Voorlopige en differentiële diagnose Verschillen

Uw arts zal heel voorzichtig zijn bij het diagnosticeren van een depressie of een andere psychische stoornis. Er zijn bepaalde te volgen stappen en hij is misschien niet helemaal zeker van de eerste diagnose. In sommige gevallen hebt u mogelijk een "provinciale" of "differentiële" diagnose totdat u meer informatie kunt verzamelen.

Wat betekent dat en wat is de standaardprocedure voor een diagnose? Dit zijn de vragen die we zullen beantwoorden, zodat u het proces volledig kunt begrijpen. De sleutel is om geduldig en eerlijk te zijn, omdat dit haar zal helpen het juiste behandelplan voor u te maken.

Wat is een voorlopige diagnose??

Een voorlopige diagnose betekent dat uw arts niet 100% zeker is van een diagnose omdat hij meer informatie nodig heeft. In wezen, op basis van de informatie die hij heeft, maakt hij een goede inschatting van de meest waarschijnlijke diagnose.

Onder de nieuwste editie van de Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen (DSM-5), wordt een voorlopige diagnose aangegeven door de specificeerder "voorlopig" tussen haakjes te plaatsen naast de naam van de diagnose. Het zou bijvoorbeeld iets als kunnen zeggen 309.81 Posttraumatische stressstoornis (voorlopig).

Zodra meer informatie is verzameld en een definitieve diagnose is gesteld, wordt deze specificatie verwijderd.

Wat is een differentiële diagnose?

Een differentiële diagnose betekent dat er meer dan één mogelijkheid is voor uw diagnose. Uw arts moet een onderscheid maken tussen deze om de werkelijke diagnose te bepalen. Pas nadat dat is gedaan, kan hij de beste methode kiezen om je te behandelen.

Helaas zijn er momenteel geen laboratoriumtests om depressie te identificeren. In plaats daarvan is de diagnose gebaseerd op uw medische geschiedenis en uw symptomen. Het is ook noodzakelijk om andere mogelijke oorzaken uit te sluiten omdat er verschillende omstandigheden zijn die op het oppervlak een depressie kunnen lijken.

Volgens Dr. Michael B. First, hoogleraar klinische psychiatrie aan Columbia University en auteur van de DSM-5 Handboek van differentiële diagnose, het maken van een goede differentiële diagnose van depressie omvat zes stappen.

Stap 1: Regel uit Malingering en facultatieve stoornis

Volgens First moet de eerste stap van een arts een poging zijn om te bepalen of een patiënt zijn symptomen vervalst. Over het algemeen zijn er twee mogelijke redenen hiervoor: malingering en kunstmatige wanorde.

• Malingering is wanneer iemand denkt dat hij iets te winnen heeft bij een bepaalde diagnose. Hij wil bijvoorbeeld bepaalde verantwoordelijkheden vermijden.
• Een kunstmatige aandoening wordt gebruikt wanneer iemand psychologisch voordeel haalt uit het aannemen van de rol van een zieke persoon.

Stap 2: Geneesmiddel-gerelateerde oorzaken uitsluiten

Bepaalde geneesmiddelen, zowel legale als illegale, kunnen dezelfde symptomen veroorzaken als depressie. Hoewel het vrij eenvoudig is om te weten of iemand recepten neemt, kan het nodig zijn dat een arts een klein onderzoek doet als het gaat om drugsmisbruik.

Clinici kunnen aanwijzingen krijgen over ongeoorloofd drugsgebruik, zegt First, door de patiënt te interviewen. Soms wordt het gezin ook geïnterviewd. Ze kunnen ook op tekenen van intoxicatie letten en bloed- of urinetests uitvoeren om te screenen op de aanwezigheid van medicijnen.

Stap 3: Regel uit Algemene medische aandoeningen

Er zijn verschillende omstandigheden waarin depressie een symptoom is. Het is erg belangrijk om deze uit te sluiten omdat het mogelijk een behandeling nodig heeft die verder gaat dan psychotherapie of een antidepressivum om de onderliggende oorzaken van depressie te verwijderen of te verminderen. 

Om dit te doen, zal een clinicus vragen stellen over eerder gediagnosticeerde aandoeningen. Ze zijn vooral geïnteresseerd in degenen die rond dezelfde tijd zijn begonnen als depressie. Er kunnen labotests worden uitgevoerd om te screenen op aandoeningen die gewoonlijk gepaard gaan met de symptomen van depressie.

Stap 4: Bepaal de primaire stoornis

Zodra andere potentiële oorzaken zijn geëlimineerd, is het noodzakelijk om te onderscheiden welke specifieke psychiatrische stoornis de patiënt heeft.

Clinici moeten onderscheid maken tussen depressieve stoornissen en gerelateerde stemmingsstoornissen en andere stoornissen die vaak samengaan met depressie. Dit gebeurt door de criteria te volgen die zijn vastgelegd in de DSM-5.

Stap 5: Aanpassingsstoornissen differentiëren van andere categorieën

Soms zijn de symptomen van een persoon significant, maar onder de drempelwaarde om een ​​nieuwe diagnose te stellen.

Hiertoe stelt First voor dat de arts een diagnose van aanpassingsstoornis beschouwt. Dit is een aandoening waarbij de symptomen maladaptief zijn - niet typisch - in reactie op de psychologische stressfactor.

Als die categorie niet geschikt is, kunnen ze overwegen de diagnose in 'Andere' of 'Niet-gespecificeerde' categorieën te plaatsen.

• "Overig" wordt gebruikt om aan te geven dat een persoon een cluster van symptomen heeft die momenteel niet bestaan ​​als een afzonderlijke diagnostische categorie zoals uiteengezet in de DSM-5.
• "Niet-gespecificeerd" wordt gebruikt om aan te geven dat de symptomen van een persoon niet netjes in een bestaande categorie passen. Echter, met meer informatie kan een diagnose mogelijk zijn.

Stap 6: vestig grens zonder mentale stoornis

Ten slotte moet de clinicus een oordeel bellen. Ze moeten bepalen of de patiënt in zijn dagelijks leven een significante beperking of angst ervaart die als een psychische stoornis zou kunnen worden aangemerkt.

Bovendien moet hij depressieve stoornis onderscheiden van verdriet. Hoewel verdriet een significante beperking en angst kan veroorzaken, hoeft het niet noodzakelijkerwijs te kwalificeren als een mentale stoornis.