Diagnose van knieblessures met een MRI

Magnetic resonance imaging (MRI) is een technologie die vaak wordt gebruikt om de oorzaken van knieklachten te onderzoeken. Het werkt door magnetische golven uit te zenden die op verschillende manieren weefsel, botten en organen terugsturen. Deze golven worden vervolgens vertaald in beelden die we kunnen gebruiken voor de diagnose.
MRI's worden niet alleen gebruikt om een diagnose te stellen, maar kunnen vaak sterk bewijs leveren om er een te ondersteunen. Wanneer zij worden geconfronteerd met een knieblessure, infectie of gewrichtsaandoening, zullen artsen vaak een MRI gebruiken om niet alleen de oorzaak vast te stellen, maar ook om het behandelplan te helpen richten.
Hoewel sommige mensen MRI's schrijnend vinden, hetzij omdat ze claustrofobisch of schokkend lawaaierig zijn, zijn ze van onschatbare waarde als hulpmiddelen die een minder ingrijpend middel voor diagnose bieden.

Diagnose van Meniscus-tranen

De meniscus is een wig van kraakbeen in de knie die helpt kussen, stabiliseren en gewicht overbrengen over het kniegewricht.
Als de meniscus ooit gescheurd is, kan een MRI laten zien dat de typische driehoekige vorm is verschoven of veranderd. In sommige gevallen zal het gescheurde deel zijn gemigreerd naar het midden van het kniegewricht (gewoonlijk aangeduid als "scheur van de handvat van een emmer").
Bepaalde abnormaliteiten worden in een MRI-rapport vermeld als een "intrasubstantiesignaal". Dit betekent niet dat de meniscus noodzakelijkerwijs verscheurd is; het vertelt ons eenvoudig dat de meniscus niet verschijnt zoals het hoort. Het kan het gevolg zijn van normale veroudering of een verhoogde vasculariteit die vaak wordt waargenomen bij kinderen en jonge volwassenen. Verder onderzoek zou nodig zijn om een definitieve diagnose te stellen.

Diagnose van ligamentische verwondingen

Ligamenten van de knie zijn de korte banden van flexibel, vezelig weefsel dat het kniegewricht bij elkaar houdt en matige beweging van de knie. Er zijn vier soorten ligamenten waar we naar kijken bij het uitvoeren van een onderzoek:

Voorste kruisband (ACL) dat voorkomt dat het scheenbeen uit de knie glijdt
Posterior cruciate ligament (PCL) dat voorkomt dat het scheenbeen te ver naar achteren beweegt
Mediaal collateraal ligament (MCL) dat het openen van de knie voorkomt
Lateraal collateraal ligament (LCL) dat overmatige beweging van links naar rechts voorkomt

Hoewel een normale ACL meestal moeilijk te zien is op MRI, zullen in 90 procent van de gevallen eventuele tranen van het ligament worden gezien (meestal in combinatie met een bottenklem en fractuur). De ACL is waar de meerderheid van ligamentische letsels optreden.
De PCL is daarentegen beter zichtbaar op een MRI, omdat deze ongeveer tweemaal zo groot is als de ACL. Geïsoleerde tranen zijn relatief zeldzaam. Als er een optreedt, wordt deze doorgaans gezien als een duidelijke verstoring van de ligamentvezels.
Ondertussen hebben MCL- en LCL-letsels de neiging om te worden geassocieerd met zwelling rond de knie (gewoonlijk aangeduid als "water op de knie"). Een MRI kan worden gebruikt om de mate van letsel te diagnosticeren, gekenmerkt door de aanwezigheid van vocht (graad I), vocht en gedeeltelijke verstoring van ligamenten (graad II) of volledige verstoring (klasse III).
Graad III-verwondingen vereisen meestal een operatie.

Peesproblemen diagnosticeren

Een pees is een taaie, pezige vezel die spieren met bot verbindt. De twee pezen die op een MRI te zien zijn, zijn de quadriceps-pees (die de dijspieren met de knie verbindt) en de patellapees (die het scheenbeen verbindt met de knieschijf).
Een MRI kan worden gebruikt om chronische tendinitis (ontsteking van de pees) of peesrupturen te detecteren (hoewel dit meestal zichtbaar is bij lichamelijk onderzoek). In gevallen van peesontsteking, zoals die wordt gezien met 'springer's knie', onthult een MRI meestal progressieve knieblessures in de vorm van littekens, ontstekingen en misvormingen van de pees zelf..