Een overzicht van psychopathologie

De oorsprong van de term "psychopathologie" dateert uit 1913 toen deze wetenschappelijke discipline voor het eerst werd geïntroduceerd door Karl Jaspers, een Duits / Zwitserse filosoof en psychiater. Dit nieuwe kader voor het begrijpen van de mentale ervaring van individuen volgde een lange geschiedenis van verschillende pogingen om betekenis te geven aan de "abnormale ervaringen" van individuen.

Geschiedenis van het begrip van psychische aandoeningen

We hebben een lange weg afgelegd sinds het prille begin van het proberen betekenis te geven aan een psychische aandoening. Hoewel mensen met geestelijke gezondheidsproblemen nog steeds stigma en een gebrek aan begrip hebben, waren de dingen in het verleden heel anders.

Hippocrates, de Griekse arts uit de 4e eeuw v.Chr., Verwierp het concept van kwade geesten en voerde in plaats daarvan aan dat geestesziekte een hersenziekte was met betrekking tot onevenwichtigheden in lichaamsvloeistoffen. Rond dezelfde tijd betoogde de filosoof Plato dat leed voortkwam uit een onbalans in de geest-lichaam-geest verbinding.

Als je in de 16e eeuw met een psychisch probleem leefde, was de kans groot dat je niet goed behandeld zou zijn. In die tijd werd geestesziekte vaak gezien vanuit een religieus of bijgelovig gezichtspunt. Daarom werd aangenomen dat mensen die vreemd gedrag vertonen, door boze geesten of demonen zijn ingehaald. De oplossing? Je zou gemarteld zijn om je weer gezond te maken. Als dat niet werkte? Uitvoering.

Later, in de 18e eeuw, steeg de interesse in de rol van kindertijd en trauma in de ontwikkeling van geestesziekten. In navolging van dit tijdperk introduceerde Sigmund Freud in de 19e eeuw gesprekstherapie om onopgeloste problemen op te lossen.

Vanaf vandaag is ons begrip van psychische aandoeningen verbreed en daarom hebben we de behandelingen gelukkig.

Definitie van psychopathologie

Hoe definiëren we momenteel psychopathologie? Kortom, het kan worden gezien als de diepgaande studie van problemen met betrekking tot geestelijke gezondheid. Net zoals pathologie de studie is van de aard van ziekte (inclusief oorzaken, ontwikkeling en uitkomsten), psychopathologie is de studie van dezelfde concepten binnen het rijk van geestelijke gezondheid (of ziekte).

Deze studie van psychische aandoeningen kan een lange lijst van elementen bevatten: symptomen, gedrag, oorzaken (genetica, biologie, sociaal, psychologisch), cursus, ontwikkeling, categorisatie, behandelingen, strategieën en meer.

Op deze manier gaat psychopathologie helemaal over het onderzoeken van problemen met betrekking tot geestelijke gezondheid: hoe ze te begrijpen, hoe ze te classificeren en hoe ze te herstellen. Daarom strekt het onderwerp psychopathologie zich uit van onderzoek tot behandeling en bij elke stap ertussen. Hoe beter we kunnen begrijpen waarom een ​​psychische stoornis ontstaat, hoe gemakkelijker het zal zijn om effectieve behandelingen te vinden.

Professionals die betrokken zijn bij psychopathologie

Welke professionals zijn betrokken bij het begrijpen van psychopathologie? Net zoals dit gebied breed is, variërend van onderzoek tot behandeling, zo ook de lijst met typen professionals die er vaak bij betrokken zijn.

Op onderzoeksniveau zul je onderzoekspsychologen, psychiaters, neurowetenschappers en anderen vinden die proberen de verschillende manifestaties van psychische stoornissen die in de klinische praktijk worden waargenomen, te begrijpen..

Op praktisch niveau vindt u vele soorten professionals die proberen de diagnostische systemen toe te passen die aanwezig zijn om effectieve behandelingen te bieden aan mensen die leven met psychopathologie. Deze kunnen het volgende en meer omvatten:

• Klinisch psychologen
• Psychiaters
• Counsellors
• Maatschappelijk werkers
• Psychiatrisch verpleegkundigen
• Nurse practitioners
• Huwelijks- en gezinstherapeuten
• criminologen
• sociologen

Diagnostische systemen van psychopathologie

Professionals die zich bezighouden met onderzoek en behandeling van psychopathologie moeten systemen gebruiken om tot conclusies te komen met betrekking tot de beste aanpak voor behandeling. Systemen zoals deze worden gebruikt om te classificeren wat beschouwd wordt als psychische stoornissen of problemen die zich voordoen bij een individu en die niet binnen hun cognitieve controle vallen.

Momenteel zijn de meest gebruikte systemen voor het classificeren van psychische aandoeningen in de Verenigde Staten de volgende:

Diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen (DSM-5)

De DSM-5 is gemaakt door de American Psychiatric Association als een beoordelingssysteem voor psychische aandoeningen. De DSM-5 bevat identificeerbare criteria die door professionals worden gebruikt om te komen tot een specifieke diagnose voor een persoon die de behandelplanning ondersteunt.

De criteria en lijst met stoornissen veranderen soms als nieuw onderzoek naar voren komt. Enkele voorbeelden van aandoeningen die worden genoemd in de DSM-5 zijn onder meer depressieve stoornis, bipolaire stoornis, schizofrenie, paranoïde persoonlijkheidsstoornis en sociale fobie.

Hoe Mental Health Professionals de DSM gebruiken

Internationale classificatie van ziekten (ICD-11)

De ICD-11 is een systeem dat lijkt op de DSM-5. De ICD werd meer dan een eeuw geleden ontwikkeld en werd overgenomen door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) toen deze in 1948 werd opgericht. Hoe verschilt de ICD-11 van de DSM-5?

Ten eerste wordt de ICD-11 geproduceerd door een wereldwijd agentschap, terwijl de DSM-5 wordt geproduceerd door een nationale beroepsvereniging (de American Psychiatric Association). Het is goedgekeurd door de Wereldgezondheidsassemblee, samengesteld uit gezondheidsministers van 193 WHO-lidstaten.

Ten tweede is het doel van de ICD-11 om wereldwijd de ziektelast te verminderen. Ten derde is de ICD-11 gratis beschikbaar op internet. De DSM daarentegen kost geld en de American Psychiatric Association haalt inkomsten uit de verkoop van het boek en aanverwante producten.

Toch is de DSM-5 de norm voor classificatie door psychologen en psychiaters en wordt deze in het algemeen gebruikt voor behandeling en verzekering.

Criteria voor onderzoeksdomeinen (RDoc)

Naast deze standaardsystemen voor het classificeren van psychische stoornissen, bestaat er ook een ontluikend gebied van onderzoek en theorie dat afwijkt van het checklistformat van het maken van diagnoses. Omdat het mogelijk is om symptomen van een psychische aandoening te hebben, maar niet aan de criteria voor een diagnose voldoet, zijn studies naar beschrijvende psychopathologie veelbelovend voor een beter systeem van begrip..

De RDoC is gebaseerd op translationeel onderzoek op gebieden zoals neurowetenschappen, genomica en experimentele psychologie. Op deze manier is de RDoC betrokken bij het beschrijven van de tekenen en symptomen van psychopathologie in plaats van te groeperen in stoornissen, zoals historisch is gebeurd met de DSM-5 en ICD-11. De RDoC is primair gericht op het plannen en financieren van onderzoek.

Onderscheid maken tussen psychopathologie en normaal gedrag

Hoe beslissen psychologen en psychiaters wat verder gaat dan normaal gedrag om het gebied van 'psychopathologie' te betreden? Psychische stoornissen kunnen worden geconceptualiseerd als verwijzend naar problemen op vier gebieden: afwijking, angst, disfunctie en gevaar.

Als u bijvoorbeeld symptomen van depressie ervaart en een psychiater bezoekt, wordt u beoordeeld aan de hand van een lijst met symptomen (waarschijnlijk die in de DSM-5):

• Afwijkend gedrag verwijst naar gedachten, emoties of gedragingen die onaanvaardbaar of niet gebruikelijk zijn op basis van de huidige culturele overtuigingen. In het geval van depressie kunt u gedachten over schuld of waardeloosheid melden die niet bij andere mensen voorkomen.
• Nood verwijst naar negatieve gevoelens die in een persoon gevoeld worden of dat voor mensen rond die persoon. In het geval van een depressie kunt u extreme gevoelens van leed melden over verdriet of schuldgevoelens.
• Dysfunction verwijst naar het onvermogen om dagelijkse functies zoals naar het werk gaan te bereiken. In het geval van een depressie kunt u aangeven dat u 's ochtends niet uit bed kunt komen of dat dagelijkse taken u veel langer duren dan zou moeten.
• Gevaar verwijst naar gewelddadig gedrag jegens uzelf of anderen. In het geval van depressie zou dit kunnen betekenen dat u meldt dat u zelfmoordgedachten heeft of dat u uzelf schaadt.

Op deze manier kun je zien dat het onderscheid tussen normaal en psychopathologisch gedrag neerkomt op hoe kwesties je of de mensen om je heen beïnvloeden. Vaak is het pas als de zaken tot een crisispunt komen dat er een diagnose wordt gesteld, omdat dit is wanneer deze aspecten zich echt laten zien.

Dimensionale vs. categorische definities

Het is gemakkelijk om te zien dat er in de oudheid wat onenigheid bestaat over wat geestesziek is. Tegelijkertijd, zelfs in het huidige veld, is er onenigheid over hoe psychische aandoeningen moeten worden geconceptualiseerd.

Bestaan ​​er echt verschillende stoornissen, zodat een persoon met ADHD (Attention-Defit Disorder) strikt kan worden onderscheiden van iemand anders met een angststoornis? Of zijn er hogere orde overkoepelende factoren die een rol spelen bij geestesziekten en die beter kunnen verklaren waarom sommige mensen worden gediagnosticeerd met veel ziekten (comorbiditeit genoemd)? Sommige onderzoeken tonen aan dat dit inderdaad het geval zou kunnen zijn, waarbij categorieën zoals "algemeen risico", "internaliserend risico" en "externaliserend risico" nuttig zijn.

Sommigen hebben deze problemen opgemerkt die inherent zijn aan de "checklist" -benadering van de geestelijke gezondheid.

Het kan misleidend zijn om groepsstoornissen als apart te beschouwen wanneer er zoveel overlap kan zijn tussen mensen met verschillende stoornissen (en zoveel ongelijkheden tussen mensen met dezelfde stoornis).

Helaas zijn we momenteel niet dichter bij het oplossen van dit probleem. Hopelijk zullen er in de toekomst betere systemen worden ontwikkeld die rekening houden met al deze kwesties op het gebied van psychopathologie.

Een woord van heel goed

Staan we dichter bij een goed begrip van psychopathologie? Dat moet nog worden besproken. We zijn echter zeker vooruitgegaan van primitieve pogingen en zijn naar een onderzoeksprogramma gegaan dat veelbelovend is om symptomen op een nuttige manier te beschrijven, in plaats van te classificeren en te categoriseren, ten koste van het feitelijk begrijpen van de ontwikkeling van problemen en de beste manieren om te behandelen hen.

Psychische stoornissen beschreven in de DSM-5