Posterior Tibiale tendinitis tekenen en behandeling

Achterste tibiale peesstoornis is een probleem dat optreedt in een van de pezen aan de binnenkant van de enkel.

Ankle Anatomy

Een beoordeling van je anatomie is nuttig om te begrijpen hoe dit gebeurt. Het achterste tibia spier hecht aan de achterkant van het scheenbeen; de achterste tibia pees verbindt deze spier met de botten van de voet. Het passeert de achterkant van het been, niet ver van de achillespees, en draait dan onder de aandacht van de binnenkant van de enkel. Het hecht dan aan het bot van de binnenkant van de voet, net grenzend aan de voetboog.
Achterste pezenproblemen komen meestal voor net onder de prominente binnenkant van de enkel, de mediale malleolus. De mediale malleolus is het uiteinde van het scheenbeen (het scheenbeen) en de posterieure tibiale pees wikkelt net onder de mediale malleolus. Dit deel van de pees is bijzonder gevoelig voor ontwikkelingsproblemen omdat het een robuuste bloedtoevoer mist om de pees te voeden en te herstellen.
Dit deel van de pees bestaat in een "stroomgebied", waar de bloedtoevoer het zwakst is. Dus wanneer de pees gewond raakt, als gevolg van trauma of overmatig gebruik, heeft het lichaam moeite met het leveren van de juiste voedingsstoffen voor genezing.

De koppeling met AAFD

Bij onbehandelde behandeling kan posterieure tibiale peesontsteking geleidelijk aan overgaan tot een probleem dat 'volwassen verworven platte voetafwijking' (AAFD) wordt genoemd. Deze aandoening begint meestal met pijn en zwakte van de achterste tibiale pees, maar naarmate de toestand vordert, worden de ligamenten van de voet aangetast en kunnen de voetgewrichten slecht uitgelijnd raken en rigide vervormd raken. Om deze reden geven de meeste artsen de voorkeur aan de vroege behandeling vóór de latere stadia van AAFD.

symptomen

Meestal klagen patiënten met posterieure tibiale peesontsteking van pijn aan de binnenkant van de voet en enkel en hebben af ​​en toe problemen in verband met een onvaste gang. Veel patiënten melden dat ze een recente enkelverstuiking hebben gehad, hoewel sommigen recentelijk geen verwonding hebben gehad.
Tendinitis: oorzaken, symptomen en behandeling Naarmate de tendinitis achterin de pees vordert, kan de voetboog afvlakken en de tenen naar buiten beginnen te wijzen. Dit is het gevolg van het feit dat de achterste tibiale pees zijn werk niet doet om de voetboog te ondersteunen.
Diagnose van posterieure tibiale tendinitis wordt meestal veroorzaakt door lichamelijk onderzoek. Patiënten hebben gevoeligheid en zwelling in de loop van de achterste tibiale pees. Meestal hebben ze zwakte waardoor hun voet wordt omgekeerd (de tenen naar binnen gericht). Ook gebruikelijk bij patiënten met posterieure tibiale tendinitis is een onvermogen om op hun tenen te gaan staan ​​aan de aangedane zijde.
Wanneer het onderzoek onduidelijk is, of als een patiënt een operatie overweegt, kan een MRI worden verkregen. De MRI is een effectieve methode om breuken in de pees te detecteren en kan ook ontstekingsveranderingen rondom de pees laten zien.

Stages

Latere tibiale peesinsufficiëntie kan worden geclassificeerd volgens het stadium van de aandoening. De classificatie is van fase 1 tot en met fase 4 met toenemende misvorming van de voet naarmate de conditie vordert.

• Fase 1: Het vroegste stadium van de posteriorale peesinsufficiëntie is pijn en zwelling langs de pees. De voet kan volledig normaal lijken, of mensen kunnen merken dat hun voet een milde vorm van de voet heeft, waarschijnlijk iets wat ze denken dat ze altijd hebben gehad.
• Stage 2: Naarmate de conditie vordert, begint de voetboog te instorten. Terwijl de voetboog gecorrigeerd kan worden, lijkt de voet vlak langs de binnenkant te staan ​​wanneer mensen staan.
• Fase 3: Eenmaal in fase 3 van de conditie kan de voet niet gemakkelijk worden gecorrigeerd, een aandoening die een stijve, vlakke voetafwijking wordt genoemd.
• Fase 4: Eenmaal in fase 4 is niet alleen de voet betrokken maar ook het aangrenzende enkelgewricht raakt betrokken bij de aandoening.

Naarmate deze fasen vorderen, wordt de behandeling om het probleem te corrigeren invasiever.
Hoewel niet-chirurgische behandeling in elk stadium kan worden gebruikt, kan de waarschijnlijkheid van succes met minder invasieve behandelingen afnemen naarmate de aandoening vordert.

Behandeling

De initiële behandeling van posterieure tibiale tendinitis is gericht op het laten rusten van de pees om genezing mogelijk te maken. Helaas kan zelfs bij normaal lopen de pees onvoldoende voldoende rusten. In deze gevallen moet de enkel worden geïmmobiliseerd om voldoende rust te bieden. Opties voor vroege behandeling zijn onder andere:

• Inlegzolen en steunzolen
• Loop schoenen
• casts

Door een stijf platform voor de voet te bieden, voorkomen schoeninlegsels en wandelschoenen beweging tussen de middenvoet en de achtervoet. Het voorkomen van deze beweging zou de ontsteking geassocieerd met posterieure tibiale tendinitis moeten verminderen. Casts zijn omslachtiger, maar zijn waarschijnlijk de veiligste methode om ervoor te zorgen dat de posterieure tibiale pees voldoende is uitgerust.
Andere veel voorkomende behandelingen voor vroege posterieure tibiale tendinitis omvatten ontstekingsremmende medicijnen en activiteitsmodificatie. Beide behandelingen kunnen helpen om de ontsteking rondom de achterste tibiale pees te beheersen.
Behandeling van tendinitis van de voet en enkel

Chirurgische opties

Chirurgische behandeling van posterieure tibiale tendinitis is controversieel en varieert afhankelijk van de mate van de aandoening. In de vroege stadia van de posterieure tibiale tendinitis, kunnen sommige chirurgen een procedure aanbevelen om de ontsteking op te ruimen die debridement wordt genoemd. Tijdens een debridement worden het ontstoken weefsel en de abnormale pees verwijderd om de genezing van de beschadigde pees mogelijk te maken.
In meer gevorderde stadia van posterieure tibiale peesontsteking is de voetboog ingestort en kan een eenvoudig peesdebridement onvoldoende zijn om het probleem te verhelpen. Reconstructie van de posterieure tibiale pees wordt af en toe uitgevoerd.
Bij reconstructieve procedures wordt een aangrenzende pees, flexor digitorum longus genoemd, verplaatst om de beschadigde posterieure tibiale pees te vervangen. Deze procedure wordt vaak gecombineerd met een botreconstructie. Tot slot, in de meest geavanceerde gevallen van peesontsteking achterin, wanneer de voetboog stijf is geworden, heeft een fusieprocedure de voorkeur.

Een woord van heel goed

Achterste peesstoornis en volwassen verworven platvoetvervorming kunnen frustrerende problemen zijn. Vaak voelen mensen dat hun symptomen worden genegeerd door een arts die niet veel op de weg van misvorming ziet, maar mensen ervaren ongemak en instabiliteit van de enkel.
Eenmaal in de latere stadia kan de behandeling invasief zijn en beperkt in termen van de functie van de voet. Om deze redenen zijn vroege inspanningen met niet-invasieve behandelingen, inclusief schoenenmodificaties en therapeutische activiteiten, de meest geprefereerde methoden om de symptomen van de aandoening onder controle te houden.