Chirurgie voor schouderverstoringen

Behandeling van een schouderluxatie hangt van een aantal factoren af en sommige patiënten kunnen een operatie nodig hebben. Wanneer een patiënt zijn schouder ontwricht van een traumatische gebeurtenis (bijvoorbeeld een sportbotsing, een val, een auto-ongeluk, enz.) Lopen zij risico om in de toekomst terugkerende dislocaties te behouden. De kans dat schouderdislocaties een steeds terugkerend probleem worden, hangt het meest van de leeftijd van de patiënt af. Het percentage re-dislocaties gaat over:

Minder dan 20 jaar oud: 90%
20-30 jaar oud: 75%
30-40 jaar oud: 30%

Dit zijn biljartfiguren en andere factoren dragen bij aan het risico van een individuele patiënt op herhaalde dislocatie van zijn schouder.

Is een operatie noodzakelijk??

Traditioneel zouden de meeste orthopedisch chirurgen na een eerste dislocatie niet voor een patiënt kiezen. Integendeel, na een korte periode van immobilisatie, gevolgd door fysiotherapie, zou de patiënt geleidelijk zijn normale activiteiten hervatten. Als de patiënt een tweede, of terugkerende, dislocatie opliep, werd een operatie overwogen.
Meer recent is er goed wetenschappelijk bewijs voor vroege chirurgie, vooral bij jonge patiënten met een hoog risico op herhaalde dislocatie. Als u een schouderdislocatie ondergaat en geïnteresseerd bent in een operatie, bespreek dan met uw arts de mogelijke voordelen van een chirurgische of niet-chirurgische behandeling.

Opties voor behandeling

Wanneer een operatie wordt gekozen als een behandeloptie, is het doel om de schade te herstellen die is opgetreden toen de schouder uit de aansluiting kwam. De meest voorkomende verwonding die optreedt, is wanneer een van de belangrijkste stabiliserende ligamenten hecht aan het labrum van de schouderkom. Dit specifieke type letsel wordt een Bankart-scheur genoemd en is eenvoudig een beschrijving van een specifiek type letsel dat optreedt als gevolg van schouderverstoring. Wanneer een Bankart-scheur moet worden gerepareerd, kan dit worden bereikt door een open operatie of een arthroscopische schouderoperatie. Meestal wordt tegenwoordig een arthroscopische behandeling de voorkeur gegeven, maar er zijn een aantal situaties waarin een traditionele open operatie het betere alternatief is. Een Bankart-reparatie wordt uitgevoerd door het beschadigde labrum opnieuw aan te brengen op de schouderbus, waardoor de normale banddichtheid van het ligament dat de bal in de mof houdt wordt hersteld.
Er zijn ook niet-chirurgische behandelingen beschikbaar voor mensen die een schouderluxatie hebben opgelopen. Meestal zullen mensen fysiotherapie proberen om spieren te versterken die helpen om de bal van de schouder in de socket te stabiliseren. Hoewel het labrum niet in zijn normale positie geneest, is het soms mogelijk om te compenseren door de spieren rondom de schouder te versterken, zodat veel mensen hun normale activiteiten kunnen hervatten. Er zijn ook enkele onderzoeken geweest die aantonen dat het immobiliseren van de schouder in een specifieke positie ook kan helpen om de kans op herhaalde dislocaties te voorkomen. Dit is een zelden gebruikte behandeling omdat de positie die nodig is voor immobilisatie zeer ongemakkelijk is, waarbij de arm weg van het lichaam is afgewend.

Wat zou je moeten doen?

Zoals gezegd, is er controverse over welke behandeling het beste is. Bij jonge atleten die contactsporten spelen (inclusief voetbal of ijshockey) is een operatie waarschijnlijk een goede behandeling na een eerste dislocatie, omdat de kans op herhaalde dislocatie zo groot is als ze geen operatie ondergaan. In de meeste andere gevallen is het redelijk om in een eerste poging niet-chirurgische behandelingen uit te voeren om deze letsels te behandelen. Als er een tweede dislocatie optreedt, moet waarschijnlijk een operatie worden overwogen.