Geschiedenis van het cochleaire implantaat

Als je een cochleair implantaat hebt gezien, vraag je je misschien af ​​hoe zo'n apparaat is ontstaan. De geschiedenis en ontwikkeling van het cochleair implantaat, een modern hulpmiddel om te horen, omvat eigenlijk eeuwen.

Pre-moderne tijden

Rond 1790 plaatste een onderzoeker genaamd Volta metalen staven in zijn eigen oren en verbond ze met een circuit. Dit is de eerste bekende poging om elektriciteit te gebruiken om te horen.
Later rond 1855, werd een andere poging gedaan om het oor elektronisch te stimuleren. Er waren ook andere experimenten in het gebruik van elektrische behandeling voor oorproblemen.

Silver Age

In de jaren van Depressie van de jaren dertig ontdekten onderzoekers dat het plaatsen van een stroom nabij het oor auditieve gewaarwordingen kan creëren. De wetenschappelijke gemeenschap heeft ook meer geleerd over hoe de cochlea werkt. Een belangrijke vooruitgang werd geboekt toen onderzoekers ontdekten dat elektrische energie kan worden omgezet in geluid voordat ze het binnenoor bereiken.
Het jaar 1957 bracht de eerste stimulatie van een akoestische zenuw met een elektrode, door de wetenschappers Djourno en Eyries. In dat experiment kon de persoon wiens zenuw werd gestimuleerd, achtergrondgeluid horen.
Onderzoek is in de jaren zestig echt versneld. Er was voortdurend onderzoek naar de elektrische stimulatie van de akoestische zenuw. Een belangrijke vooruitgang werd geboekt toen onderzoekers ontdekten dat specifieke gehoorzenuwen moeten worden gestimuleerd met elektroden in het slakkenhuis om geluid te reproduceren. Dr. William House implanteerde in 1961 drie patiënten. Alle drie vonden ze dat ze enig voordeel konden halen uit deze implantaten. Een paar jaar later, in 1964 tot 1966, werd een reeks elektroden in cochleas geplaatst, met bevredigende resultaten. Onderzoekers leerden nog meer over de positionering van elektroden en de resultaten van die positionering.

Moderne tijden

Implant technologie sprong vooruit in de jaren zeventig tot in de jaren negentig. In de jaren zeventig werden meer mensen geïmplanteerd, werd er verder onderzoek gedaan en werd een multikanaals apparaat ontwikkeld.
In december 1984 werd het cochleair implantaat niet langer als experimenteel beschouwd en kreeg het de stempel van FDA-goedkeuring voor implantatie bij volwassenen.
In de jaren negentig werden andere verbeteringen aangebracht in spraakprocessors en andere implantaattechnologie, met name de miniaturisatie van de spraakprocessor, zodat deze kon worden opgenomen in een AHO-apparaat.