Alles wat u moet weten over appendicitis

De appendix is ​​een kleine, buisachtige structuur die is bevestigd aan het eerste deel van de dikke darm (ook wel de colon genoemd). Terwijl de appendix zich rechtsonder in de buik bevindt, heeft deze geen bekende functie en lijkt het verwijderen ervan geen verandering in de spijsvertering te veroorzaken.

Overzicht

Appendicitis is een ontsteking van de appendix. Als het eenmaal is begonnen, is er geen effectieve medische therapie, dus blindedarmontsteking wordt beschouwd als een medisch noodgeval. Bij een snelle behandeling herstellen de meeste patiënten zonder problemen. Als de behandeling wordt uitgesteld, kan de appendix barsten, waardoor een infectie en zelfs de dood kan optreden.
Hoewel iedereen appendicitis kan krijgen, komt het meestal voor in de leeftijd tussen 10 en 30 jaar.

Oorzaken

De oorzaak van appendicitis heeft betrekking op blokkering van de binnenkant van de appendix, bekend als het lumen. De blokkade leidt tot verhoogde druk, verminderde bloedstroom en ontsteking. Als de blokkade niet wordt behandeld, kan gangreen en scheuren (breken of scheuren) van de appendix het gevolg zijn.
Meestal blokkeert uitwerpselen de binnenkant van de appendix. Ook kunnen bacteriële of virale infecties in het spijsverteringskanaal leiden tot zwelling van lymfeklieren, die in de appendix knijpen en obstructie veroorzaken. Traumatisch letsel van de buik kan bij een klein aantal mensen ook leiden tot blindedarmontsteking.
Je zult er misschien versteld van staan ​​dat genetica een factor kan zijn bij het krijgen van blindedarmontsteking. Met andere woorden, appendicitis die in families voorkomt, kan het gevolg zijn van een genetische variant die een persoon vatbaar maakt voor obstructie van het appendiceslumen.

symptomen

Symptomen van blindedarmontsteking kunnen zijn:

• Pijn in de buik, eerst rond de navel, daarna naar het gebied rechtsonder - dit wordt buikpijn in de buik genoemd
• Verlies van eetlust
• Misselijkheid en overgeven
• Constipatie of diarree
• Onvermogen om gas te passeren of veelvuldig gas te laten passeren
• Lage koorts die begint na andere symptomen
• Buikzwelling
• Indigestie

In termen van de buikpijn van blindedarmontsteking (het meest voorkomende en bijna altijd aanwezige symptoom), wordt de pijn gewoonlijk intensiever en verergert bij bewegen, diep inademen, hoesten of niezen. Het pijnlijke gebied wordt erg gevoelig voor elke druk. 
Mensen kunnen ook een gevoel hebben dat 'neerwaartse drang' wordt genoemd, ook wel bekend als 'tenesmus', wat het gevoel is dat een stoelgang hun ongemak verlicht. Dat gezegd hebbende, moeten laxeermiddelen in deze situatie niet worden ingenomen.
Het is belangrijk om te begrijpen dat niet iedereen met appendicitis alle bovenstaande symptomen heeft. Dit is de reden waarom het van cruciaal belang is om onmiddellijk een arts te raadplegen als u zich zorgen maakt of een van de bovenstaande symptomen hebt met buikpijn.
Ook hebben mensen met speciale aandoeningen mogelijk niet de set van symptomen hierboven en kunnen ze gewoon een algemeen gevoel van onwel zijn ervaren. Patiënten met deze aandoeningen zijn onder meer:

• Mensen die immunosuppressieve therapie gebruiken, zoals steroïden
• Mensen die een getransplanteerd orgel hebben ontvangen
• Mensen besmet met het hiv-virus
• Mensen met diabetes
• Mensen die kanker hebben of chemotherapie krijgen
• Zwaarlijvige mensen

Zwangere vrouw
Buikpijn, misselijkheid en braken komen vaker voor tijdens de zwangerschap en kunnen al dan niet tekenen zijn van blindedarmontsteking. Veel vrouwen die tijdens de zwangerschap appendicitis krijgen, ervaren de klassieke symptomen niet, vooral niet in het derde trimester. Het is belangrijk dat een zwangere vrouw die pijn aan de rechterkant van de buik ervaart, contact opneemt met een arts. 
Baby's en kinderen
Zuigelingen en jonge kinderen hebben vaak niet of zijn beperkt in hun vermogen om pijn door te geven aan hun ouders of artsen. Zonder een duidelijke geschiedenis moeten artsen vertrouwen op een lichamelijk onderzoek en minder specifieke symptomen, zoals braken en vermoeidheid. Peuters met blindedarmontsteking hebben soms moeite met eten en lijken misschien ongewoon slaperig. Kinderen kunnen constipatie hebben, maar kunnen ook kleine ontlasting hebben die slijm bevat.
Kortom, de symptomen variëren sterk tussen kinderen en zijn niet zo klassiek als die bij volwassenen (vooral bij jonge kinderen). Dus als u denkt dat uw kind blindedarmontsteking heeft, neem dan onmiddellijk contact op met een arts.
Ouderen
Oudere patiënten hebben over het algemeen meer medische problemen dan jonge mensen. Ouderen ervaren vaak minder koorts en minder ernstige buikpijn dan andere patiënten met appendicitis. Veel oudere volwassenen weten niet dat ze een ernstig probleem hebben totdat de appendix bijna scheurt. Een lichte koorts en buikpijn aan de rechterkant zijn redenen om meteen een arts te bellen.
Uiteraard moeten alle mensen met speciale gezondheidskwesties en hun gezinnen bijzonder alert zijn op een verandering in het normale functioneren en patiënten moeten hun artsen eerder zien dan later wanneer een verandering optreedt.

Diagnose

Medische geschiedenis 
Vragen stellen om de geschiedenis van symptomen te leren en een zorgvuldig lichamelijk onderzoek zijn de sleutelwoorden bij de diagnose van appendicitis. De arts zal veel vragen stellen, net als een verslaggever, die probeert de aard, timing, locatie, patroon en ernst van pijn en symptomen te begrijpen. Alle voorgaande medische aandoeningen en operaties, familiegeschiedenis, medicijnen en allergieën zijn belangrijke informatie voor de arts. Gebruik van alcohol, tabak en andere drugs moet ook worden vermeld. Deze informatie wordt als vertrouwelijk beschouwd en kan niet worden gedeeld zonder de toestemming van de patiënt.
Fysiek onderzoek
Voordat een lichamelijk onderzoek begint, zal een verpleegkundige of arts gewoonlijk vitale functies meten: temperatuur, hartslag, ademhalingsfrequentie en bloeddruk. Meestal gaat het lichamelijk onderzoek van kop tot teen. Veel aandoeningen zoals longontsteking of hartaandoeningen kunnen buikpijn veroorzaken. Gegeneraliseerde symptomen zoals koorts, huiduitslag of zwelling van de lymfeklieren kunnen wijzen op ziekten waarvoor geen operatie nodig is.
Onderzoek van de buik helpt de diagnose te verkleinen. Locatie van de pijn en gevoeligheid is belangrijk - pijn is een symptoom dat door een persoon wordt beschreven en tederheid is het antwoord op aangeraakt worden.
Twee tekenen, peritoneale tekens genaamd, suggereren dat de bekleding van de buik ontstoken is en dat een operatie nodig kan zijn:

• rebound tederheid
• bewaken

Teruggaande tederheid is wanneer de arts op een deel van de buik drukt en de persoon voelt meer zachtheid wanneer de druk wordt opgeheven dan wanneer het wordt toegepast.
Bewaken verwijst naar het aanspannen van spieren als reactie op aanraking.
De arts kan ook de benen van de patiënt verplaatsen om te testen op pijn op flexie van de heup (het teken van de psoas genoemd), pijn op de interne rotatie van de heup (obturatorteken genoemd), of pijn aan de rechterkant wanneer hij op de linkerzijde drukt ( Het bord van Rovsing). Dit zijn waardevolle indicatoren van ontsteking, maar niet alle patiënten hebben ze.
Laboratorium testen
Bloedonderzoek wordt gebruikt om te controleren op tekenen van infectie, zoals een hoog aantal witte bloedcellen. Bloedchemieën kunnen ook uitdroging of vocht- en elektrolytenaandoeningen vertonen. Urinalyse wordt gebruikt om een ​​urineweginfectie uit te sluiten. Artsen kunnen ook een zwangerschapstest bestellen voor vrouwen in de vruchtbare leeftijd of een bekkenonderzoek uitvoeren om gynaecologische oorzaken van de pijn uit te sluiten. 
Imaging-tests
X-stralen, echografie en computertomografie (CT) -scans kunnen beelden van de buik produceren. Effen röntgenstralen kunnen tekenen van obstructie, perforatie (een gat), vreemde voorwerpen en in zeldzame gevallen een appendicoliet, een verharde stoelgang in de bijlage.
Echografie kan blindedarmontsteking vertonen en kan galblaasaandoeningen en zwangerschap diagnosticeren.
Veruit de meest gebruikte test is echter de CT-scan. Deze test biedt een reeks dwarsdoorsnede-afbeeldingen van het lichaam en kan vele abdominale condities identificeren en de diagnose vergemakkelijken wanneer de klinische indruk twijfelachtig is. Soms wordt een magnetic resonance imaging (MRI) gebruikt om te helpen bij de evaluatie van een arts van blindedarmontsteking bij zwangere vrouwen (aangezien straling wordt gegeven tijdens een CT-scan maar niet met een MRI). 
In geselecteerde gevallen, met name bij vrouwen waarbij de oorzaak van de symptomen ofwel de appendix of een ontstoken eierstok of eileider kan zijn, kan laparoscopie noodzakelijk zijn. Deze procedure vermijdt straling, maar vereist algemene anesthesie. Een laparoscoop is een dunne buis met een camera eraan bevestigd die door een kleine snee in het lichaam wordt gestoken, zodat artsen de interne organen kunnen zien. Chirurgie kan dan laparoscopisch worden uitgevoerd als de aanwezige aandoening dit vereist.

behandelingen

Chirurgie
Acute appendicitis wordt operatief behandeld om de appendix te verwijderen. De operatie kan open worden uitgevoerd via een standaard kleine incisie in het rechter ondergedeelte van de buik, of het kan worden uitgevoerd met een laparoscoop, die drie tot vier kleinere incisies vereist. Als naast appendicitis andere aandoeningen worden vermoed, kunnen deze worden geïdentificeerd met behulp van laparoscopie. Bij sommige patiënten heeft laparoscopie de voorkeur boven een open operatie omdat de incisie kleiner is, de hersteltijd sneller is en er minder pijnmedicatie nodig is. De appendix wordt bijna altijd verwijderd, zelfs als deze normaal is. Bij volledige verwijdering worden latere pijnverschijnselen niet toegeschreven aan appendicitis.
Herstel van appendectomie duurt enkele weken. Artsen schrijven gewoonlijk pijnmedicatie voor en vragen patiënten om fysieke activiteit te beperken. Herstel van laparoscopische blindedarmoperatie is over het algemeen sneller, maar beperkende inspannende activiteit kan nog steeds nodig zijn gedurende 3 tot 5 dagen na een laparoscopische operatie en 10 tot 14 dagen na een open operatie. De meeste mensen die worden behandeld voor blindedarmontsteking herstellen uitstekend en hoeven zelden veranderingen aan te brengen in hun dieet, lichaamsbeweging of levensstijl.
Antibioticatherapie
Als de diagnose onzeker is, kunnen mensen worden bekeken en soms worden behandeld met antibiotica. Deze benadering wordt gevolgd wanneer de arts vermoedt dat de symptomen van de patiënt een niet-chirurgische of medisch behandelbare oorzaak kunnen hebben. Als de oorzaak van de pijn besmettelijk is, verdwijnen de symptomen met intraveneuze antibiotica en intraveneuze vloeistoffen.
In het algemeen kan appendicitis echter alleen met een operatie worden behandeld, alleen bij specifieke mensen of bij kinderen, wordt antibioticatherapie alleen beschouwd als een mogelijke behandeling voor appendicitis..
Soms is het lichaam in staat om een ​​blindperforatie te controleren door een abces te vormen. Een abces treedt op wanneer een infectie in een deel van het lichaam wordt afgesloten. De arts kan ervoor kiezen om het abces af te voeren en de drain enkele weken in de abcesholte te laten staan. Een appendectomie kan worden gepland nadat het abces is gedraineerd.

complicaties

De meest ernstige complicatie van appendicitis is een breuk. De appendix barst of scheurt als appendicitis niet snel wordt gediagnosticeerd en onbehandeld blijft. Zuigelingen, jonge kinderen en oudere volwassenen lopen het grootste risico. Een gescheurde appendix kan leiden tot peritonitis en abces. Peritonitis is een gevaarlijke infectie die optreedt wanneer bacteriën en andere inhoud van de gescheurde appendix in de buik lekken. Bij mensen met appendicitis neemt een abces meestal de vorm aan van een opgezwollen massa gevuld met vocht en bacteriën. Bij enkele patiënten kunnen complicaties van blindedarmontsteking leiden tot orgaanfalen en overlijden.