Albert Bandura Biography

Albert Bandura is een invloedrijke sociaal cognitieve psycholoog die misschien het best bekend is vanwege zijn sociale leertheorie, het concept van zelfeffectiviteit en zijn beroemde Bobo-poppenexperimenten. Hij is emeritus hoogleraar aan de Stanford University en wordt algemeen beschouwd als een van de grootste levende psychologen.

Een onderzoek uit 2002 rangschikte hem als de vierde meest invloedrijke psycholoog van de twintigste eeuw, achter alleen B.F. Skinner, Sigmund Freud en Jean Piaget.

Meest bekend vanwege

• Bobo Doll Studies
• Observerend leren
• Sociale leertheorie
• Self-efficacy

Vroege leven

Albert Bandura werd geboren op 4 december 1925 in een klein Canadees stadje op ongeveer 50 mijl van Edmonton. De laatste van zes kinderen, Bandura's vroege opleiding bestond uit een kleine school met slechts twee leraren. Volgens Bandura, vanwege deze beperkte toegang tot educatieve middelen, "moesten de studenten de leiding nemen over hun eigen opleiding."

Hij realiseerde zich dat terwijl "de inhoud van de meeste studieboeken aan bederf onderhevig is ... de hulpmiddelen voor zelfbestuur er in de loop van de tijd goed van dienen." Deze vroege ervaringen hebben mogelijk bijgedragen aan zijn latere nadruk op het belang van persoonlijk handelen.

Bandura raakte al snel gefascineerd door psychologie na zijn inschrijving aan de University of British Columbia. Hij was begonnen als een biowetenschappen-majoor en zijn interesse in psychologie kwam vrij per ongeluk. Tijdens werkavonden en pendelen naar school met een groep studenten merkte hij dat hij eerder op school arriveerde dan dat zijn cursussen begonnen. Om de tijd te doden, begon hij tijdens deze vroege ochtenduren 'vulklassen' te nemen, waardoor hij uiteindelijk psychologie tegenkwam.

Bandura legt uit: "Op een ochtend verspilde ik tijd in de bibliotheek, iemand was vergeten een cursuscatalogus in te leveren en ik liep er doorheen en probeerde een opvulcursus te vinden om het vroege tijdvak te bezetten .Ik merkte een cursus psychologie op die zou dienen als een uitstekende vulstof, het wekte mijn interesse en ik vond mijn carrière. "

Hij behaalde zijn diploma aan de University of British Columbia in 1949 na slechts drie jaar studeren en ging daarna naar de universiteit van Iowa. De school was de thuisbasis van Clark Hull en andere psychologen waaronder Kenneth Spence en Kurt Lewin. Hoewel het programma belangstelling had voor de theorie van sociaal leren, vond Bandura dat het te zeer gefocust was op behavioristische verklaringen.

Bandura verdiende zijn MA diploma in 1951 en zijn doctoraat in de klinische psychologie in 1952.

Carrière en theorieën

Na het behalen van zijn Ph.D., kreeg hij een functie aangeboden aan de Stanford University. Bandura accepteerde het aanbod (hoewel het betekende dat hij moest aftreden van een andere positie die hij al had aanvaard). Hij begon in 1953 bij Stanford te werken en is tot op de dag van vandaag aan de universiteit blijven werken. Tijdens zijn studies over adolescentieagressie werd Bandura steeds meer geïnteresseerd in plaatsvervangend leren, modelleren en imiteren.

Albert Bandura's theorie van sociaal leren benadrukte het belang van observationeel leren, imitatie en modellering. "Leren zou buitengewoon omslachtig zijn, om nog maar te zwijgen van gevaarlijk, als mensen alleen moesten vertrouwen op de effecten van hun eigen acties om hen te informeren wat ze moesten doen," legde Bandura uit in zijn boek uit 1977 over het onderwerp. Zijn theorie integreerde een continue interactie tussen gedrag, cognities en de omgeving.

Zijn beroemdste experiment was de Bobo pop-studie uit 1961. In het experiment maakte hij een film waarin een volwassen model werd getoond die een Bobo-pop sloeg en agressieve woorden schreeuwde. De film werd vervolgens aan een groep kinderen getoond. Daarna mochten de kinderen spelen in een kamer met een Bobo-pop. Degenen die de film met het gewelddadige model hadden gezien, hadden meer kans om de pop te verslaan door de acties en woorden van de volwassene in de filmclip na te bootsen.

Het onderzoek was significant omdat het afwijkt van de aandrang van het behaviorisme dat alle gedrag wordt geleid door versterking of beloningen. De kinderen kregen geen aanmoediging of prikkels om de pop te slaan; ze imiteerden simpelweg het gedrag dat ze hadden waargenomen. Bandura noemde dit fenomeen observationeel leren en karakteriseerde de elementen van effectief observationeel leren als aandacht, retentie, wederkerigheid en motivatie.

Bandura's werk benadrukt het belang van sociale invloeden, maar ook een geloof in persoonlijke controle. "Mensen met een hoge mate van zekerheid in hun capaciteiten benaderen moeilijke taken als uitdagingen die moeten worden beheerst in plaats van als bedreigingen die moeten worden vermeden," heeft hij voorgesteld.

Is Albert Bandura een gedragsdeskundige?

Hoewel de meeste psychologieboeken de theorie van Bandura plaatsen bij die van de behavioristen, heeft Bandura zelf opgemerkt dat hij "... nooit echt past in de gedragsorthodoxie."

Zelfs in zijn vroegste werk argumenteerde Bandura dat het verminderen van gedrag in een stimulusresponscyclus te simplistisch was. Terwijl zijn werk gebruikte gedragsterminologie zoals 'conditionering' en 'versterking', verklaarde Bandura: "... ik conceptualiseerde deze verschijnselen als opererend via cognitieve processen."

"Auteurs van psychologische teksten blijven mijn aanpak, geworteld in behaviorisme, verkeerd karakteriseren," legt Bandura uit, en beschrijft zijn eigen perspectief als 'sociaal cognitivisme'.

Geselecteerde publicaties

Bandura is de afgelopen 60 jaar een productief auteur van boeken en tijdschriftartikelen geweest en is de meest geciteerde levende psycholoog.

Sommige van de bekendste boeken en tijdschriftartikelen van Bandura zijn klassiekers binnen de psychologie geworden en worden nog steeds veelvuldig aangehaald vandaag. Zijn eerste professionele publicatie was een paper uit 1953 getiteld '' Primary 'and' secondary 'suggestibility' dat verscheen in de Journal of Abnormal and Social Psychology.

In 1973 publiceerde Bandura Agressie: een sociale leeranalyse, die zich richtten op de oorsprong van agressie. Zijn boek uit 1977 Sociale leertheorie presenteerde de basis van zijn theorie over hoe mensen leren door observatie en modellering.

Zijn artikel uit 1977 getiteld "Self-efficacy: Toward a Unifying Theory of Behavioral Change" werd gepubliceerd in Psychologisch overzicht en introduceerde zijn concept van self-efficacy. Het artikel werd ook een instant-klassieker in de psychologie.

Bijdragen aan psychologie

Bandura's werk wordt beschouwd als onderdeel van de cognitieve revolutie in de psychologie die eind jaren zestig begon. Zijn theorieën hebben een enorme impact gehad op persoonlijkheidspsychologie, cognitieve psychologie, educatie en psychotherapie.

In 1974 werd Bandura verkozen tot president van de American Psychological Association. De APA beloonde hem voor zijn vooraanstaande wetenschappelijke bijdragen in 1980 en opnieuw in 2004 voor zijn buitengewone bijdragen aan de psychologie.

Tegenwoordig wordt Bandura vaak geïdentificeerd als de grootste levende psychologie en ook als een van de meest invloedrijke psychologen aller tijden. In 2015 ontving Bandura de Nationale Medaille van Wetenschap van President Barack Obama.