Voordelen en nadelen van Diagnostic Statistical Manual
Momenteel, in zijn vijfde editie (DSM-5), wordt de diagnostische en statistische handleiding (DSM) soms de bijbel van de therapeut genoemd. Binnen de omslagen bevinden zich specifieke diagnostische criteria voor psychische stoornissen, evenals een reeks codes waarmee therapeuten gemakkelijk vaak complexe voorwaarden voor verzekeringsmaatschappijen en andere snelreferentietoepassingen kunnen samenvatten.
Deze methode biedt een aantal voordelen, zoals standaardisatie van diagnoses bij verschillende behandelaars. Maar steeds vaker denken professionals in de geestelijke gezondheidszorg aan de nadelen, waaronder de mogelijkheid van overdosering.
Een artikel uit 2011 over Salon.com stoutmoedig uitgeroepen: "Therapeuten komen in opstand tegen de bijbel van de psychiatrie." Om het debat te begrijpen, is het eerst noodzakelijk om te begrijpen wat DSM wel en niet is.
Geschiedenis van de DSM
Hoewel de wortels traceerbaar zijn tot aan het einde van de 19e eeuw, heeft de standaardisatie van psychiatrische ziekteclassificaties echt plaatsgevonden in de jaren onmiddellijk volgend op de Tweede Wereldoorlog. Het Amerikaanse Department of Veterans Affairs (toen bekend als de Veterans Administration of VA) had een manier nodig om terugkerende servicemedewerkers met een breed scala aan geestelijke gezondheidsproblemen te diagnosticeren en te behandelen.
Gebruikmakend van een groot deel van de door de VA ontwikkelde terminologie, heeft de Wereldgezondheidsorganisatie al snel haar Internationale Classificatie van Ziekten (ICD) vrijgegeven, de zesde editie, die voor de eerste keer geestesziekten omvatte. Hoewel dit werk een aantal van de vroegste normen voor diagnose van de geestelijke gezondheid vertegenwoordigde, was het verre van volledig.
DSM-I en DSM-II
In 1952 publiceerde de Amerikaanse Psychiatrische Administratie (APA) een variatie op de ICD-6, speciaal ontworpen voor gebruik door artsen en andere behandelaars..
De DSM-I was de eerste in zijn soort, maar experts waren het erover eens dat het nog steeds werk nodig heeft. DSM-II, uitgebracht in 1968, loste enkele ontwerpfouten op, waaronder het gebruik van verwarrende terminologie en het ontbreken van duidelijke criteria om onderscheid te maken tussen sommige aandoeningen. De DSM-II breidde ook het werk uit.
DSM-III
DSM-III, gepubliceerd in 1980, vertegenwoordigde een radicale verandering in de DSM-structuur. Het was de eerste versie die dergelijke nu-gemeenschappelijke elementen introduceerde als het meerassige systeem, dat het volledige psychologische profiel van de cliënt en expliciete diagnostische criteria in aanmerking neemt. Het verwijderde ook veel van de voorkeur van de eerdere versies voor psychodynamische of freudiaanse, hoewel voorstander van een meer neutrale benadering.
Hoewel de DSM-III een pionierswerk was, onthulde het gebruik in de echte wereld al snel zijn gebreken en beperkingen. Verwarrende diagnostische criteria en inconsistenties hebben de APA ertoe gebracht een herziening te ontwikkelen. Sommige van deze veranderingen waren gebaseerd op veranderende maatschappelijke normen. In de DSM-III bijvoorbeeld, werd homoseksualiteit geclassificeerd als 'verstoring van de seksuele geaardheid'.
Aan het eind van de jaren tachtig werd homoseksualiteit echter niet langer als een stoornis gezien, hoewel angst en angst voor seksuele geaardheid dat wel waren. De DSM-III-R, uitgebracht in 1987, loste veel van de interne problemen van het eerdere werk op.
DSM-IV en DSM-5
Gepubliceerd in 1994, weerspiegelt de DSM-IV een groot aantal veranderingen in het begrip van psychische stoornissen. Sommige diagnoses werden toegevoegd, andere werden afgetrokken of geherclassificeerd. Bovendien werd het diagnosesysteem verder verfijnd in een poging het gebruiksvriendelijker te maken.
De DSM-5, gepubliceerd in mei 2013, weerspiegelt een andere radicale verschuiving in het denken in de gemeenschap voor geestelijke gezondheidszorg. De diagnoses zijn gewijzigd, verwijderd of toegevoegd en de organisatiestructuur is grondig herwerkt.
In tegenstelling tot vorige edities ervoor (die decennia lang hadden geduurd tussen de edities), wordt verwacht dat de DSM-5 regelmatiger zal worden herzien met mini-toevoegingen (zoals de DSM-5.1, DSM-5.2, enz.) In een poging om sneller te reageren op Onderzoek.
Klinisch gebruik van de DSM
Elke therapeut gebruikt de DSM op zijn of haar eigen manier. Sommige artsen houden zich strikt aan de handleiding en ontwikkelen behandelplannen voor elke cliënt, uitsluitend op basis van de diagnoses van het boek. Anderen gebruiken de DSM als richtlijn - een hulpmiddel waarmee ze cases kunnen conceptualiseren en tegelijkertijd kunnen focussen op de unieke omstandigheden van elke klant.
Maar in de moderne wereld verwijst vrijwel elke therapeut naar de codes van de DSM om de behandeling aan verzekeringsmaatschappijen te factureren. Ziektekostenverzekering is een buitengewoon ingewikkeld onderwerp en dankzij een gestandaardiseerde reeks codes kunnen verzekeringstechnici en de facturatiekantoren van therapeuten dezelfde taal spreken.
Voordelen van de DSM
Naast de standaardisatie van facturering en codering biedt de DSM een aantal belangrijke voordelen voor zowel de therapeut als de klant. Standaardisatie van diagnoses helpt ervoor te zorgen dat cliënten een passende en behulpzame behandeling krijgen, ongeacht hun geografische locatie, sociale klasse of betaalmogelijkheid. Het biedt een concrete beoordeling van de problemen en helpt bij het ontwikkelen van specifieke doelen van therapie, evenals een maatstaf voor het beoordelen van de effectiviteit van de behandeling..
Daarnaast helpt de DSM onderzoek op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg te begeleiden. De diagnostische checklists helpen ervoor te zorgen dat verschillende groepen onderzoekers dezelfde stoornis daadwerkelijk bestuderen - hoewel dit misschien meer theoretisch dan praktisch is, omdat zoveel stoornissen zulke sterk variërende symptomen hebben.
Voor de therapeut elimineert de DSM veel van het giswerk. Een goede diagnose en behandeling van psychiatrische stoornissen blijven een kunst, maar de diagnostische criteria van DSM dienen als een soort gidskaart. In de tijd van de korte therapie kan een clinicus een specifieke klant maar een paar keer zien, wat misschien niet lang genoeg is om zich volledig te verdiepen in de achtergrond en problemen van de cliënt. Aan de hand van de diagnostische criteria in de DSM kan de therapeut een snel referentiekader ontwikkelen, dat vervolgens wordt verfijnd tijdens individuele sessies.
Nadelen van de DSM
De laatste ronde van kritiek lijkt een echo te zijn van een langlopend debat over de aard van geestelijke gezondheid. Veel critici van de DSM zien het als een te grote vereenvoudiging van het enorme continuüm van menselijk gedrag. Sommigen zijn bang dat door het verminderen van complexe problemen tot labels en cijfers, de wetenschappelijke gemeenschap het unieke menselijke element uit het oog verliest.
Mogelijke risico's zijn onder andere een verkeerde diagnose of zelfs een overdreven diagnose, waarbij grote groepen mensen worden bestempeld als iemand met een stoornis, simpelweg omdat hun gedrag niet altijd in lijn is met het huidige 'ideaal'. Aandachtstekort bij kinderen en hyperactiviteitsstoornis (ADHD) wordt vaak als voorbeeld genoemd. Verschuivingen in terminologie en diagnostische criteria tussen DSM-II en DSM-IV vielen samen met een enorme opleving van het aantal kinderen op Ritalin of andere aandachtverbeterende medicijnen.
Andere risico's houden de mogelijkheid van stigmatisering in. Hoewel psychische stoornissen niet worden gezien in het negatieve licht dat ze ooit waren, kunnen specifieke stoornissen als labels worden gezien. Sommige therapeuten doen er alles aan om labels aan hun klanten te hechten, hoewel om verzekeringsredenen een specifieke diagnose vereist kan zijn.
Wat u kunt doen om voor een juiste diagnose te zorgen
Ondanks de groeiende bezorgdheid van sommige segmenten van de gemeenschap voor geestelijke gezondheidszorg, blijft de DSM de standaard voor de diagnose van psychische aandoeningen. Net als elke andere professionele handleiding is de DSM echter ontworpen om te worden gebruikt als een van de vele hulpmiddelen voor een juiste diagnose en behandeling.
Er is geen vervanging voor professioneel oordeel van de kant van de therapeut. Het is belangrijk om potentiële therapeuten te interviewen zoals u met een andere dienstverlener zou doen. Stel vragen over de achtergrond en therapeutische aanpak van de therapeut en kies degene wiens stijl het beste aansluit bij uw persoonlijkheid en therapiedoelen.
In de afgelopen jaren hebben sommige verenigingen voor geestelijke gezondheidszorg supplementaire handboeken gepubliceerd die proberen een aantal van de nadelen van de DSM aan te pakken met meer specifieke diagnostische criteria die relevant zijn voor de denkrichting van de vereniging. Zo hebben vijf verenigingen in 2006 samengewerkt om de Psychodynamic Diagnostic Manual (PDM) te maken. Dat specifieke handboek is gericht op therapeuten die psychoanalyse uitoefenen, maar anderen richten zich op verschillende psychologische theorieën..
Het doel van de handboeken is om dieper in te gaan op individuele verschillen die van invloed kunnen zijn op cliënten met dezelfde algehele stoornis. Als u twijfelt over de DSM, vraagt u uw therapeut of hij of zij aanvullende diagnostische hulpmiddelen gebruikt.
Als u zich zorgen maakt over uw diagnose, vraag uw therapeut dan om meer informatie. Het vinden van de juiste therapeut kan een uitdaging zijn, maar de beloningen zijn de moeite waard.
