Welk niveau van eetstoornisbehandeling is geschikt voor mij?

Behandeling voor eetstoornissen is complex. Niet alleen omvat de behandeling vaak meerdere aanbieders (een arts, een psychotherapeut, een geregistreerde diëtist en een psychiater, maar ook een andere), maar het Amerikaanse systeem heeft een systeem van zorgniveaus dat verschilt van een eetstoornis.

De zorgniveaus gerangschikt van meest tot minst-intensief zijn als volgt:

Medische ziekenhuisopname is 24-uurs zorg in een medisch ziekenhuis. Dit is typisch voor patiënten die niet medisch stabiel zijn en 24 uur per dag medische controle nodig hebben, waaronder intraveneuze vloeistoffen, buisvoedingen en constante bewaking van vitale functies.
Residentiële behandeling (RTC) biedt 24-uurs zorg voor degenen die medisch stabiel zijn maar 24 uur per dag toezicht op gedrag en maaltijden nodig hebben.
Gedeeltelijke ziekenhuisopname (PHP) stelt de patiënt in staat om thuis te slapen en gedurende de dag naar een behandelcentrum te gaan. Individuen kunnen het programma minimaal vijf dagen per week bijwonen voor tijden die gewoonlijk uiteenlopen van zes tot elf uur per dag. Een meerderheid van de maaltijden vindt plaats in het behandelcentrum, maar de patiënt heeft thuis wat maaltijden.
Intensieve ambulante behandeling (IOP) omvat meestal drie uur programmeren voor twee tot drie dagen per week. Op dit niveau van zorg leeft de cliënt thuis en is vaak in staat om te werken of naar school te gaan. Meestal is een maaltijd of tussendoortje per bezoek onderdeel van de behandeling.
Poliklinische behandeling meestal bestaat uit één of twee keer per week individuele bijeenkomsten met een therapeut en / of diëtist.

De American Psychiatric Association (APA) heeft richtlijnen ontwikkeld voor de verschillende niveaus van zorg. De APA-richtlijnen vermelden:

Bij het bepalen van het initiële zorgniveau van een patiënt of een verandering in een ander zorgniveau, is het belangrijk om rekening te houden met de algehele fysieke conditie, psychologie, gedrag en sociale omstandigheden van de patiënt in plaats van eenvoudigweg te vertrouwen op een of meer fysieke parameters, zoals gewicht.

Dit is een specifieke poging om overgewicht te verplaatsen als enige bepalende factor voor het zorgniveau, wat vaak het geval is geweest.

De APA biedt een overzicht van de aanbevolen criteria voor elk trapsgewijs niveau van zorg. Deze criteria omvatten de volgende factoren:

Medische status
suïcidaliteit
Gewicht (als een percentage van een gezond lichaamsgewicht)
Motivatie om te herstellen, inclusief samenwerking, inzicht en het vermogen om obsessieve gedachten te beheersen
Co-voorkomende stoornissen, waaronder middelengebruik, depressie en angst
Structuur die nodig is om te eten en om aan te komen
Mogelijkheid om dwangmatig oefenen te beheersen

Veel overwegingen dragen bij aan de bepaling van het juiste behandelingsniveau voor een individu. De behandeling zou idealiter moeten beginnen met de mate van zorg die nodig is om de symptomen te beheersen en om de meest effectieve behandelomgeving te bieden voor succesvol herstel. Vaak, en misschien het beste, beginnen patiënten met ernstige symptomen aan een hogere zorgniveaus en stappen geleidelijk over naar lagere niveaus.

Aan de andere kant, wanneer behandelingsmiddelen beperkt zijn, pleiten veel onderzoekers en behandelende professionals voor een "stepped care" -benadering voor degenen die medisch stabiel zijn. Bij een stepped care-benadering wordt het laagste niveau van interventie als eerste geprobeerd en als patiënten niet verbeteren, worden ze opgevoerd naar het volgende hogere zorgniveau. Bij stepped care-benaderingen kan het laagste niveau van interventie zelfhulp of begeleide zelfhulp zijn.

In gevallen waarin een persoon niet medisch stabiel is en in gevallen van anorexia nervosa, moet de behandeling echter niet beginnen met zelfhulp of begeleide zelfhulp. Professionele hulp is nodig om de ernst van de aandoening te beheersen.

Ten slotte hebben veel verzekeringsmaatschappijen, grotendeels gedreven door kostenbeheersing, hun eigen richtlijnen en kunnen ze bepalen op welk behandelniveau een patiënt toegang heeft..

Hoewel alle eerder genoemde factoren - evenals de beschikbaarheid van behandeling en verzekering - in aanmerking moeten worden genomen, zijn er algemene indicatoren voor de verschillende zorgniveaus:

Medische ziekenhuisopname

Patiënten kunnen met de behandeling beginnen of overstappen op een opname in een van de volgende gevallen:

onstabiele hartslag of bloeddruk
aanzienlijk gewichtsverlies en / of voedselweigering
onvermogen om te stoppen met trainen
behoefte aan toezicht om te eten (inclusief sondevoeding)
behoefte aan toezicht om niet te zuiveren
gebrek aan behandelopties in de buurt van huis
aanwezigheid van zelfmoordgedachten met hoge letaliteit of intentie
aanwezigheid van andere psychiatrische aandoeningen waarvoor ziekenhuisopname noodzakelijk is

woon-

Een persoon die een woonzorgniveau betreedt, moet medisch stabiel zijn, zodat geen intraveneuze vloeistoffen en sondevoeding nodig zijn. Maar ze hebben misschien een hoog niveau van structuur en toezicht op maaltijden nodig en preventie van lichaamsbeweging en zuivering als gevolg van slechte tot rechtvaardige motivatie, extreme angst, andere psychiatrische problemen en / of onvermogen tot zelfbeheersing.

Gedeeltelijke ziekenhuisopname

Voor dit niveau van behandeling moeten patiënten medisch stabiel zijn, maar ze hebben meestal een externe structuur nodig om te eten en / of om aan te komen en te voorkomen dat ze worden schoongemaakt of worden gebruikt. Ze hebben enig vermogen om gedragingen alleen te beheren voor korte perioden en 's nachts en / of ze hebben anderen in hun leven die in staat zijn om op zijn minst enige ondersteuning en structuur te bieden. Ze moeten in de buurt van een behandelcentrum wonen, zodat ze dagelijks heen en weer kunnen reizen.

Intensieve ambulante zorg

Patiënten die een intensieve ambulante behandeling volgen, moeten medisch stabiel zijn en enige motivatie hebben om aan herstel te werken. Ze moeten meestal - op zijn minst voor een deel van de tijd - zelfstandig kunnen eten, dwangmatig oefenen voorkomen en zuivering verminderen. Ze hebben er baat bij om anderen in staat te stellen om wat structuur en emotionele steun te bieden en dicht genoeg bij de behandeling te wonen om meerdere keren per week heen en weer te reizen.

poliklinische patiënt

Patiënten die een ambulante behandeling volgen, zijn medisch stabiel en moeten een goede motivatie hebben. Ze kunnen hun eigen maaltijden en dwangmatige oefeningen regelen en kunnen het opruimen sterk verminderen. Ze hebben anderen beschikbaar om emotionele steun en structuur te bieden en in de buurt van de behandeling te leven.

Opgemerkt dient te worden dat Family Based Treatment for Adolescents de verstrekking van ondersteuning en structuur en maaltijden van behandelaars naar ouders verschuift en zo adolescenten die anders in verzorgings-, PHP- of IOP-zorg zijn, thuis veilig door thuis kan laten beheren. ouders.

Herstel is een reis en veel patiënten met eetstoornissen worden behandeld door verschillende zorgniveaus. Terugvallen is normaal en maakt deel uit van het proces dus wees niet ontmoedigd als u een paar stappen terug moet doen voordat u weer verdergaat.