Oefening met hoge intensiteit voor mensen met Parkinson
Onlangs hebben onderzoekers grote belangstelling voor oefening als een behandeling voor de ziekte van Parkinson. Van oudsher is de ziekte van Parkinson behandeld met medicijnen en operaties; beweging is echter een goedkope, niet-invasieve ingreep met weinig negatieve bijwerkingen, behalve lichte pijntjes en kwalen. Bovendien neemt de werkzaamheid van medicijnen die worden gebruikt voor de behandeling van de ziekte van Parkinson in de loop van de tijd af en zijn ziektemodificerende niet-farmacologische interventies nauwelijks nodig om de ziekte te bestrijden.
Voordat we naar een paar onderzoeken kijken die de ziekte van Parkinson onderzoeken, is het belangrijk om één punt te verduidelijken. Het lijkt contra-intuïtief voor een persoon met de ziekte van Parkinson om op hoge intensiteit te trainen op een loopband. Immers, de ziekte van Parkinson is een neurodegeneratieve aandoening die resulteert in stijfheid, tremor, instabiliteit van het looppatroon, enzovoort. Maar houd er rekening mee dat de patiënten in deze studies vroeger in hun ziektetraject zaten. Met andere woorden, oefening met hoge intensiteit werd niet getest bij mensen met de ziekte van Parkinson in een later stadium.
Parkinson's Ziekte: achtergrondinformatie
De ziekte van Parkinson treedt meestal spontaan op en is van onbekende oorsprong. Ongeveer een miljoen Amerikanen leven met de ziekte van Parkinson. Wereldwijd leven 10 miljoen mensen met de ziekte van Parkinson. De gemiddelde leeftijd voor de diagnose van mensen met de ziekte van Parkinson is 60 jaar, en de ziekte vordert geleidelijk gedurende de volgende 10 tot 25 jaar na de diagnose..In de hersenen gebruiken zenuwcellen dopamine om spierbewegingen te beheersen. Bij mensen met de ziekte van Parkinson sterven de hersencellen die dopamine maken geleidelijk af. In de loop van de tijd wordt het moeilijker voor mensen met de ziekte van Parkinson om hun spieren te bewegen.
Hierna volgen enkele symptomen van de ziekte van Parkinson:
- "Pil-rollende" tremor van de handen in rust
- "Tandrad" stijfheid
- Langzame spierbewegingen (d.w.z. bradykinesie)
- kwijlen
- Schuifelende gang
- Angst
- Monotone stem
- "Gemaskeerde" gelaatsuitdrukking
- Gebogen houding
- Constipatie
- Cognitieve beperking
- Slaapstoornissen
- Rusteloosheid
Helaas is er geen remedie voor de ziekte van Parkinson. Bepaalde geneesmiddelen zoals carbidopa-levodopa (Sinemet) en MAO-B-remmers kunnen worden gebruikt om dopamine-niveaus in de hersenen te substitueren of te verhogen. Deze dopaminerge geneesmiddelen verliezen echter de werkzaamheid na verloop van tijd en hebben negatieve bijwerkingen.
De ziekte van Parkinson wordt ook symptomatisch behandeld met geneesmiddelen die helpen bij stemmingsstoornissen, pijnklachten en slaapproblemen.
Diepe hersenstimulatie is een type operatie dat wordt gebruikt om de ziekte van Parkinson te behandelen. Deze procedure kan helpen bij het uitschakelen van neurologische symptomen, zoals tremor, stijfheid, stijfheid en problemen met lopen.
In 2001 suggereerden de resultaten van een Cochrane Review dat er onvoldoende bewijs was om het voordeel van een specifieke oefening in de behandeling van de ziekte van Parkinson te ondersteunen of te weerleggen. Bovendien waren op dat moment in experimentele omgevingen de effecten van lichaamsbeweging op de ziekte van Parkinson kortdurend, zonder follow-up op de lange termijn. Niettemin is er jarenlang van uitgegaan dat doorgaande oefening in die met de ziekte van Parkinson noodzakelijk was om de afname van kracht, flexibiliteit en evenwicht te vertragen..
Endurance-oefeningen hebben aangetoond dat ze de groei en ontwikkeling van zenuwen bevorderen en zenuwcellen beschermen in diermodellen. Diermodellen zijn echter niet hetzelfde als mensen.
Ten slotte hebben een aantal retrospectieve onderzoeken aangetoond dat matige tot krachtige oefeningen tijdens de middelbare leeftijd bescherming kunnen bieden tegen de ziekte van Parkinson op latere leeftijd.
Langetermijnrespons op training
In november 2012 onderzochten Schenkman en zijn collega's de voordelen op korte en lange termijn van twee verschillende soorten oefeningen bij deelnemers aan de studie met de ziekte van Parkinson. De gerandomiseerde gecontroleerde oefeninterventiestudie vond plaats gedurende een periode van 16 maanden en werd uitgevoerd in poliklinieken.In de studie werden 121 deelnemers met ofwel de vroege of de middenfase van de ziekte van Parkinson ingedeeld in een van de drie groepen. De eerste groep bezig met flexibiliteit / balans / functieoefeningen. De tweede groep bezig met aerobics met een loopband, fiets of elliptische trainer. De derde, of controlegroep, werd thuis uitgeoefend - zoals uiteengezet in een fitnessprogramma genaamd Fitness Counts, dat werd ontwikkeld door de National Parkinson Foundation.
De eerste twee groepen werden gedurende vier maanden onder supervisie tijdens drie keer per week trainen. Daarna werd de supervisie gedurende de 16 maanden durende periode één keer per maand verminderd. De controlegroep werd eenmaal per maand gedurende 16 maanden onder toezicht gehouden.
Deelnemers werden geëvalueerd met behulp van verschillende tests op 4, 10 en 16 maanden. Hier zijn de bevindingen van de onderzoekers:
- Na vier maanden verbeterde de algehele functie van de flexibiliteit / balans / functiegroep in vergelijking met die van de aerobe oefeningen en controlegroepen.
- Op 4, 10 en 16 maanden verbeterde de loopeconomie (d.w.z. de bewegingsefficiëntie) in de aerobe oefengroep in vergelijking met die van de flexibiliteit / balans / functiegroep.
- Evenwicht was hetzelfde bij alle groepen.
- Na 4 en 16 maanden verbeterden de activiteiten van het dagelijks leven in de flexibiliteit / balans / functiegroep in vergelijking met die van de controlegroep.
Volgens Schenkman en co-auteurs:
"Kwalitatieve rapporten van afgestudeerden van het 16-maanden durende onderzoek benadrukken dat mensen continue ondersteuning nodig hebben om regelmatig te bewegen." We raden ten sterkste aan dat clinici manieren vinden om mensen met PD [de ziekte van Parkinson] te helpen bij het ontwikkelen en onderhouden van lange-termijn trainingsgewoonten, inclusief passende oefenprogramma's evenals voortdurende herevaluatie en ondersteuning. "
Merk op dat deze studie zijn beperkingen had.
Ten eerste heeft de controlegroep enige oefening gedaan omdat het onethisch zou zijn voor deze deelnemers om helemaal geen oefeningen te ontvangen. Met andere woorden, hoewel een "echte" controlegroep gedurende 16 maanden niet aan lichaamsbeweging doet, zou het aanbevelen van deze optie schadelijk zijn voor de gezondheid. Volgens de onderzoekers heeft de door de National Parkinson Foundation uitgebrachte richtsnoeren voor fitnesstellingen over het algemeen wel enig voordeel opgeleverd, maar niet zo veel profijt als de deelnemers aan gecontroleerde oefenprogramma's met flexibiliteit / evenwichts- / functieoefeningen of aërobe oefening..
Ten tweede, deze studie werd uitgevoerd in Colorado, dat een van de fitste staten in de Unie is. Waarschijnlijk hebben deelnemers aan dit onderzoek bij aanvang meer geoefend dan mensen in andere staten, waardoor de resultaten minder generaliseerbaar zijn.
Ten derde ontvingen de deelnemers in elk van de drie groepen verschillende hoeveelheden geïndividualiseerde aandacht, wat de resultaten zou kunnen verstoren.
Ten slotte was het moeilijk om naleving van bewegingsregimes vast te stellen, en onderzoekers vertrouwden op activiteitenlogboeken - niet op activiteitscontroles - om dergelijke bepalingen te maken.
Oefening met hoge intensiteit en Parkinson's Ziekte
De studie naar de ziekte van Parkinson bij inspanning (SPARX) was een fase 2, gerandomiseerde klinische studie uitgevoerd door Schenkman en collega's tussen mei 2012 en november 2015. Deelnemers aan de proef werden na zes maanden geëvalueerd.In de SPARX-studie werden 128 deelnemers met de ziekte van Parkinson die tussen de 40 en 80 jaar oud waren, in drie groepen verdeeld.
De eerste experimentele groep onderging oefening met hoge intensiteit, de tweede experimentele groep onderging matige intensiteitsoefening en leden van de controlegroep waren op de wachtlijst voor toekomstige inspanningsinterventie. (Nogmaals, het zou onethisch zijn om de controlegroep de mogelijkheid te ontzeggen om te oefenen.)
Opmerkelijk was dat de deelnemers aan de studie gediagnosticeerd waren met de novo ziekte van Parkinson (d.w.z. gediagnosticeerd in de voorafgaande vijf jaar) en er werd niet verwacht dat ze dopaminerge (antiparkinson) medicatie nodig hadden gedurende de duur van zes maanden van hun deelname. Bovendien was geen van de deelnemers eerder betrokken bij oefeningen met matige of hoge intensiteit.
Een oefening met hoge intensiteit bestond uit vier dagen per week op de loopband met een maximale hartslag van 80 tot 85 procent. Gematigde intensiteitsoefening trad ook vier keer per week op, maar met tussen 60 procent en 65 procent maximale hartslag.
Het doel van de SPARX-fase 2-studie was om te bepalen of patiënten met de ziekte van Parkinson veilig konden sporten met hoge intensiteit. De onderzoekers bepaalden niet of oefenen met een hartslagintensiteit tussen 80 procent en 85 procent daadwerkelijk tot klinisch voordeel leidde voor mensen met de novo ziekte van Parkinson. Uiteindelijk waren de onderzoekers geïnteresseerd in het bepalen of oefening met hoge intensiteit kon worden getest in fase 3-onderzoeken. Deze fase 3-onderzoeken zouden dan de mogelijke voordelen van deze interventie onderzoeken.
Volgens Schenkman en co-auteurs:
"Een van de beperkende factoren voor het overstappen naar fase 3-onderzoeken is dat de juiste dosis oefening nog moet worden vastgesteld voor elke oefeningsmodaliteit." Oefening legt een substantiële inspanning van de deelnemer op voor tijd en moeite in vergelijking met farmacologische interventies. specifiek vast te stellen of verder onderzoek van de specifieke inspanningsdosis gerechtvaardigd is, wat een methode aantoont om efficiënt de juiste dosis te bepalen alvorens verder te gaan naar de eerste fase 3-oefenproef bij de ziekte van Parkinson.bevindingen van non-futiliteit van hoge intensiteit loopbandoefeningen zouden het veld aanzienlijk naar voren moeten bewegen ."
De SPARX-studie had wel beperkingen.
Eerst werd oefening met hoge intensiteit alleen uitgevoerd op een loopband en niet met behulp van andere soorten fitnessapparatuur.
Ten tweede werden zowel de snelheid als de intensiteit van de loopband aangepast om een oefening met hoge intensiteit op te leveren; het is echter onduidelijk of een of beide van deze variabelen motorische symptomen bij de ziekte van Parkinson kunnen verbeteren.
Ten derde is het onduidelijk hoe het combineren van hoge intensiteit loopbandoefeningen met andere fysiotherapeutische interventies met bekend voordeel voor mensen met de ziekte van Parkinson, zoals Tai Chi of krachttraining, kan resulteren in nog meer klinisch voordeel.
Een woord van heel goed
We weten dat lichaamsbeweging mensen met de ziekte van Parkinson helpt. Nieuw onderzoek suggereert dat een oefening met een hoge intensiteit van de loopband veilig kan worden voorgeschreven aan patiënten met een milde vorm van de ziekte van Parkinson en dat mensen met vroege tot middenstadia van de ziekte van Parkinson profiteren van verschillende soorten oefeningen, waaronder flexibiliteit, evenwicht en aerobic.Er moet meer onderzoek worden gedaan om uit te zoeken wat de exacte voordelen zijn van een dergelijke oefening met hoge intensiteit. Als u of iemand van wie u houdt wordt gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson, raadpleeg dan uw arts over welke oefeningen het beste voor u zijn.
