Hoe hoppen door artsen de hiv-behandeling compromitteert

Een van de eerste aanwijzingen dat een patiënt niet in staat zal zijn om een optimale respons op antiretrovirale therapie (ART) te bereiken, is wanneer de persoon wordt geïdentificeerd als de zogenaamde "doktershopper" - of simpel gezegd iemand die meerdere klinieken bezoekt of artsen in de loop van de cursus van jaren, maanden of zelfs weken.
Er kunnen een aantal redenen zijn waarom een patiënt ervoor kiest om dit te doen. Soms kan het voorkomen dat de patiënt een bepaalde arts of kliniek niet leuk vindt, of een behandeling nodig heeft voor een geassocieerde aandoening, zoals hepatitis C (HCV), middelenmisbruik of geestelijke gezondheid.
Maar meestal is het gewoon dat de patiënt niet bereid is om een probleem te accepteren of aan te pakken dat verband houdt met de diagnose, het beheer of de behandeling van hun HIV. Voorbeelden zijn:

Ontkenning, of de angst voor openbaarmaking en stigma.
Patiënten die een falen van de behandeling hebben gehad door suboptimale therapietrouw en die liever naar een andere arts verhuizen dan de oorzaak van hun niet-naleving toegeven (of confronteren).
Patiënten die niet bereid zijn een aanbevolen diagnose te accepteren of niet kunnen behandelen, die vervolgens van arts naar arts springen in de hoop op een andere uitkomst.
Het onvermogen om de eisen van dagelijkse therapietrouw of veiligere sekspraktijken te accepteren.

Prevalentie en profiel van Doktershoppers

Een studie uit 2013 van de Perelman School of Medicine aan de Universiteit van Pennsylvania onderzocht de omvang en de uitkomst van een arts-hoppen over een periode van twee jaar van 2008 tot 2010. In hun onderzoek volgden de onderzoekers de opkomst van klinieken, ART-geschiedenis en HIV-virussen laden bij 13.000 patiënten in de 26 door Ryan White gefinancierde openbare klinieken. Van die populatie werden er bijna 1.000 geïdentificeerd als meerdere klinieken bezocht.
Het onderzoek bevestigde niet alleen dat deze meerklinische patiënten minder kans hadden om virale suppressie te bereiken dan hun tegenhangers uit de éénkliniek (68% versus 78%), ze waren ook veel minder geneigd om ART te nemen wanneer dat nodig was (69% versus 83%) . Bovendien, terwijl het grootste deel van de artsenhoppen plaatsvond tijdens het eerste jaar van zorg, ging 20% door gedurende de gehele periode.
Doktershoppers in deze studie werden grotendeels geïdentificeerd als jonger, Afro-Amerikaans, vrouwelijk, zonder verzekering of met een ziekteverzekering.

Gevolgen van Dokterhoppen

De gevolgen van artsenhoppen kunnen vaak aanzienlijk zijn, omdat veel van deze patiënten de vorige geschiedenis niet met hun nieuwe arts bekendmaken. Dit kan resulteren in het voorschrijven van fouten en niet-herkende interacties tussen geneesmiddelen, waardoor de persoon wordt blootgesteld aan anders vermijdbare bijwerkingen en / of de voortijdige ontwikkeling van resistentie tegen hiv-medicatie.
Bovendien is bekend dat de kwaliteit, frequentie en consistentie van de interactie tussen patiënt en leverancier - waarbij de patiënt in dezelfde kliniek of met dezelfde arts wordt vastgehouden - de klinische uitkomsten verbeteren. Onderzoek van de Vanderbilt University School of Medicine heeft aangetoond dat onregelmatige zorg al in het eerste jaar van de behandeling het risico op overlijden bij patiënten met HIV meer dan verdubbelt, met 2,3 sterfgevallen per 100-patiëntjaren versus slechts 1,0 sterfgevallen per 100- persoonjaren voor mensen met consistente, enkelklinische zorg.
Vanuit het oogpunt van de volksgezondheid kan het hoppen van artsen even diepgaand zijn, wat resulteert in onnodige duplicatie van diensten en verspilling van middelen die de totale kosten van de gezondheidszorg doen stijgen. Het identificeren van de onderliggende oorzaken hiervan zal waarschijnlijk de volgende belangrijke stap zijn als Amerikaanse volksgezondheidsfunctionarissen hopen langdurige reducties in HIV-overdrachten te bereiken in overeenstemming met bijgewerkte test- en behandelrichtlijnen..
Huidige aanbevelingen zijn onder meer:

Stroomlijning van de patiëntenopname door het consolideren van testen, koppeling aan zorg en behandeling van HIV binnen een geïntegreerde faciliteit, een strategie die in de volksmond bekend staat als TLC-Plus.
Het delen van elektronische medische dossiers tussen geautoriseerde gezondheidsautoriteiten om patiënten beter te kunnen identificeren die ofwel een doktershoppen zijn of een geschiedenis hebben van onvoorspelbare medische zorg.
Meer toegang bieden tot HIV-specifieke zorg, met name voor gemarginaliseerde gemeenschappen. Verhoogde toegang tot Medicaid en een particuliere ziekteverzekering in het kader van de Affordable Care Act kunnen de gezondheidsverschillen in de getroffen bevolking helpen verlichten.