Verschillen tussen Universal Coverage en Single-Payer
En hoewel systemen met één betaler over het algemeen een universele dekking omvatten, hebben veel landen een universele dekking bereikt zonder gebruik te maken van een systeem met één betaler. Laten we eens kijken naar wat de twee termen betekenen en enkele voorbeelden van hoe ze over de hele wereld worden geïmplementeerd.
Universele dekking
Universele dekking verwijst naar een gezondheidszorgsysteem waar elk individu een gezondheidsdekking heeft. Tot op heden zijn er niet minder 32 landen met een aantal voor een of andere vorm van universele dekking van de gezondheidszorg, waarvan de eerste Noorwegen in 1912 was.Volgens het Amerikaanse Census Bureau waren er in 2016 28,1 miljoen Amerikanen zonder ziekteverzekering, een scherpe daling ten opzichte van de 46,6 miljoen die niet verzekerd was voorafgaand aan de implementatie van de Affordable Care Act (ACA).
Daarentegen zijn er geen onverzekerde Canadese burgers; hun door de overheid bestuurde systeem biedt universele dekking. Dus, Canada heeft universele gezondheidszorgdekking, terwijl de Verenigde Staten dat niet doen.
Het is echter belangrijk op te merken dat de 28,1 miljoen niet-verzekerde in de VS naar schatting 4,7 miljoen immigranten zonder papieren bevatten. Het door de overheid beheerde systeem van Canada biedt geen dekking voor immigranten zonder papieren.
Single-betalersysteem
Aan de andere kant, eensysteem voor een enkele betaler is er een waarin er één entiteit is - meestal de overheid - die verantwoordelijk is voor het betalen van zorgclaims.In de Verenigde Staten zijn Medicare en de Veterans Health Administration voorbeelden van systemen met één betaler.
Medicaid wordt soms een systeem met één betaler genoemd, maar het wordt feitelijk gezamenlijk gefinancierd door de federale overheid en elke deelstaatregering. Dus hoewel het een vorm van door de overheid gefinancierde ziektekostenverzekering is, komt de financiering van twee bronnen in plaats van één.
Mensen die gedekt zijn door door de werkgever gesponsorde gezondheidsplannen of individuele marktgezondheidsplannen in de Verenigde Staten (inclusief ACA-conforme plannen) maken geen deel uit van een systeem met één betaler en hun ziektekostenverzekering is niet door de overheid beheerd. Op deze markten zijn duizenden afzonderlijke, particuliere verzekeringsmaatschappijen verantwoordelijk voor het betalen van de claims van leden.
Er zijn momenteel 17 landen dat een enkele betaler-systeem aan te bieden, met inbegrip van Noorwegen, Japan, het Verenigd Koninkrijk, Koeweit, Zweden, Bahrein, Brunei, Canada, Verenigde Arabische Emiraten, Finland, Slovenië, Italië, Portugal, Cyprus, Spanje en IJsland.
Two-Tier Healthcare
In de meeste gevallen gaan universele dekking en een systeem met één betaler hand in hand, omdat de federale overheid van een land de meest waarschijnlijke kandidaat is om een gezondheidszorgsysteem voor miljoenen mensen te beheren en te betalen..Het is moeilijk om een particuliere entiteit als een verzekeringsmaatschappij voor te stellen die over de middelen of zelfs de algemene neiging beschikt om een nationaal dekkingssysteem voor de gezondheidszorg op te zetten..
Het is echter heel goed mogelijk om universele dekking te hebben zonder een systeem met één betaler, en talloze landen over de hele wereld hebben dit gedaan.
Sommige landen bedienen een tweevoudig systeem waarin de overheid basisgezondheidszorg voorziet van secundaire dekking die beschikbaar is voor diegenen die een hogere zorgstandaard kunnen betalen.
Denemarken, Frankrijk, Australië, Ierland, Hongkong, Singapore en Israël hebben elk dualistische systemen.
Terwijl Medicare in de Verenigde Staten op dezelfde manier werkt, wordt de aanvulling op Medicap-dekking aangeboden en beheerd door een particuliere zorgverzekeraar in plaats van door de overheid..
Uitdagingen in de Verenigde Staten
Sommige deskundigen hebben gesuggereerd dat de Verenigde Staten incrementeel moeten hervorming van de huidige gezondheidszorg systeem om een door de overheid gefinancierd vangnet voor de zieken en de armen (soort van een uitgebreide versie van Medicaid uitbreiding van de ACA), terwijl die mensen die meer geluk de gezondheid te bieden -gewijs en financieel om hun eigen beleid te kopen.De politieke impasse die de afgelopen jaren op de Affordable Care Act is gevestigd, maakt het echter moeilijk om je voor te stellen dat een dergelijk voorstel voldoende grip krijgt om te slagen. Maar het is technisch mogelijk om zo'n systeem te bouwen, dat universele dekking zou bieden terwijl het ook meerdere betalers heeft.
Hoewel het theoretisch mogelijk is om een nationaal single-betaler systeem zonder ook over de universele dekking van de gezondheidszorg, is het uiterst onwaarschijnlijk dat ooit optreden omdat de single-betaler in een dergelijk systeem ongetwijfeld de federale regering zou zijn. Als de Amerikaanse federale overheid een dergelijk systeem zou invoeren, zou het voor hen niet politiek haalbaar zijn om elke individuele burger uit te sluiten van ziekteverzekering.
Ondanks dit, een groeiend aantal congresvertegenwoordigers hebben opgeroepen tot de oprichting van "Medicare for All", een voorstel van de supporters van Vermont senator Bernie Sander volksmond onderschreven zijn in 2016 presidentiële bod (en een verkeerd label "socialist" door de meeste in de Republikeinse partij.)
Gesocialiseerde geneeskunde
Gesocialiseerde geneeskunde is een andere uitdrukking die vaak wordt genoemd in gesprekken over universele dekking, maar dit model neemt het systeem met één betaler zelfs een stap verder.In een systeem van gesocialiseerde medicijnen betaalt de overheid niet alleen voor de gezondheidszorg, maar opereert ze ook in de ziekenhuizen en stelt ze de medische staf tewerk. In de Verenigde Staten is de Veterans Administration (VA) een voorbeeld van gesocialiseerde geneeskunde.
De National Health Service (NHS) in het Verenigd Koninkrijk is een voorbeeld van een systeem waarbij de overheid betaalt voor diensten en ook eigenaar is van de ziekenhuizen en de artsen in dienst heeft.
Maar in Canada, dat ook een systeem met één betaler heeft met universele dekking, worden de ziekenhuizen privé beheerd en zijn artsen niet in dienst van de overheid. ze factureren gewoon de overheid voor de diensten die ze leveren.
De belangrijkste belemmering voor elk gesocialiseerd geneeskundesysteem is het vermogen van de overheid om haar normen, apparatuur en praktijken effectief te financieren, beheren en updaten om optimale gezondheidszorg te bieden. Het is een uitdaging voor zowel de VA als regeringen zoals Zuid-Afrika die worstelen met een afbrokkelende gezondheidszorginfrastructuur in het licht van extreme armoede en een hoge werkgelegenheidsgraad.
Health Coverage Around the World
Volgens gegevens van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling hebben verschillende landen echt een universele dekking bereikt, waarbij 100 procent van de bevolking wordt gedekt.Vandaag de dag bieden 18 landen echte universele dekking voor de gezondheidszorg: Australië, Canada, Finland, Frankrijk, Duitsland, Hongarije, IJsland, Ierland, Israël, Nederland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Portugal, de Slowaakse Republiek, Slovenië, Zweden, Zwitserland en de Verenigd Koninkrijk.
Daarnaast hebben verschillende andere landen een vrijwel universele dekking bereikt met meer dan 98 procent van hun inwoneraantal, waaronder Oostenrijk, België, Japan en Spanje.
Daarentegen was slechts iets meer dan 91 procent van de Amerikaanse bevolking in 2016 verzekerd en Gallup-tracking gaf aan dat het percentage Amerikanen met een ziektekostendekking eind januari tot minder dan 88 procent was gedaald..
Laten we eens kijken naar de verschillende manieren waarop sommige landen universele of bijna-universele dekking hebben bereikt:
Duitsland
Duitsland heeft een universele dekking, maar heeft geen enkel betalingssysteem. In plaats daarvan is iedereen die in Duitsland woont verplicht om de ziektekosten te dekken. De meeste werknemers in Duitsland worden automatisch ingeschreven in een van de meer dan 100 non-profit "ziekenfondsen", betaald door een combinatie van werknemers- en werkgeversbijdragen.Als alternatief zijn er particuliere ziektekostenverzekeringsplannen beschikbaar, maar slechts 11 procent van de inwoners van Duitsland kiest voor een particuliere ziekteverzekering.
Singapore
Singapore heeft een universele dekking en grote uitgaven voor gezondheidszorg zijn gedekt (na aftrek) door een door de overheid beheerd verzekeringsstelsel, MediShield genaamd. Maar Singapore eist ook dat iedereen tussen de 7 en 9,5 procent van zijn inkomen bijdraagt aan een MediSave-account.Wanneer patiënten routinematige medische zorg nodig hebben, kunnen ze geld uit hun MediSave-accounts nemen om het te betalen, maar het geld kan alleen worden gebruikt voor bepaalde uitgaven, zoals medicijnen op een door de overheid goedgekeurde lijst.
In Singapore subsidieert de overheid rechtstreeks de kosten van de gezondheidszorg in plaats van de kosten van de verzekering (zoals het geval is met verzekeringsplannen die zijn aangeschaft via de ACA-gezondheidsbeurzen in de Verenigde Staten).
Als gevolg daarvan is het bedrag dat mensen moeten betalen voor hun gezondheidszorg in Singapore veel lager dan onder een model in Amerikaanse stijl.
Japan
Japan heeft een universele dekking maar maakt geen gebruik van een systeem met één betaler. De dekking wordt voornamelijk verleend via duizenden concurrerende ziektekostenverzekeringsplannen in het Statutory Health Insurance System (SHIS). Bewoners moeten zich inschrijven voor dekking en lopende premies betalen voor SHIS-dekking, maar er is ook een optie om een particuliere, aanvullende ziekteverzekering te kopen.Door de implementatie van een minder belastend single-betaler model (in plaats van de afzonderlijke overheid, private, en door de overheid verbonden particuliere ziektekostenverzekering mechanismen die we hebben in de Verenigde Staten), overheden zoals Japan in staat zijn om hun nationale levering gezondheidszorg beter te stroomlijnen.
Verenigd Koninkrijk
Het Verenigd Koninkrijk is een voorbeeld van een land met een universele dekking en een systeem met één betaler. Technisch gezien kan het VK-model ook worden aangemerkt als gesocialiseerde geneeskunde, aangezien de overheid de meeste ziekenhuizen bezit en de medische zorgverleners in dienst heeft.Financiering voor de Britse National Health Service (NHS) komt van belastinginkomsten. Bewoners kunnen een particuliere ziekteverzekering aanschaffen als ze dat willen. Het kan worden gebruikt voor keuzeprocedures in privé-ziekenhuizen of om snellere toegang tot zorg te krijgen zonder de wachttijd die anders zou worden opgelegd voor niet-noodsituaties.
Verschil tussen Medicaid en Obamacare
