Hoe de ziekte van Lyme wordt gediagnosticeerd

Uw arts of zorgverlener kan problemen hebben met het diagnosticeren van de ziekte van Lyme, omdat veel van de symptomen vergelijkbaar zijn met die van andere aandoeningen en ziekten. Het enige onderscheidende teken dat uniek is voor de ziekte van Lyme (de erythema migrans of "roos" uitslag) is afwezig in minstens een kwart van de mensen die geïnfecteerd raken. Hoewel een tekenbeet een belangrijke aanwijzing is voor de diagnose, kunnen veel mensen zich niet herinneren dat ze onlangs zijn gebeten door een teek. Dit is niet verrassend, want de hertek is klein en een tekenbeet is meestal pijnloos.

Self-Checks

Hoewel u niet zelf kunt diagnosticeren of de ziekte van Lyme kunt uitsluiten, kunt u op zoek gaan naar de symptomen van het verklikkerlicht en ervoor zorgen dat u begrijpt wanneer u uw arts moet raadplegen. Je moet jezelf, je kinderen en je huisdieren altijd controleren op teken nadat ze ook buiten zijn geweest.
Zorg ervoor dat u warme, vochtige gebieden controleert, zoals tussen de billen, in de lies, in de navel, op de ruggen van de knieën en op de hoofdhuid. Houd er rekening mee dat teken kunnen variëren van de grootte van een maanzaad tot minder dan een kwart inch, afhankelijk van waar ze zich bevinden in hun levenscyclus.
U zou uw arts onder deze omstandigheden moeten raadplegen:

• Als u de kenmerkende erythema migrans huiduitslag heeft die gepaard gaat met veel gevallen van de ziekte van Lyme, zelfs als u niet zeker weet of u bent gebeten door een teek. Deze rode uitslag zal waarschijnlijk uitzetten en kan er als een schot in de roos uitzien.
• Als u griepachtige symptomen heeft die niet verdwijnen, en vooral als u in een regio in de Verenigde Staten woont of daar onlangs bent geweest waar de ziekte van Lyme vaker voorkomt (dit omvat de Noordoost-, Midden-Atlantische en centrale staten).
• Als u weet dat u langer dan 48 uur een teek had en u huiduitslag en / of griepachtige symptomen hebt.

Zorg ervoor dat uw arts op de hoogte is als u bent gebeten door een teek of als u bent blootgesteld aan teken, zelfs als u zich niet bewust bent van gebeten te zijn.

Klinisch oordeel

Nogmaals, alleen zorgaanbieders kunnen de ziekte van Lyme diagnosticeren. Bij het stellen van de diagnose van de ziekte van Lyme, zal uw zorgverlener verschillende factoren overwegen:

• Gedetailleerde medische geschiedenis
• Fysiek onderzoek
• symptomen
• Tijd van het jaar (tekenbeten zijn het meest waarschijnlijk in de zomermaanden)
• Gewoonten / locatie (bijvoorbeeld of je wel of niet buitenshuis bent in een gebied waar de ziekte van Lyme vaker voorkomt)
• Bekende geschiedenis van een tekenbeet

In sommige gevallen worden laboratoriumtests gebruikt om een ​​vermoedelijke diagnose te ondersteunen. Daarnaast zal uw zorgverlener andere ziekten onderzoeken die uw symptomen kunnen veroorzaken.

Lyme Disease Doctor Discussion Guide

Ontvang onze afdrukbare gids voor de volgende afspraak met uw arts om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Download PDF

Labs en tests

Er zijn drie stadia van de ziekte van Lyme, waaronder:

1. Vroege gelokaliseerde fase
2. Vroeg verspreid stadium
3. Laat stadium

De kenmerken van de ziekte in deze stadia, evenals een doorgaande behandeling, kunnen testen ervoor uitdagend maken.
Bovendien is de bacterie van de Lyme-ziekte moeilijk te detecteren in laboratoriumtests van lichaamsweefsels of vloeistoffen. Daarom zoeken de meeste zorgverleners naar bewijs van antilichamen tegen B. burgdorferi in je bloed om de rol van de bacterie als oorzaak van symptomen te bevestigen.
Sommige mensen met symptomen van het zenuwstelsel kunnen ook een wervelkolom krijgen, waardoor een zorgverlener hersen- en ruggenmergontsteking kan detecteren en antilichamen of genetisch materiaal van B. burgdorferi in spinale vloeistof.
Antilichaamtests
Zorgaanbieders kunnen niet altijd vaststellen of de ziekte van Lyme-ziekte symptomen veroorzaakt. In de eerste paar weken na infectie zijn antilichaamtests niet betrouwbaar omdat uw immuunsysteem niet voldoende antilichamen heeft geproduceerd om te worden gedetecteerd. Antibiotica die vroeg tijdens de infectie worden gegeven, kunnen ook voorkomen dat uw antilichamen detecteerbare niveaus bereiken, zelfs wanneer de ziekte van Lyme uw symptomen veroorzaakt.
De meest gebruikte antistoftest wordt een EIA-test (enzyme immunoassay) genoemd, die is goedgekeurd door de Food and Drug Administration (FDA). Als uw EIA positief is, moet uw zorgverlener dit bevestigen met een tweede, specifiekere test met de naam a Western blot. Beide testresultaten moeten positief zijn om een ​​diagnose van de ziekte van Lyme te ondersteunen. Maar nogmaals, negatieve resultaten betekenen niet dat u geen Lyme-ziekte hebt, vooral niet in het beginstadium. Een positieve EIA-test betekent niet noodzakelijk dat u ook de ziekte van Lyme hebt, aangezien valse positieven kunnen optreden.
Tik op Testen
Zelfs als een teek is getest en de Lyme blijkt te bevatten Borrelia burgdorferi bacteriën, heeft het misschien niet noodzakelijk de bacteriën doorgegeven aan iemand die het heeft gebeten. Daarom is het testen van een teek geen juiste indicatie van de vraag of iemand die het heeft gebeten de ziekte van Lyme heeft gekregen.
Omdat het testen van de teek geen goede indicatie is voor de overdracht van de ziekte van Lyme, zullen de meeste medische laboratoria in het ziekenhuis of de staat geen teken testen op de Lyme-bacterie. Er zijn echter tientallen privélabs die teken voor bacteriën testen met prijzen variërend van $ 75 tot honderden dollars.
Nieuwe tests in ontwikkeling
Zorgverleners hebben tests nodig om onderscheid te maken tussen mensen die hersteld zijn van de vorige infectie en diegenen die nog steeds aan actieve infectie lijden.
Om de nauwkeurigheid van de diagnose van de ziekte van Lyme te verbeteren, testen de door de National Institutes of Health (NIH) ondersteunde onderzoekers bestaande tests opnieuw en ontwikkelen een aantal nieuwe tests die betrouwbaarder zijn dan de tests die momenteel beschikbaar zijn.
NIH-wetenschappers ontwikkelen tests die gebruik maken van de zeer gevoelige genetische manipulatie techniek bekend als polymerasekettingreactie (PCR) en microarray-technologie om extreem kleine hoeveelheden van het genetisch materiaal van de Lyme-bacterie of zijn producten in lichaamsweefsels en vloeistoffen te detecteren. Een bacterieel eiwit, buitenoppervlakte-eiwit (Osp) C, blijkt nuttig te zijn voor vroege detectie van specifieke antilichamen bij mensen met de ziekte van Lyme. Sinds het genoom van B. burgdorferi de volgorde is bepaald, nieuwe wegen zijn beschikbaar om het begrip van de ziekte en de diagnose ervan te verbeteren.

Differentiële diagnoses

De ziekte van Lyme wordt soms "The Great Imitator" genoemd omdat het zo vaak andere ziektes nabootst, aldus LymeDisease.org, een non-profitorganisatie die pleit voor gezondheidszorg voor mensen met de ziekte van Lyme en andere door teken overgedragen infecties. Omgekeerd kunnen andere soorten artritis of andere auto-immuunziekten een verkeerde diagnose stellen als de ziekte van Lyme.
Symptomen van de ziekte van Lyme kunnen aandoeningen nabootsen zoals:

• Influenza (griep)
• Infectieuze mononucleosis
• Reumatoïde artritis
• fibromyalgie
• Chronisch vermoeidheidssyndroom
• Multiple sclerose
• ziekte van Alzheimer
• Hartziekte
• Migraine hoofdpijn
• lymfoom

Uw zorgverlener zal al deze mogelijkheden overwegen bij het stellen van een diagnose.

Vroege of latere diagnose

De ziekte van Lyme is lang genoeg gediagnosticeerd en de besmettelijke bacterie die het veroorzaakt, is gemakkelijk genoeg om te identificeren, dat de meeste patiënten met de vroege ziekte van Lyme in staat zijn om een ​​arts te vinden die het nauwkeurig kan diagnosticeren. Zelfs de patiënten die oorspronkelijk door een arts zijn verteld dat hun symptomen allemaal in hun hoofd zitten, zijn vaak in staat om een ​​andere arts te vinden die hen helpt de juiste diagnose te stellen.
Maar in sommige gevallen hebben patiënten grote moeite om een ​​diagnose van de ziekte van Lyme te krijgen. En dat komt omdat er een controverse is rond een dergelijke diagnose voor patiënten die geen symptomen hebben tot lang nadat ze mogelijk gebeten waren door een teek. Hoewel sommige mensen symptomen vertonen, inclusief de klassieke "bull's eye" -uitslag, is het mogelijk dat na een tekenbeet de symptomen niet gedurende maanden of jaren verschijnen nadat ze zijn geïnfecteerd..
Bovendien worden sommige patiënten vroeg behandeld met antibiotica, maar die antibiotica vernietigen de Lyme niet volledig Borrelia bacteriën of andere symptomen doen zich voor, zelfs als er geen teken is van een aanhoudende infectie.
"Chronic" Lyme Disease Diagnosis Controversy
Hoewel niemand ontkent dat sommige mensen die op de juiste manier worden behandeld voor de ziekte van Lyme, blijvende symptomen hebben, is er een enorme controverse over hoe het wordt genoemd, waardoor het wordt veroorzaakt en hoe het het beste wordt behandeld. Het is "chronische ziekte van Lyme" genoemd; de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) noemt het post-treatment Lyme disease syndrome (PTLDS).
Het gebruik van de term "chronisch" suggereert dat een infectie en ontsteking nog steeds aanwezig zijn, maar voor PTLDS is er weinig bewijs dat dit het geval is. Het debat gaat niet zozeer over de vraag of patiënten nog steeds lichamelijke symptomen hebben en meer over het feit of het wordt veroorzaakt door aanhoudende infecties en of mensen met PTLDS moeten worden behandeld met antibiotica - een behandeling die niet alleen slecht kan zijn maar ook grotere problemen kan veroorzaken voor deze patiënten.
In feite is de CDC vergezeld door andere bekende en gerespecteerde medische organisaties en autoriteiten in de Verenigde Staten om te verduidelijken dat beschikbaar bewijsmateriaal niet het idee ondersteunt dat "chronische ziekte van Lyme" wordt veroorzaakt door aanhoudende infectie met de Lyme-bacterie; dit is waarom ze de voorkeur geven aan de naam "post-treatment Lyme disease syndrome." Deze groepen omvatten de Infectious Diseases Society of America (IDSA), de American Academy of Neurology, en de NIH.
Verder kunnen beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg die PTLDS behandelen met langdurige antibiotica mogelijk hun patiënten onnodig in gevaar brengen en het aantal antibioticaresistente bacteriën verhogen. 
Nastreven van de chronische diagnose
Als u gelooft dat u PTLDS of een chronische ziekte van Lyme heeft, zoek dan een arts die de huidige wetenschap achter de ziekte van Lyme en het Lyme-ziektesyndroom na behandeling begrijpt, ook al noemen ze het niet chronische Lyme. 
Behandelingen voor de ziekte van Lyme