Paragonimus De parasiet in Raw Crab

Een hap verse krab of rivierkreeft kan met een onbedoelde verrassing komen: een parasiet. Gekookte krab moet vrij zijn van problemen van deze parasiet. Maar krab die niet goed gekookt is, kan mogelijk een vervelende parasiet hebben die Paragonimus heet.

Overzicht

Paragonimus is een parasiet die een platworm is, ook wel een fluke genoemd. Ze zijn vaak ongeveer 10 mm lang en 5 mm breed (en misschien 4 mm dik). Na te zijn gegeten kan het naar andere delen van het lichaam reizen en ziekte veroorzaken.
De ziekte kan een lage koorts, vermoeidheid, hoest, buikpijn, spierpijn zijn die 2-15 dagen na het eten van de parasiet optreedt. Het kan ook elders in het lichaam ernstiger ziektes veroorzaken. De parasiet kan naar andere organen reizen en een infectie veroorzaken in specifieke delen van het lichaam, met name de longen, maar ook zelden de lever of het hart..
Na het reizen naar de longen, kan de parasiet milde bronchitis veroorzaken of het kan zelfs leiden tot het ophoesten van bloed, zoals bij tuberculose. Het kan ook, meer zeldzaam, reizen naar het centrale zenuwstelsel en kan zelfs worden gevonden in de hersenvliezen rond de hersenen, waardoor meningitis ontstaat. In zeldzame gevallen kan het dodelijk zijn. Wereldwijd worden meer dan 20 miljoen mensen besmet.

Waar Paragonimus wordt gevonden

De meeste gevallen zijn te vinden in Azië, met name in Zuidoost-Azië, maar het is ook te vinden in Afrika en Noord- en Zuid-Amerika.
Zuidoost-Azië, met name Laos, Thailand, Zuid-China en Vietnam, zien veel van de gevallen wereldwijd, maar er zijn af en toe gevallen in de VS. Krabben kunnen ook worden geïmporteerd uit gebieden met een hoog risico.
Verschillende soorten Paragonimus zijn te vinden op verschillende locaties. Paragonimus westermani is de meest voorkomende en wordt gevonden in Azië (Japan, Taiwan, Thailand, Filippijnen, China, Laos en Vietnam, enz.) Evenals Paragonimus heterotremus en Paragonimus philippinensis.
Er zijn Paragonimus kellicotti, Paragonimus caliensis en Paragonimus mexicanus te vinden in Noord- en Zuid-Amerika. Paragonimus africanus en Paragonimus uterobilateralis zijn gezien in westelijk en centraal Afrika.
Gevallen komen soms voor in de Verenigde Staten, met name in het Middenwesten en het Zuiden. Deze zijn te wijten aan Paragonimus kellicotti. Dit kan zijn van het eten van niet-gaar rivierkreeft, zoals sommigen dat hebben gedaan tijdens het raften op de rivier. De parasiet is te vinden in de Mississippi-rivier. Gevallen zijn met name gevonden in Missouri.

Diagnose en behandeling

Vaak wordt de infectie niet snel gediagnosticeerd omdat het zeldzaam is en niemand eraan denkt.
De infectie wordt vaak verward met tuberculose. Een standaardtest voor TB ("Acid Fast Staining" van sputum op dia's) werd verondersteld de Paragonimus-eieren te vernietigen, waardoor het moeilijk is om de parasiet te detecteren, omdat patiënten vaak op TB worden getest. Het blijkt dat de eieren vaker worden gevonden dan via tbc-testen.
Het kan worden vastgesteld door eieren te vinden in sputummonsters (of in ontlastingsmonsters als de eieren worden opgehoest en ingeslikt). Weefselmonsters kunnen ook naar een pathologielaboratorium worden gestuurd.
Er zijn ook antilichaamtests via de CDC (of een ander laboratorium) die sommige Paragonimus-infecties en blootstellingen kunnen identificeren.
Er zijn pillen die een arts kan voorschrijven om deze infectie te behandelen. De behandeling kan vrij kort zijn. Infecties kunnen 20 jaar aanhouden.

Mogelijk geïnfecteerd voedsel

Rauwe of onvoldoende verhitte zoetwaterkrab of rivierkreeft kan Paragonimus bevatten. Dit omvat krab en rivierkreeft die zijn gemarineerd om de krab "chemisch te koken" (maar niet echt koken), zoals met azijn, wijn of pekel. Deze voorbereidingen zonder de krab werkelijk met hitte te koken zijn niet genoeg om deze parasiet te stoppen.
Dit kan gebeuren als ceviche werd gemaakt met ongekookte krab. Het kan ook komen van "dronken krab", een gerecht bereid met wijn en zonder te koken. Het kan ook uit vers krabsap komen. Sushi wordt echter meestal bereid met imitatie krab of met gekookte krabstukjes en minder waarschijnlijk met echte rauwe krab.
Soms worden krabben die worden gebruikt in traditionele medische behandelingen niet gekookt en kunnen deze parasiet ook worden verspreid. Zo werd vers krabsap verondersteld goed te zijn voor mazelen, maar kon deze parasiet eigenlijk worden verspreid in plaats van mazelen te stoppen.
Anderen hebben als krabben verse krab of rivierkreeft gegeten en zijn daarna ziek geworden.

Veilig krab koken

De FDA adviseert koken krab of rivierkreeft tot 145 F (of 63 C). Dat betekent dat de interne temperatuur van de krab / rivierkreeft 145 F (63 C) moet bedragen. Het vlees moet ondoorzichtig en parelachtig zijn.
Soms is voedsel bevroren om parasieten te voorkomen. Opgemerkt moet worden dat staartvinnen, zoals Paragonimus, beter bestand zijn tegen bevriezing dan andere parasieten. Dit betekent dat het eten van krab die bevroren maar niet gekookt was, niet zo veilig zou zijn als mogelijk met ander voedsel dat parasieten kan bevatten.

Is Paragonimus alleen gevonden in krabben en rivierkreeften?

De parasiet is eigenlijk te vinden in andere dieren; veel daarvan worden niet gegeten. Dit omvat tijgers, luipaarden, mangoesten, opossums, apen, katten en honden. Ze zijn ook te vinden in wilde zwijnen. Als je een ander dier eet dat aangetast kan worden, zoals varkens en zwijnen, is het het beste om dit vlees ook te koken. Maar dat is altijd goed advies.

Is de infectie besmettelijk?

De parasiet verspreidt zich niet van de ene persoon naar de andere. Als iemand er ziek van wordt, zou je alleen ziek worden als je voedsel had gegeten dat besmet was met dezelfde parasiet.

Hoe het zich verspreidt

De volwassen parasieten leven in de longen bij mensen of andere dieren. Ze leggen eieren die opgehoest en uitgelekt worden of worden ingeslikt en zich verspreiden in ontlasting. Deze eieren bereiken dan zoet water, waar ze dan in verschillende slakken terecht kunnen komen, zich verder kunnen ontwikkelen en zich dan in krabben (of soortgelijke kreeftachtigen) kunnen verspreiden. Het eten van deze krabben verspreidt de infectie vervolgens terug naar mensen (of andere gastheren).