Wanneer u Dysautonomia en IBS op hetzelfde moment hebt

Door de jaren heen heb ik van veel IBS-patiënten gehoord dat ze naast symptomen van hun spijsvertering ook symptomen van het zenuwstelsel behandelen. Vaak treden deze symptomen op in combinatie met stoelgang. Deze combinatie van disfunctie van zenuwstelsel en spijsverteringsstelsel kan te maken hebben met een gezondheidstoestand die bekend staat als dysautonomia. Hier is een overzicht van dysautonomia en de relatie ervan met IBS.

Wat is Dysautonomia?

Dysautonomia wordt verondersteld aanwezig te zijn wanneer het autonome zenuwstelsel niet functioneert zoals het zou moeten. Het autonome zenuwstelsel is het deel van het zenuwstelsel dat verantwoordelijk is voor het grootste deel van de onbewuste werking van de verschillende organen en systemen van ons lichaam, inclusief processen als ademhaling, spijsvertering en hartslag..
Het autonome zenuwstelsel wordt opgesplitst in het sympathische en parasympathische zenuwstelsel. Het sympathische zenuwstelsel is het deel dat verantwoordelijk is voor onze "vecht- of vluchtreactie", met symptomen als een snelle hartslag, snelle ademhaling en veranderingen in de manier waarop de bloedstroom door het lichaam wordt geleid. Het parasympathische zenuwstelsel is het deel dat werkt om het normale functioneren van het lichaam te handhaven. Bij dysautonomia kan er sprake zijn van overmatige sympathische activiteit, met een mogelijk falen van parasympathische activiteit, resulterend in dramatische en ontwrichtende symptomen. Dysautonomia kan betrekking hebben op gelokaliseerde of volledige neurologische disfunctie van het lichaam.
Dysautonomia is een verzamelnaam die veel verschillende gezondheidsproblemen omvat. Bij primaire dysautonomia is er een bekend letsel aan het zenuwstelsel dat secundair is aan een geïdentificeerde neurologische aandoening. Secundaire dysautonomieën zijn die waarbij de neurologische schade het gevolg is van een niet-neurologische aandoening. Sommige dysautonomieën zijn het resultaat van medicijnbijwerkingen, terwijl andere van onbekende oorzaak zijn. Afhankelijk van de oorzaak kan dysautonomie kortdurend of chronisch zijn en, afhankelijk van de oorzaak, na verloop van tijd verbeteren of verslechteren.
Enkele identificeerbare oorzaken van dysautonomie zijn onder meer:

Alcoholisme
suikerziekte
Guillain-Barre-syndroom
ziekte van Parkinson

Dysautonomia is ook in verband gebracht met de volgende gezondheidsproblemen:

Chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS)
fibromyalgie
Ongepaste sinustachycardie (IST)
Irritable Bowel Syndrome (IBS)
Paniekstoornis
Orthostatisch tachycardiesyndroom (POTS)
Vasovagal syncope

Dysautonomia is ook bekend als 'autonome stoornis' en wanneer er sprake is van duidelijke schade aan de autonome zenuwen, zoals 'autonome neuropathie'.

Symptomen van Dysautonomia

Dysautonomia kan zichzelf op vele manieren presenteren. Orthostatische hypotensie wordt als een klassiek symptoom gezien. Deze snelle daling van de bloeddruk wanneer iemand opstaat, resulteert in een gevoel van duizeligheid, zwakte en in sommige gevallen flauwvallen. Andere symptomen zijn:

Angst
Wazig zicht
Ongemak tijdens het sporten
Duizeligheid
Overmatig zweten
flauwte
Vermoeidheid
Gastro-intestinale symptomen
Impotentie
Lage bloeddruk
Doof gevoel
Snelle hartslag
Seksuele moeilijkheden
tachycardie
Tintelende sensaties
Urinaire problemen

Overlap met IBS

Het onderzoek naar de overlap van dysautonomia en IBS is beperkt. Een gepubliceerd rapport betrof een beoordeling van een groot aantal case-control studies die metingen deden aan markers van het functioneren van het sympathische zenuwstelsel bij verschillende gezondheidsproblemen, waaronder IBS, chronisch vermoeidheidssyndroom, fibromyalgie en interstitiële cystitis. Dergelijke metingen omvatten veranderingen in hartslag en bloeddruk, zweten, respons op een tilt-table-test en symptoomvragenlijsten. Definitieve antwoorden uit deze beoordeling zijn duidelijk beperkt vanwege de grote verscheidenheid aan gezondheidsproblemen, testprotocollen en symptoommetingen die in de casestudy's zijn gebruikt. Het is echter opmerkelijk dat 65% van deze studies aanwijzingen gevonden hebben voor hyperreactiviteit van het sympathische zenuwstelsel. Men denkt dat chronische stress kan bijdragen aan het ontstaan van deze aandoeningen, evenals aan de disfunctie van het autonome zenuwstelsel..
Interessant is dat een kleine studie een "afbrokkeling" van autonome systeemreacties tegen stimulatie van de dikke darm bij PDS-patiënten vond die gerelateerd was aan hoe lang ze de stoornis hadden. Dit is in tegenstelling tot de meeste gepubliceerde rapporten die een toename in sympathische reactiviteit ten opzichte van innerlijke stimulatie laten zien. Het is onbekend of deze bevinding te maken heeft met het type stimulatie dat wordt gebruikt of met veranderingen in de autonome reactiviteit in de loop van de tijd.
Zoals je kunt zien aan het gebrek aan onderzoek in het gebied, is er weinig bekend over waarom een persoon zowel IBS als dysautonomie zou hebben.

Wat te doen als je beide hebt

Als u denkt dat u dysautonomia heeft, raadpleeg dan uw arts en bespreek uw symptomen.
Vanaf nu is er weinig farmacologische behandeling voor dysautonomia (of IBS overigens). Wat over het algemeen wordt aanbevolen voor dysautonomia zijn therapieën die de werking van uw autonome zenuwstelsel kunnen verbeteren. Veel van deze zijn ook nuttig voor IBS:

Cognitieve gedragstherapie
Diepe ademhalingsoefeningen
Progressieve spierontspanning
Tai Chi

De volgende tips voor zelfzorg kunnen helpen, vooral als u orthostatische hypotensie ervaart:

Zorg ervoor dat je veel water drinkt.
Zorg voor voldoende voedingsvezels.
Vermijd te veel vet voedsel te eten.
Wanneer u opstaat, moet u langzaam opstaan en het hoofd iets laten zakken.