Rate of Living Theory of Aging

De snelheid van levenstheorie van veroudering stelt dat mensen (en andere levende organismen) een eindig aantal ademhalingen, hartslagen of andere maatregelen hebben en dat ze zullen sterven als ze die eenmaal hebben gebruikt.
Maar probeer niet langer te leven door je metabolisme te vertragen: terwijl de theorie nuttig is om sommige aspecten van veroudering te verklaren, houdt het niet echt stand onder moderne wetenschappelijke kritiek.

Geschiedenis van de Rate of Living Theory

De snelheid van levenstheorie van veroudering kan een van de oudste theorieën zijn die probeert te beschrijven waarom organismen (inclusief mensen) eigenlijk verouderen.
In de oudheid geloofden mensen dat, net zoals een machine na een bepaald aantal toepassingen begint te verslechteren, het menselijke lichaam verslechtert in directe verhouding tot het gebruik ervan. De moderne versie van deze theorie erkent dat het aantal hartslagen de levensduur niet voorspelt. In plaats daarvan hebben onderzoekers gefocust op de snelheid waarmee een organisme zuurstof verwerkt.
Er is enig bewijs, bij het vergelijken van soorten, dat wezens met sneller zuurstofmetabolisme jonger sterven. Kleine zoogdieren met snelle hartslagen bijvoorbeeld, metaboliseren zuurstof snel en hebben een korte levensduur, terwijl schildpadden, aan de andere kant, zuurstof zeer langzaam metaboliseren en een lange levensduur hebben.

Is er bewijs om dit te ondersteunen?

Er is echt niet veel.
In één onderzoek keken onderzoekers bijvoorbeeld naar genetisch gemanipuleerde muizen met een defect in de hypothalamus. Het defect veroorzaakte dat de muizen overbelasten, wat in theorie hun levensduur sneller zou opgebruiken.
Omdat de hypothalamus bij muizen in de buurt van het temperatuurcontrolecentrum ligt, dachten de hersenen van deze muizen dat hun lichaam oververhit raakte, en dus verlaagden ze de kerntemperaturen van de muizen. De resultaten toonden aan dat een daling van 0,6 graden Celsius de levensduur van de muizen verlengde met 12 tot 20 procent, zodat de muizen langer leefden met lagere lichaamstemperatuur.
Het probleem is dat we het niet weten waarom ze leefden langer. De lagere temperatuur kan de snelheid van het zuurstofmetabolisme hebben vertraagd, maar het kan ook een aantal andere systemen en processen in het lichaam hebben veranderd.
Dus we weten niet waarom de muizen langer leefden, alleen dat ze dat deden, en dat is geen bewijs van de snelheid van levende theorieën over veroudering.

Het komt neer op

In feite is er weinig bewijs dat zuurstofmetabolisme, hartslag of het aantal ademhalingen de levensduur van een individu bepalen.
De theorie lijkt op te houden wanneer kleinere soorten met snellere metabolismes (d.w.z. muizen) worden vergeleken met grotere soorten met langzamere metabolismes (d.w.z. schildpadden). De theorie kan de verschillen in levensduur tussen soorten echter slechts gedeeltelijk verklaren en kan de belangrijkste factor niet verklaren: wat bepaalt de levensduur binnen soorten.
Als een persoon bijvoorbeeld 100 jaar oud is, zullen deze veel meer adem hebben genomen, meer zuurstof gemetaboliseerd hebben en meer hartslagen hebben doorgemaakt dan iemand die pas tot 80 jaar leeft. Wat we willen weten, vanuit een langetermijnperspectief, is wat bepaalt welke personen binnen een soort leeft het langst.
Ga dus nog niet naar de winterslaap. Er zijn echt geen gegevens dat het vertragen van het metabolisme het menselijk leven verlengt. In feite zou een langzamer metabolisme iemand in gevaar brengen voor obesitas en andere voedingsgerelateerde ziekten, dus je beste gok is nog steeds een gezonde levensstijl met veel lichaamsbeweging, een dieet met veel planten en een positieve, ontspannen houding..