Onderdelen van een ruggenmergstimulatiesysteem

Ruggenmergstimulatie (SCS) is een medische techniek die wordt gebruikt om milde elektrische pulsen te leveren aan zenuwen langs de wervelkolom om pijnsignalen naar de hersenen te wijzigen of te blokkeren.
SCS werd voor het eerst gebruikt om pijn te behandelen in 1967 en werd later goedgekeurd voor gebruik door de Amerikaanse Food and Drug Administration in 1989 om pijn veroorzaakt door zenuwbeschadiging in de romp, armen of benen (waaronder lage rugpijn, pijn in de benen en mislukte rug) te verlichten. chirurgie).
Het apparaat is geïmplanteerd in de buurt van de wervelkolom en functioneert op dezelfde manier als een pacemaker. In plaats van pijn voelt een persoon meestal een lichte sensatie van pins en naalden. Nieuwere systemen, zoals het Senza-stimulatiesysteem dat in 2015 werd goedgekeurd, hebben dit effect grotendeels kunnen overwinnen.
Het SCS-systeem bestaat uit vier componenten die samenwerken om elektrische stimulatie te leveren aan de bron van de pijn (ook wel de pijngenerator genoemd). De meeste apparaten wegen vandaag iets meer dan een ounce en bestaan ​​uit een pulsgenerator, elektrische leidingen, een afstandsbediening en een batterijoplader.
1

Implanteerbare pulsgenerator

De implanteerbare pulsgenerator (IPG) is de centrale component van elk SCS-systeem. Het is ruwweg de grootte van een vanillewafer en wordt chirurgisch geïmplanteerd via de buik of de bil. Elektrische leidingen worden vervolgens van de IPG naar de epidurale ruimte in het wervelkanaal geleid.
De epidurale ruimte is het gebied tussen de bekleding van de wervelkolom (de dura mater genoemd) en de wervelwand. Het is waar verdovende medicijnen vaak worden ingespoten om pijn tijdens de zwangerschap te blokkeren.
De meeste IPG's worden tegenwoordig gevoed door een oplaadbare batterij, hoewel traditionele, niet-oplaadbare eenheden nog steeds in gebruik zijn.
2

Leads en elektroden

De draden van een SCS-systeem zijn in wezen geïsoleerde draden afkomstig van de IPG die de elektrische pulsen ontvangen en afleveren. Ze zijn niet hetzelfde als autoloopkabels die worden gebruikt om elektriciteit over te brengen van een lege accu naar een lege accu.
Aan het einde van elke lead bevindt zich een elektrode die in de epidurale ruimte wordt geplaatst. Er zijn twee hoofdtypen leads:

• Percutane leidingen (percutane betekenis "onder de huid") die met een eenvoudige incisie in zacht weefsel worden ingebracht
• Chirurgische leads die, zoals hun naam aangeeft, worden ingevoegd tijdens een rugoperatie

3

Afstandsbediening

Nieuwere IPG's zijn zo ontworpen dat u het stimulatieniveau tot op zekere hoogte kunt regelen. Dit wordt gedaan met behulp van een afstandsbediening die op uw specifieke apparaat is geprogrammeerd.
Een afstandsbediening kan van vitaal belang zijn voor het maken van aanpassingen als uw IPG ooit wordt beïnvloed door elektromagnetische interferentie (EMI). Dit kan gebeuren als u ooit in de buurt bent van apparatuur, zoals beveiligingsapparaten voor luchthavens, die een sterk elektromagnetisch veld genereren. Bij een EMI-aanval kan een IPG worden uitgeschakeld of een niveau worden verhoogd waarbij de elektrische puls onaangenaam sterk is.
Met een afstandsbediening kunt u het apparaat tijdelijk aanpassen of uitschakelen, indien nodig. In tegenstelling tot een pacemaker, die niet kan worden uitgeschakeld, kan een ruggenmergstimulator dit doen.
4

Batterijoplader

Er zijn tegenwoordig weinig IPG's die niet oplaadbaar zijn en het is duidelijk waarom. Oudere, niet-oplaadbare eenheden hebben een batterijlevensduur van tussen de twee en vijf jaar. Nieuwere kunnen 10 tot 25 jaar meegaan, waardoor gebruikers meer vrijheid en veel minder chirurgische ingrepen hebben.
De IPG-batterij wordt opgeladen door de draadloze oplader direct op de huid over het apparaat te plaatsen. Het wordt op zijn plaats gehouden door een verstelbare riem en duurt meestal enkele uren per week om volledig op te laden. Een piep- en / of lichtindicator geeft aan wanneer de batterij volledig is opgeladen.