Hoe Abreaction betrekking heeft op Dissociatie en Trauma

Een afreactie is een emotionele, onbewuste reactie die je hebt als reactie op een stimulus die een pijnlijke situatie terugbrengt die je eerder hebt ervaren. Het kan een gebeurtenis zijn die je je herinnert, of het kan iets zijn dat plotseling in je bewustzijn verschijnt als je de reactie hebt. 

Overzicht

Denk bijvoorbeeld aan iemand die fysiek mishandeld is en die reageert op een opgeheven hand door te kruipen, ook al was het de bedoeling van de andere persoon om een ​​zwerfdraad weg te borstelen. Abreaction kan ook worden gebruikt om het proces te beschrijven dat een therapeut gebruikt om ongevoelig te maken of om u te helpen te stoppen met het hebben van deze automatische reacties. Binnen de veiligheid van een therapiesessie, kan je worden geleid om een ​​reactie te ervaren, zodat je vervolgens kunt leren om de onlogische, darm-instinctieve reactie te vervangen door een die meer geschikt is voor de situatie.

Geschiedenis van Abreaction in Therapy

Abreaction, samen met zijn tegenhanger catharsis, die verwijst naar emotionele ontlading, werd eerst uitgebreid besproken door Sigmund Freud en Josef Breuer in hun vroege studies over psychoanalyse. Ze legden een aanzienlijke nadruk op het belang van de afkeer en catharsis, maar na meer studie beseften ze dat het eenvoudigweg uiten en / of herbeleven van pijnlijke emoties niet alles is wat nodig is om herstel te bereiken, vooral voor overlevenden van trauma's.

Deze nadruk op het bereiken van catharsis door middel van abreaction die door World Wars I en II wordt voortgezet via traumatherapeuten die hypnose en chemisch geïnduceerde technieken gebruikten om abreacties te creëren. Sommigen beseften het belang van het helpen van trauma-overlevenden om meer te doen dan alleen omgaan met hun emoties.

Abreaction and Dissociation

Trauma veroorzaakt vaak dat mensen dat doen scheiden van hun emoties, herinneringen en / of identiteit. De mate van dissociatie die een persoon ervaart, kan variëren van mild, vergelijkbaar met dagdromen, tot ernstig, zoals in het geval van mensen met meerdere persoonlijkheden. Freud's eerste geloof in het bevorderen van een reactie in therapie was dat door het loslaten van de pijnlijke emoties, de traumatische ervaring zou worden aangepakt.

Het probleem is, abreaction, in dit geval, het uiten van emoties, op zichzelf geneest niets. Veel mensen kunnen hun emoties ervaren of de traumatische gebeurtenissen opnieuw en opnieuw beleven, maar niets is uiteindelijk opgelost. Vooral voor patiënten met trauma's is er vaak nog een zekere mate van dissociatie en sommige stromingen denken dat de dissociatie ook moet worden aangepakt door het onderdeel te maken van je bewustzijn en identiteit.

We weten vandaag dat het omgaan met traumatische stress zoals posttraumatische stressstoornis (PTSS) niet alleen kan vertrouwen op het behandelen van de traumatische herinneringen met abreaction of een andere methode. In feite hebben studies aangetoond dat een van de beste soorten therapieën voor PTSS cognitieve gedragstherapie (CGT) is, die niets met abreactie te maken heeft.

Cognitieve gedragstherapie

CBT werkt omdat het PTSD-overlevenden helpt om hun denken over hun trauma te herformuleren. Een overlevende van verkrachters kan zich bijvoorbeeld onlogisch en onnodig schuldig voelen omdat ze zichzelf in een situatie plaatst die zij als een slechte situatie beschouwt. Met CGT zou ze leren haar manier van denken te veranderen om te beseffen dat het niet uitmaakt in welke situatie ze verkeert, alleen verkrachters van verkrachters, en ze kan dan leren om de schuld los te laten. Veranderend gebrekkig denken en het vervangen door meer rationeel, feitelijk denken helpt PTSD-overlevenden in plaats daarvan beter omgaan met de gevoelens van schuld, woede, angst en angst die ze mogelijk hebben.