Inzicht in zelfverwonding bij bipolaire stoornis
Zelfverwonding is het doen van het kwetsen van iemands lichaam zonder de intentie van zelfmoord. Hoewel zelfverwonding een geheel ander gedrag dan zelfmoord is, wordt het vaak gezien als een rode vlag bij personen die mogelijk later zelfmoord zullen plegen..
Niet-suïcidale zelfverwonding kan vele verschillende vormen aannemen, waaronder snijden, branden, krabben, schuren, stoten en hoofd bonzen. Ernstigere gevallen waren botbreuken, zelfamputatie en blijvende oogbeschadiging. Zelfverwonding is een symptoom dat samenhangt met verschillende vormen van psychiatrische aandoeningen, waaronder depressieve cycli van bipolaire stoornissen. Andere oorzaken omvatten borderline persoonlijkheidsstoornis, eetstoornissen en dissociatieve stoornissen.
Zelfverwonding wordt vaker gezien bij jongere mensen met maar liefst 15 procent van de tieners en 17 tot 35 procent van de studenten die zich bezighouden met zelfbeschadigend gedrag. Het percentage zelfverwonding is vrijwel verdeeld over het midden tussen vrouwen en mannen. De soorten gedrag verschillen echter aanzienlijk tussen geslachten met vrouwen die vaker knippen en mannen die vaker zichzelf slaan of slaan.
Adolescent psychiatrische intramurale patiënten hebben het hoogste percentage zelfbeschadiging, variërend van slechts 40 procent tot wel 80 procent, afhankelijk van het onderzoek. Bij oudere psychiatrische patiënten schommelt het percentage tussen de twee tot twintig procent.
Psychiatrische stoornissen gekoppeld aan zelfverwonding
Hoewel het percentage zelfverwonding hoger is bij personen die psychiatrische zorg ondergaan, kan de vorm en ernst van het gedrag aanzienlijk variëren. Vier specifieke psychiatrische aandoeningen hangen sterk samen met zelfverwonding:
Ernstige depressieve stoornis (MDD): MDD is gekoppeld aan zelfverwonding bij 42 procent van de adolescenten die psychiatrische zorg ondergaan. MDD is een kenmerkende eigenschap van een bipolaire I-stoornis en een stoornis die waarschijnlijk langer aanhoudt als hij niet wordt behandeld. Bij diegenen met de diagnose persisterende depressie (dysthymia) zal een op de acht zelfverwonding toebrengen als een "zelfmoord gebaar" waarbij er geen werkelijke intentie is om te sterven.
Borderline personality disorder (BPD): BPD is de enige aandoening die het meest geassocieerd is met zelfverwonding, en die zich in 75 procent van de gevallen voordoet. Zelfverwonding wordt gezien als een manier om de stemming te reguleren, waarbij 96 procent zegt dat hun negatieve stemmingen werden verlicht onmiddellijk na een daad van zelfbeschadiging.
Dissociatieve stoornissen: Dissociatieve stoornissen zijn diegene die worden gekenmerkt door gevoelens van mentaal zijn en soms fysiek losstaan van de realiteit. De meeste hebben te maken met extreem emotioneel trauma en kunnen zich manifesteren met zelfdestructie voor een gebeurtenis waarvoor de persoon zich 'verantwoordelijk' voelt. Ongeveer 69 procent van degenen met een diagnose van een dissociatieve stoornis houden zich bezig met zelfverwonding.
Eet stoornissen: Boulimia en anorexia nervosa zijn ook in 26 tot 61 procent van de gevallen gelinkt aan zelfverwonding. Zelfbestraffing wordt gezien als de reden achter veel van deze gedragingen.
Oorzaken
Omdat er veel verschillende psychische stoornissen zijn geassocieerd met zelfverwonding, is het moeilijk uit te leggen waarom u een impuls kunt ervaren om uzelf te schaden. Met dat gezegd zijnde, in de meeste gevallen, is zelfverwonding gerelateerd aan negatieve gevoelens voor de handeling, wat leidt tot een verlangen om angst of spanning te verlichten..
Zelfbeschadiging is ook gekoppeld aan zelfbestraffing, sensatie-zoeken (vaak uitgedrukt als de wens om "iets te voelen" wanneer emotioneel gevoelloos), of zelfmoordvermijding (pijn gebruiken als een ontlastklep voor een overigens zelf-destructieve emotie).
Behandeling
Het behandelen van zelfverwonding als een manifestatie van een diepere aandoening is complex. Aan de ene kant wil je de fysieke schade minimaliseren terwijl je begrijpt dat je dit niet kunt doen zonder de onderliggende aandoening te behandelen.
Het proces omvat de gestructureerde beoordeling van de houdingen en overtuigingen van de persoon, hoofdzakelijk om zelfverwonding vanuit zijn of haar perspectief te begrijpen. Behandeling omvat counseling en het gebruik van medicijnen om de onderliggende stoornis te behandelen, of het nu gaat om bipolaire depressie, BPD of een combinatie van aandoeningen.
In sommige gevallen kan het anti-epilepticum Topamax (topiramaat) de incidentie van zelfverwonding verminderen wanneer het wordt voorgeschreven naast een stemmingsstabilisator. Positieve resultaten zijn bereikt bij personen met de diagnose BPD en bipolaire I-stoornis, evenals bij patiënten met een borderline-stoornis en bipolaire II-stoornis.
