Lymfoom van de dubbelpunt en Rectum

Lymfoom is een vorm van kanker die een type witte bloedcel, een lymfocyt genaamd, aantast. Zoals bij alle vormen van kanker, heeft lymfoom betrekking op de abnormale groei van cellen. In dit geval beginnen de aangetaste lymfocyten te groeien en ongecontroleerd te vermenigvuldigen, waarbij de normale cyclus van geprogrammeerde celdood (apoptose) wordt vermeden waardoor nieuwe cellen oude cellen kunnen vervangen.
Aangezien kankerachtige lymfocyten vrijelijk door de bloedbaan circuleren, kunnen ze de vorming van tumoren in delen van het lymfestelsel veroorzaken - in de eerste plaats de lymfeklieren, maar ook de milt, thymus, amandelen en adenoïden.
Lymfomen kunnen zich ook in andere delen van het lichaam ontwikkelen, omdat lymfoïde weefsel door het hele lichaam kan worden gevonden. Als zodanig komt 40 procent van de lymfomen voor buiten het lymfestelsel, meestal in het maagdarmkanaal. Een van de manifestaties is colorectaal lymfoom.

Inzicht in colorectaal lymfoom

Colorectaal lymfoom is verantwoordelijk voor 15 tot 20 procent van de gastro-intestinale lymfomen (vergeleken met 50 tot 60 procent in de maag en 20 tot 30 procent in de dunne darm). Wat gastro-intestinale lymfomen van alle andere soorten onderscheidt, is het vaak complete ontbreken van kenmerkende symptomen.
Voorbeelden zijn:

• Het ontbreken van vergrote lymfeklieren bij lichamelijk onderzoek.
• Het ontbreken van vergrote lymfeklieren op röntgenfoto's.
• Het ontbreken van abnormale bloedcelwaarden of beenmergabnormaliteiten.
• Het ontbreken van een abnormale milt of lever.

Sommige of al deze dingen zouden worden verwacht in een "klassiek" geval van lymfoom. Niet zo met gastro-intestinale lymfoom.

Symptomen en diagnose

Colorectaal lymfoom wordt meestal meer gezien bij 50-plussers, evenals bij mensen met inflammatoire darmaandoeningen (IBD) en personen met een ernstig gecompromitteerd immuunsysteem. De meeste hebben betrekking op een type lymfoom dat non-Hodgkin-lymfoom (NHL) wordt genoemd.
Symptomen ontstaan ​​meestal pas na de vorming van een tumor, tegen die tijd kan een persoon symptomen ervaren zoals:

• Buikpijn.
• Onverklaarbaar gewichtsverlies van meer dan 5 procent.
• Lagere gastro-intestinale bloeding en / of bloederige ontlasting.

In tegenstelling tot andere kankers die de dikke darm of het rectum beïnvloeden, is er zelden darmobstructie of perforatie van de darm omdat de tumor zelf buigzaam en zacht is. De meeste colorectale lymfomen worden geïdentificeerd met behulp van een computertomografie (CT) -scan of een bariumklysma met dubbel contrast met röntgenstraling.
Vanwege de late presentatie van symptomen, wordt de helft van alle colorectale lymfomen ontdekt bij de ziekte van stadium 4, wanneer kanker zich waarschijnlijk naar andere organen heeft verspreid. Tumoren die zijn gemetastaseerd, zijn inherent moeilijker te behandelen.

Behandeling

Behandeling van colorectaal lymfoom is meestal hetzelfde als alle andere manifestaties van NHL. Afhankelijk van de kankerfase kan het gaan om:

• Chemotherapie toegediend als infusies in de aderen.
• Radiotherapie werd gebruikt om de vorming van nieuwe tumoren te onderdrukken (hoewel de behandeling gepaard gaat met hoge percentages complicaties).
• Operatie om de primaire tumor te verwijderen (als de kanker nog niet is uitgezaaid).

In de meeste gevallen zal een combinatie van chirurgische resectie en chemotherapie worden gebruikt. Chirurgische resectie omvat de verwijdering van het deel van de dikke darm met kanker, waarvan de einden opnieuw worden gehecht met hechtingen.
Wanneer ze samen worden gebruikt, is aangetoond dat chirurgie en chemotherapie de overlevingstijden met 36 tot 53 maanden verlengen. In gevallen waarbij metastase slechts één orgaan heeft aangetast (in tegenstelling tot meerdere organen), heeft de praktijk geleid tot 83 procent van de patiënten die 10 jaar of langer leven.
Met chirurgie alleen is de recidiefratio hoog (74 procent), met een grotere kans op overlijden als gevolg van wijdverspreide (uitgezaaide) ziekte. Als zodanig is chemotherapie een must om beter te kunnen zorgen voor langere overlevingstijden. Zonder dit treedt recidief meestal binnen vijf jaar op.