Telemedicine gebruiken voor rugpijn
Online en offline, patiënten met allerlei diagnoses doen nu meer onderzoek, delen meer van hun medische ervaringen buiten het spreekkamerkantoor en roepen meer moed op om voor zichzelf op te komen wanneer ze zich ondermijnd of gedwongen voelen.
Dit kan uit noodzaak zijn; het medische patiëntenlandschap, vooral in de arena van wervelkolompijn, is vol met individuen die uiten dat ze weinig of geen mogelijkheden hebben voor verlichting.
Het is bijvoorbeeld niet ongewoon voor mensen met rug-, nek- of wervelkolomgerelateerde been- of armpijn om melding te maken van het ondergaan van talrijke en gevarieerde behandelingen, vaak meer dan eens per behandeltype. Dergelijke behandelingen kunnen variëren van fysiotherapie en medicatie tot injecties en operaties.
Ondanks de vele beproefde opties, zeggen velen dat ze uit hun odyssee zijn gekomen met minder dan bevredigende resultaten.
Nummer-crunchers van het Agency for Healthcare Research Quality (AHRQ) keken naar de relatie tussen wervelkolomzorgkosten en verbetering in ruggen en nek van de patiënten van wie ze de records bestudeerden. Terwijl de totale gemiddelde kosten per patiënt in 2005 met een exorbitante $ 6096 per patiënt kwamen, konden de onderzoekers deze kosten niet rechtvaardigen met overeenkomstige vermindering van pijn of verbetering van fysiek functioneren..
Niet alleen dat, maar in de acht jaar tussen 1997 en 2005 stegen de honoraria voor zorgverzekeringen met 65 procent, hoewel de uitkomsten vrijwel hetzelfde bleven. Volgens de AHRQ-auteurs "was er in deze periode geen verbetering in de zelfbeoordeling van de gezondheidstoestand, functionele beperkingen, werkbeperkingen of sociaal functioneren van respondenten met ruggengraatproblemen."
Een ander voorbeeld is het gebruik van diagnostische beeldvormingstests - onnodig. Een studie uit 2017 gepubliceerd in JAMA Interne geneeskunde ontdekte dat dokterspraktijken die in verband worden gebracht met ziekenhuizen de neiging hebben om het gebruik van MRI, röntgenstralen en CT-scans te overdrijven voor een verscheidenheid aan diagnoses, waaronder rugpijn.
In het algemeen worden, wanneer beeldvormende testen onnodig aan patiënten worden toegediend (d.w.z. wanneer de patiënt geen zenuwsymptomen heeft), deze als "laagwaarde" beschouwd.
De studie toonde ook aan dat ziekenhuis-geassocieerde medische zorgverleners meer verwijzingen naar specialisten maakten.
In het geval dat u niet wist, bieden ziekenhuis-geassocieerde artsenpraktijken, samen met klinische diensten, vaak poliklinische zorg aan mensen die in nabijgelegen gebieden wonen.
Laat de ruggengraatverzorgingsindustrie hun patiënten over-medicaliseren?
De beweging naar een beter gezondheidsconsumentisme kan worden toegeschreven aan Health 2.0, dat in de jaren 2000 begon als enabling technologies voor patiënten en hun verzorgers die contact wilden maken met anderen rond medische zorgen..Tegenwoordig zijn Healthgrades, Patients Like Me, Facebook-groepen die zich toeleggen op specifieke voorwaarden of behandelingen en andere sites met vergelijkbare missies een grote bloei. Daar vindt u waarschijnlijk beoordelingen van artsen, kennisuitwisseling, cheerleading en comradery. In feite zijn veel van deze sites vrij succesvol in het opvullen van de kloof tussen de diagnostische codes die de arts voorlegt aan verzekeringen en de geleefde ervaringen van patiënten.
Dat gezegd hebbende, onthoud dat vaak de mensen die op deze sites posten geen medisch personeel zijn, wat betekent dat veel van de kennis die u zult vinden waarschijnlijk meer mening is dan feit.
Sommige van de organisaties smeden ook waardevolle verbindingen tussen de ontwikkelingsafdelingen van fabrikanten van geneesmiddelen en apparaten en hun leden. Veel van de laatstgenoemden dienen vraatzuchtig als geduldige verdedigers door voor vele anderen met de zelfde diagnose op te komen.
Hoewel de druk om een patiëntgericht medisch model aan te nemen stijgt, geven veel aanbieders er nog steeds de voorkeur aan om betaald te worden voor het aantal geleverde diensten. Net hetzelfde, zijn veel gegevens beschikbaar en worden nog steeds uitgebannen, wat het idee bevestigt dat nek- en rugpijn zorg te veel wordt gemedicaliseerd in Amerika.
Een 2013 studie gepubliceerd in JAMA onderzocht records voor meer dan 23.000 wervelkolompatiënten voor de elf jaar tussen 1999 en 2010. Uit de studie bleek dat de voorschriften voor NSAID's en Tylenol afnamen terwijl de voorschriften voor verdovende pijnstillers toenamen. Niet alleen dat, maar fysiotherapeutische recepten waren maar goed voor 20 procent van alle recepten door de artsen.
Introductie van Telemedicine en Telehealth
Veelbelovende technologieën staan aan de horizon. De twee nieuwe, aanverwante gebieden van telegeneeskunde en telehealth winnen stoom en niet alleen voor patiënten met ruggengraat, maar voor iedereen.Ook wel 'direct to consumer medicine' genoemd, telegeneeskunde is de praktijk van de geneeskunde over een afstand, met behulp van spraak, video, documenten en gegevens. Telehealth, aan de andere kant, is een bredere term die zaken omvat als patiënteneducatie, promotie en preventie. Telegeneeskunde verschilt van telezorg doordat het een daadwerkelijke klinische ervaring is, compleet met naleving van HIPPA, diagnostische codes, behandelingen en zelfs in sommige gevallen een operatie. Je zou kunnen denken aan telehealth als dingen als apps, online gewichtsverliesprogramma voor gezondheidsverbetering en dergelijke.
Beide velden staan nog in de kinderschoenen. Maar op basis van bepaalde kenmerken geloven voorstanders dat ze uiteindelijk een instrument kunnen worden voor het bevorderen van de kwaliteit van de zorg voor iedereen en voor het uitbreiden van de broodnodige medische diensten naar moeilijk bereikbare patiënten. Gebieden met de grootste behoefte zijn de landelijke Amerikaanse en nieuw geïndustrialiseerde landen.
Dat gezegd hebbende, toont een vogelvlucht van het groeiende gebied van telegeneeskunde aan dat de gezondheidsresultaten die het resultaat zijn van het gebruik van deze leveringsmethode van verschillende kwaliteit zijn. Aanbieders die elektronisch handelen, volgen niet altijd klinische richtlijnen, dit zijn evidence-based aanbevelingen gericht op artsen en andere beoefenaars. (Om eerlijk te zijn, geldt dit ook voor aanbieders die intern behandelen, terwijl het volgen van klinische richtlijnen waarschijnlijk een uitstekend idee is dat zowel aan gerenommeerde aanbieders als aan hun patiënten ten goede komt, is het niet wettelijk verplicht.)
Tel daarbij op dat niet alle elektronische patiënten melden dat ze tevreden zijn met hun zorg, en je kunt zien dat er meer werk moet worden gedaan op het gebied van telegeneeskunde en telehealth..
Als een voorbeeld, een 2017 gepubliceerd in JRSM Open ontdekte dat patiënten met een chronische hartziekte die hun arts via een telegeneeskundesysteem zagen, slechts marginale tevredenheid met de ervaring vertoonden. Niet alleen dat, maar de uitkomsten waren in dit geval bescheiden en de service slaagde er niet in de patiënten te bereiken die waarschijnlijk de zorg het meest nodig hadden.
Nog een studie uit 2017, gepubliceerd in Front farmacologie aangetoond dat telegeneeskunde, ondanks alle aangehaalde deugden, misschien niet in staat is om de beoogde verbetering van de gezondheid te bereiken. De onderzoekers konden niet genoeg bewijzen vinden om telegeneesmiddelen aan te bevelen voor diabetici die hun glycemische index moeten controleren.
Telegeneeskunde in de ruggengraatverzorgingsindustrie
Maar voor mensen met nek- en rugklachten is er een sprankje hoop. Als vroeg onderzoek een indicatie is, kunnen patiënten met een rug- en nekpijn iets beters zijn dan degenen die andere soorten medisch specialisten zien via een webbrowser.Vanaf 2017 bevelen een aantal onderzoekers telegeneeskundesessies aan als aanvulling op de persoonlijke verzorging. Bijvoorbeeld, een studie uit 2017 gepubliceerd in de Journal of Physical Medicine and Rehabilitation ontdekte dat patiënten met nekpijn op afstand betere pijnverlichting, beter lichamelijk functioneren en een betere therapietrouw bij thuistherapie bereikten dan degenen die de reis maakten om hun arts persoonlijk te zien.
Een ander onderzoek, dit onderzoek naar telegeneeskunde voor lage rugpijn, leverde vergelijkbare resultaten op. De studie werd gepubliceerd in het nummer van april 2017 Spine Journal.
Uit dit onderzoek is gebleken dat hoewel telegeneeskunde niet het enige is, het einde is van alle leveringsmodellen die e-health-voorstanders mogelijk willen dat je gelooft dat het is, in ieder geval in de ruggengraatzorgwereld, houdt het zichzelf staande voor het verminderen van pijn en of een handicap bij mensen met chronische lage rugpijn.
Dat gezegd hebbende, merken de auteurs op dat telehealth met ingang van 2017 'ondergewaardeerd' is, zelfs als een aanvulling op de gebruikelijke zorg.
Een van de razende problemen in het medisch-medische debat over medische zorg spitst zich toe op diagnostische beeldvorming en stelt vragen zoals hoeveel verschillende "films" heb je echt nodig voor een basale rugpijn? Of, zou het naar de dokter gaan voor rugpijn automatisch de bestelling van een MRI noodzakelijk maken?
Evidence-based klinische richtlijnen zeggen nee-dat, behalve wanneer u zenuwsymptomen hebt die kunnen wijzen op een ernstig onderliggend probleem, films en diagnostische tests zijn over het algemeen niet nodig voor een arts om een wervelkolom diagnose te maken.
In feite is in 2011 een studie gepubliceerd in de Annalen van interne geneeskunde, Chou, et al., Concludeerden dat routinematige beeldvorming niet wordt geassocieerd met klinisch betekenisvolle voordelen. Toch blijven veel artsen ze bestellen voor hun patiënten met milde tot matige rugpijn.
Kan telemedicine helpen?
Sorry Nee. Hoewel er niet veel onderzoek is gedaan naar dit onderwerp, is een onderzoek gepubliceerd in het nummer van maart 2016 van Telegeneeskunde en e-gezondheidszorg, vond dat telegeneeskunde wervelkolomartsen een vergelijkbaar aantal films bestelden als dokters, wat tussen 79 en 88 procent van de patiënten was.
Een woord van heel goed
In ieder geval voor nu, zijn we weer terug bij af. Deskundigen en leken hebben al decennia lang geweten dat actief blijven misschien wel de grootste sleutel is tot langdurige gezondheid op de lange termijn, zelfs in het geval van aandoeningen waarvoor medische zorg nodig is.In het bijzonder hebben spinale stabilisatie en kernversterking zich keer op keer bewezen in onderzoekstudies.
Zo bleek uit een onderzoek uit 2001 dat patiënten die alleen op medisch management vertrouwden, na twee tot drie jaar meer dan twee keer zoveel kans hadden om opnieuw te worden behandeld als degenen die begonnen aan een trainingsprogramma dat specifiek was ontworpen voor hun aandoening. naast medisch management.
.
