Ergotherapie en het herstelmodel

Aangezien het herstelmodel het leidende kader wordt voor de geestelijke gezondheidszorg, moesten de disciplines van de geestelijke gezondheidszorg hun praktijk afstemmen op hun principes.
Dit was geen probleem voor ergotherapie.
De twee zorgmodellen zijn nauw met elkaar verbonden. Sterker nog, de toenemende populariteit van het herstelmodel kan nieuwe deuren openen voor OT's in de geestelijke gezondheidszorg.
Dit artikel geeft een kort overzicht van die afstemming. Aan het eind deel ik mijn ervaring als OT in een instelling die is overgestapt op een herstelmodel voor zorg.

De overlapping tussen OT en het herstelmodel

Als je zo ver bent gekomen in het artikel en je hebt gerealiseerd dat je de principes van het herstelmodel niet kent, kun je mijn beschrijving hier bekijken. U kunt hier ook mijn overzicht van ergotherapie bekijken.
De overlap komt er op neer dat zowel ergotherapie als het herstelmodel een holistisch beeld hebben van onze klanten, gezondheid en hoe herstel eruit ziet. Beiden zijn van mening dat je alle dimensies van iemands leven in behandeling moet beschouwen en dat de behandeling moet worden gericht op wat de patiënten betekenis hebben.
Tina Champagne zei het het beste in een artikel voor de American Occupational Therapy Association:
"(De) fundamentele herstelbeginselen zijn volledig in lijn met de filosofie van de ergotherapie, die inherent klantgericht is, samenwerkt en gericht is op ondersteuning van veerkracht, volledige participatie, gezondheidsbevordering en een wellnesslevensstijl."

Gezien de juiste ondersteuningen & # x2026;

Een van de basishuurders van het herstelmodel is dat patiënten, gezien de juiste ondersteuning, van hun ziekte kunnen herstellen om een ​​volledig, bevredigend leven te leiden. Ergotherapie is vaak een van deze belangrijkste ondersteuning.
Onze training is er specifiek op gericht mensen te helpen deelnemen aan zinvolle activiteiten. Toen ik op een psychiatrische instelling werkte, stond de meerderheid van mijn groepen onder de noemer 'levensvaardigheden'.
Een nieuwe leermodule van de American Psychological Association geeft een prachtige beschrijving van waarom mensen met een psychische aandoening in het bijzonder baat kunnen hebben bij een groep met levensvaardigheden..
De samenvatting is dit: veel mensen met psychische aandoeningen ervaren hun eerste symptomen van 16-26 jaar. Vóór hun eerste aflevering, kunnen ze al in ernstige nood verkeren als hun symptomen beginnen op te duiken. Dit is in een vitale tijd van ontwikkeling waarin veel leeftijdsgenoten het formele onderwijs afmaken, hun beroepsloopbaan beginnen en relationele vaardigheden verfijnen. Deze hiaten in levende vaardigheden kunnen worden overwonnen wanneer de symptomen zijn afgenomen, maar ze moeten specifiek worden aangepakt.

Andere dimensies van holistische zorg

Naast specifieke training in levensvaardigheden, brengen ergotherapeuten een unieke achtergrond naar een team voor geestelijke gezondheidszorg. Ze hebben training in fysieke wellness en lichamelijke handicaps - wat een essentieel onderdeel is van de behandeling, omdat mensen met psychiatrische aandoeningen ook lichamelijke gezondheidsproblemen hebben die onopgemerkt kunnen blijven.
Ergotherapeuten worden ook getraind in het beoordelen van welke specifieke vaardigheden nodig zijn om te gedijen in de ontlading en of de cliënt ze kan uitvoeren.

Een persoonlijke notitie over ergotherapie en herstel

Ik werkte in een psychiatrisch ziekenhuis in de staat toen de administratie begon over te schakelen naar het herstelmodel. Mijn cliënteel was volwassen mannen, van wie velen vele maanden in het ziekenhuis hadden gelegen.
Ik had leiderschapsgroepen geleid met een mooi opgezet curriculum. Ik voelde me een opvoeder en terwijl ik mijn best deed om de jongens betrokken te houden, worstelde ik. Toen de administratie me kennis liet maken met het herstelmodel en me vroeg om de groepen te formuleren om de basisprincipes te weerspiegelen, mijn rol en ervaring volledig verschoven.
In plaats van een docent te zijn, werd ik een facilitator. Onze patiënten werden meer betrokken. Onze groepsinhoud werd veel specifieker en veel nuttiger omdat het werd geleid door de jongens en hun specifieke vragen. Waar zouden ze precies boodschappen doen? Wat zouden ze kopen? Hoe zouden ze ervoor betalen?
Er waren nog steeds veel aspecten van de programmering die moesten worden heroverwogen en verbeterd, maar over het algemeen leek de verandering in het denken die bij het herstelmodel hoorde, noodzakelijk en een stap in de goede richting.