalgia reumatica definitief te diagnosticeren. Artsen bestellen soms bloedonderzoek om verhoogde niveaus van ontsteking te detecteren (bijvoorbeeld sedimentatiesnelheid of CRP) of om andere soorten artritis uit te sluiten.
Volgens de classificatiecriteria die zijn gepubliceerd door ACR en EULAR kan een patiënt worden geclassificeerd als zijnde polymyalgia rheumatica als zij 50 jaar of ouder zijn, bilaterale schouderpijn hebben, en abnormaal bloed CRP of sedimentatie, plus bepaalde combinaties van de volgende criteria:

• Ochtendstijfheid van 45 minuten of langer
• Nieuw opkomende heuppijn of beperkt bewegingsbereik
• Geen zwelling in kleine gewrichten van handen en voeten
• Geen positieve bloedtesten voor reumatoïde artritis (bijvoorbeeld reumafactor of anti-CCP-antilichamen)

De classificatiecriteria zijn eigenlijk niet gemaakt om een ​​diagnostisch protocol te zijn, maar eerder om te helpen bij de selectie van patiënten voor klinische onderzoeken en om nieuwe therapieën te ontwikkelen voor de behandeling van polymyalgia-reumatica..

Behandeling

Polymyalgia rheumatica wordt behandeld met een lage dosis corticosteroïde medicatie. Artsen schrijven voor en passen de dosis steroïden (meestal prednison) aan om de laagste effectieve dosis te bereiken. Meestal wordt de stijfheid geassocieerd met polymyalgia rheumatica snel verlicht. De meeste patiënten met polymyalgia-reumatica kunnen corticosteroïd-medicatie tussen 6 maanden en 2 jaar stoppen. Als de symptomen terugkeren, wat vaak gebeurt, kunnen corticosteroïden opnieuw worden gestart. Niet-steroïde ontstekingsremmende medicijnen (NSAID's) kunnen ook worden gebruikt om polymyalgia-reumatica te behandelen, maar meestal zijn ze niet voldoende om de symptomen onder controle te houden wanneer ze alleen worden ingenomen..
Zonder behandeling zullen de symptomen van polymyalgia rheumatica waarschijnlijk gedurende maanden of jaren aanhouden. Bij behandeling met corticosteroïden lossen de symptomen doorgaans binnen een of twee dagen op. Als corticosteroïden de symptomen niet oplossen, zal de arts waarschijnlijk een andere diagnose overwegen.

overwicht

Vrouwen die blank en ouder dan 50 jaar zijn, hebben het grootste risico op het ontwikkelen van polymyalgia reumatica of reuzencelarteritis (een gerelateerde aandoening). In de Verenigde Staten wordt geschat dat 700 per 100.000 50-plussers in de algemene bevolking polymyalgie ontwikkelen. Het komt zelden voor dat iemand jonger dan 50 jaar polymyalgia-reumatica ontwikkelt.
Polymyalgia rheumatica treft dezelfde patiëntenpopulatie als reuzencelarteritis, maar polymyalgia reumatica komt twee tot drie keer vaker voor dan reuzencelarteritis. Zowel polymyalgia rheumatica als gigantische celarteritis worden geclassificeerd als vasculitides (een groep aandoeningen gekenmerkt door een ontsteking van de bloedvaten).