Een overzicht van Q Fever

Q-koorts is een zeldzame bacteriële infectie die acuut of chronisch kan zijn. Het werd voor het eerst geïdentificeerd in Australië in 1937. De "Q" in Q Fever staat voor "query", omdat het aanvankelijk niet bekend was wat de oorzaak van de koorts was. De infectie wordt meestal verspreid van dieren naar mensen, meestal vee. Mensen die nauw samenwerken met dieren, zoals boeren en dierenartsen, lopen een groter risico om het te kopen.

symptomen

Bijna de helft van de mensen die Q-koorts krijgen, zal geen symptomen vertonen (dit wordt asymptomatisch genoemd). Wanneer een persoon zich ziek voelt, ervaren ze meestal milde, griepachtige symptomen. De meeste mensen die acute Q-koorts ontwikkelen, zullen beter worden, zelfs als ze niet naar de dokter gaan. In zeldzame gevallen ontwikkelen mensen chronische Q-koorts. Dit is een ernstiger vorm van de infectie.
De symptomen van Q-koorts zullen variëren in ernst, afhankelijk van het feit of de infectie acuut of chronisch is. Hoe de ziekte zich voordoet is ook anders, afhankelijk van waar iemand woont. Bijvoorbeeld, in de Verenigde Staten, een persoon met Q-koorts presenteert meestal met een longontsteking. In Europa heeft Q-koorts de neiging zich in de lever te manifesteren, vaak met hepatitis.
Als een persoon met Q-koorts longontsteking ontwikkelt, is deze meestal mild. Sommige mensen kunnen echter een ernstiger aandoening ontwikkelen, het acute respiratory distress syndrome (ARDS). Zelden kan een persoon die Q-koorts heeft opgelopen neurologische symptomen hebben, zoals een ontsteking van het membraan dat de hersenen en het ruggenmerg bedekt (meningoencephalitis). In sommige gevallen veroorzaakt Q-koorts ontsteking in de zak rond het hart (pericarditis) of de hartspier zelf (myocarditis).
Mensen met Q-koorts ontwikkelen doorgaans respiratoire symptomen binnen de eerste vijf dagen, waaronder:

• een droge (niet-productieve) hoest.
• pijn op de borst.
• keelpijn.
• moeite met ademhalen.

Acute Q-koorts

Symptomen van acute Q-koorts ontwikkelen zich meestal binnen twee tot drie weken nadat een persoon is blootgesteld, maar dit kan wel zes weken duren. Het begin van de symptomen kan vrij abrupt zijn en een persoon kan denken dat ze griep krijgen (griep) of een slechte verkoudheid.

Symptomen van acute Q-koorts

• Hoofdpijn
• Vermoeidheid, malaise en spierpijn
• Hoge koorts (kan meer dan 105 graden Fahrenheit zijn)
• Rillingen en / of zweten
• Verlies van eetlust
• Buikpijn, misselijkheid, braken
• Diarree

Nadat een persoon acute Q-koorts heeft, kunnen ze ook een aantal symptomen ontwikkelen, het post Q-koorts-vermoeidheidssyndroom. Hoewel niet bekend is hoeveel mensen het syndroom ontwikkelen na het krijgen van Q-koorts, rapporteert ongeveer 20 procent van de patiënten terugkerende vermoeidheid, koorts, spier- en gewrichtspijn, evenals andere symptomen.
Mensen met reeds bestaande of onderliggende hartproblemen of een ziekte lopen mogelijk een hoger risico. Ze lopen ook meer risico om chronische Q-koorts te ontwikkelen.
Schattingen van de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) wijzen erop dat minder dan 5 procent van de patiënten met acute Q-koorts chronische Q-koorts ontwikkelt.

Chronische Q-koorts

De symptomen van chronische Q-koorts kunnen zich maanden of jaren na een acute infectie ontwikkelen. Een persoon kan zich niet herinneren dat hij werd blootgesteld of zich zelfs ziek voelde rond de tijd dat de infectie zich in de acute fase bevond. Als het echter doorgaat naar het chronische stadium, kan Q-koorts ernstige ziekte en complicaties veroorzaken.
Chronische Q-koorts vertoont bijna altijd een ontsteking in het hart of in de kleppen (infectieuze endocarditis). Sommige onderzoeken suggereren dat chronische Q-koorts ook kan bijdragen aan het levenslange risico van een persoon om een ​​hart- en vaatziekte te ontwikkelen. Als het onbehandeld blijft, kan endocarditis dodelijk zijn. Mensen met chronische Q-koorts kunnen ook tal van andere symptomen hebben.

Symptomen van chronische Q-koorts

• Hartfalen
• Koorts
• Vermoeidheid
• Gewrichtspijn
• Onbedoeld gewichtsverlies
• Kortademigheid en / of moeite met ademhalen
• Licht zweet

In sommige gevallen kunnen mensen met chronische Q-koorts botinfecties (osteomyelitis) of infecties in andere orgaansystemen ontwikkelen, zoals de lever en bloedvaten..

Oorzaken

Q-koorts wordt veroorzaakt door Coxiella burnetii (C. burnetii) bacterie. C. burnetii is een type zoönotische bacterie, wat betekent dat het wordt aangetroffen bij dieren maar kan worden verspreid naar de mens wanneer ze ermee in contact komen. Vee, zoals vee en schapen, zijn de meest voorkomende bron (ook wel een reservoir genoemd) voor de bacteriën, hoewel het ook is aangetroffen bij huisdieren, waaronder honden en katten.
Mensen die nauw samenwerken met dieren, zoals boeren en dierenartsen, zullen eerder worden blootgesteld aan Q-koorts.
Dieren kunnen de bacteriën dragen zonder ziek te worden, maar ze kunnen het verspreiden naar mensen die kwetsbaar zijn voor de ziekte die het veroorzaakt. De bacterie wordt gevonden in de melk, uitwerpselen en urine geproduceerd door een dier. Als een persoon in de buurt van deze vloeistoffen en secreties is, kunnen deze deeltjes inademen die de bacteriën bevatten nadat ze zijn vrijgegeven in de lucht. In het bijzonder, wanneer een drachtig dier baart, zijn de bacteriën overvloedig aanwezig in placenta en vruchtwater, die beide vaak voorkomen bij mensen die mogelijk helpen bij bevalling en bevalling.
In zeldzame gevallen hebben mensen Q-koorts opgelopen door het drinken van rauwe melk of gebeten door een teek op een dragende dieren C. burnetii. 
De bacteriën die Q-koorts veroorzaken, zijn extreem winterhard. Het kan extreme temperaturen, krachtige ontsmettingsmiddelen en andere omgevingen of maatregelen overleven die gemakkelijk andere soorten bacteriën doden. Het is ook een virulente bacterie, wat betekent dat terwijl andere pathogenen een hoog aantal deeltjes nodig hebben om mensen te infecteren, het maar een paar C. burnetii bacteriën om mensen ziek te maken. 
Vanwege deze kenmerken hadden de Verenigde Staten getest C. burnetii als een potentiële biologische oorlogsvoering agent. Het pathogeen wordt nog steeds door de CDC beschouwd als een bioterrorismeagent van categorie B..

Diagnose

Q-koorts is gediagnosticeerd bij mannen, vrouwen en kinderen van alle raciale achtergronden. De C. burnetii organisme is overal in de wereld gevonden, behalve in Nieuw-Zeeland. Hoewel het zich elk moment van het jaar kan verspreiden, lijkt het vaker voor te komen in het voorjaar en de vroege zomer. Q-koorts is voornamelijk gediagnosticeerd bij volwassenen; kinderen die gediagnosticeerd zijn met de infectie hebben meestal geen symptomen en zijn minder waarschijnlijk dan volwassenen om ernstige ziekte of complicaties als gevolg te hebben.
Onderzoekers weten niet precies hoeveel mensen in de wereld Q-koorts hebben; het is waarschijnlijk dat veel mensen nooit worden gediagnosticeerd omdat ze geen symptomen hebben. Anderen hebben zulke milde symptomen dat ze geen medische hulp zoeken en dat ze beter worden zonder behandeling.
In 1999 werd Q-koorts een te melden ziekte in de Verenigde Staten. Dit betekent dat medische professionals die een geval van de ziekte diagnosticeren, verplicht zijn dit te melden aan de nationale gezondheidsdienst en de CDC. In de eerste paar jaar nadat het agentschap hen begon te volgen, werden slechts 50 gevallen gemeld in de Verenigde Staten.
Zoals veel besmettelijke ziekten, is het waarschijnlijker dat een persoon wordt blootgesteld en besmet raakt als hij naar een deel van de wereld reist waar het gebruikelijk is (endemisch). Gerapporteerde gevallen van Q-koorts komen vaak voor bij mensen die in groepen wonen, werken of reizen, met name leden van het leger.
De ziekte lijkt vaker bij mannen te worden gediagnosticeerd dan bij vrouwen, maar men gelooft dat dit kan zijn omdat mannen waarschijnlijk vaker worden aangenomen in beroepen die een risico lopen op blootstelling (zoals werken op boerderijen of in slachthuizen).
Q-koorts komt niet vaak voor en veel artsen zullen tijdens hun loopbaan nooit een zaak tegenkomen. Vanwege de zeldzaamheid, zelfs als een patiënt symptomen van Q-koorts heeft, is de diagnose mogelijk niet gemakkelijk te maken. Na een grondig lichamelijk onderzoek en een gesprek met een persoon over hun symptomen, zal een arts ook rekening houden met iemands reis- en werkverleden als hij een diagnose van Q-koorts overweegt.
De tests die worden gebruikt om Q-koorts te diagnosticeren, zijn niet op zoek naar de bacterie, maar eerder naar de aanwezigheid van antilichamen die in reactie worden vrijgegeven. Deze tests kunnen echter pas een week of twee nadat een persoon geïnfecteerd is antilichamen detecteren.
Als een arts denkt dat Q-koorts waarschijnlijk is op basis van de symptomen en risicofactoren van de patiënt, zullen ze meestal met de behandeling beginnen voordat een bloedtest de diagnose bevestigt. Omdat het pathogeen zeer infectieus is, worden monsters meestal naar bioveiligheidsniveau 3-laboratorium voor kweek gestuurd.
Testen die een arts kan doen om Q-koorts te diagnosticeren, zijn onder andere:

• tests om andere oorzaken voor de symptomen van een persoon uit te sluiten, zoals door teken overgedragen ziekten of meer algemene virale of bacteriële infecties.
• routinebloedonderzoeken zoals een volledig bloedbeeld (CBC) om te controleren op lage rode bloedcellen (anemie) en zien of de witte bloedcelniveaus abnormaal laag of hoog zijn.
• leverfunctietesten of nierfunctietesten.
• een test genaamd indirect immunofluorescentie antilichaam (IFA) om antilichamen in weefsel te zoeken.
• andere serologische technieken om de aanwezigheid van antilichamen te bevestigen.
• een bloedmonster dat wordt gegeven wanneer de infectie acuut is, kan worden getest met behulp van een polymerasekettingreactie (PCR) -test.
• andere door de FDA goedgekeurde tests kunnen beschikbaar zijn in bepaalde ziekenhuizen of via de CDC.

Als een arts vermoedt dat een persoon risico loopt op het ontwikkelen van Q-koortscomplicaties, zoals ernstige longontsteking of endocarditis, kan hij andere tests of procedures bestellen om deze te controleren. Deze tests kunnen ook maanden of jaren later worden gebruikt als er chronische Q-koorts wordt vermoed.
Aanvullende tests die mogelijk nodig zijn, zijn onder andere:

• transoesofageale echocardiografie om endocarditis te diagnosticeren.
• elektrocardiografie (ECG).
• borst röntgenfoto.
• leverfunctietesten of biopsie om hepatitis te diagnosticeren.

Medische professionals en laboratoria kunnen ook monsters sturen naar de CDC voor testen.

Behandeling

Als een persoon symptomen heeft en een arts een hoog klinisch vermoeden van Q-koorts heeft, zullen antibiotica worden voorgeschreven, zelfs voordat het testen de diagnose bevestigt. Dit is te wijten aan het feit dat de resulterende complicaties van Q-koorts zeer ernstig kunnen zijn. Mensen die geen symptomen hebben of Q-koorts blijken te hebben nadat ze symptomen beginnen te krijgen, hebben meestal geen behandeling nodig. Echter, hun arts kan beslissen om antibiotica voor te schrijven als zij denken dat de persoon risico loopt op het ontwikkelen van chronische Q-koorts of andere complicaties.
Het eerste antibioticum dat een arts zal voorschrijven voor de behandeling van Q-koorts is doxycycline. De beste resultaten treden op wanneer patiënten beginnen met het nemen van antibiotica binnen de eerste drie dagen van ziekte. Patiënten die zwanger zijn en doxycycline niet kunnen gebruiken, kunnen een ander antibioticum krijgen dat algemeen bekend staat als Bactrim (trimethoprim / sulfamethoxazol) en dat tot 32 weken kan worden ingenomen tijdens de zwangerschap..
Anderen die doxycycline niet kunnen nemen vanwege een allergie of andere gezondheidstoestand, kunnen andere antibiotica worden voorgeschreven zoals Bactrim, moxifloxacine, clarithromycine, rifampicine, tetracycline, chlooramfenicol, ciprofloxacine, ofloxacine of hydroxychloroquine. Doxycycline wordt echter beschouwd als de eerstelijnsbehandeling voor Q-koorts voor zowel kinderen als volwassenen.
Mensen met acute Q-koorts die antibiotica voorgeschreven krijgen, moeten er zeker van zijn dat ze de volledige voorgeschreven cursus volgen, meestal 14 dagen. Mensen met chronische Q-koorts moeten vaak voor langere tijd antibiotica gebruiken - in normale gevallen een jaar tot 18 maanden. In sommige gevallen kan jarenlange behandeling en monitoring nodig zijn.
Als een persoon chronische Q-koorts ontwikkelt en complicaties zoals beschadiging of ziekte in het hart heeft, kan een aanvullende behandeling vereist zijn. In sommige gevallen moeten de hartkleppen mogelijk chirurgisch worden gerepareerd. Mensen die hepatitis ontwikkelen, kunnen naast antibiotica andere medicijnen nodig hebben.
Als een persoon chronische Q-koorts en de bijbehorende gezondheidsproblemen heeft ontwikkeld, zullen deze meestal verschillende artsen moeten zien om de infectie te behandelen en verdere complicaties te voorkomen. Consulten met cardiologen, hepatologen, cardiothoracale chirurgen en specialisten in infectieziekten kunnen nuttig zijn. Meestal moeten ze na het contracteren van Q-koorts tenminste twee jaar lang testen hebben om antilichamen te zoeken.
Mensen die werken in beroepen met een hoog risico of die reizen naar gebieden waar Q-koorts vaker voorkomt, kunnen verschillende stappen ondernemen om te voorkomen dat de infectie oploopt, waaronder:

• vermijd het drinken van rauwe melk of het consumeren van andere ongepasteuriseerde zuivelproducten.
• isoleer mogelijk besmette dieren en vermijd blootstelling.
• gebruik de juiste procedures voor infectiepreventie en afvalverwijdering bij het werken in nauwe kringen met dieren, met name bij het afleveren van nakomelingen of het hanteren van excreties.
• voor mensen met een hartaandoening of andere risicofactoren, is voorlichting over het risico op Q-koorts van nut bij werken, wonen of reizen op plaatsen waar blootstelling kan plaatsvinden.
• geschikte isolatie- en decontaminatieprocedures als blootstelling heeft plaatsgevonden.

Hoewel er in Australië een vaccin voor Q-koorts beschikbaar is, is in de Verenigde Staten geen vaccin goedgekeurd.

Een woord van heel goed

Q-koorts is een bacteriële infectie die meestal wordt overgedragen op de mens door contact met dieren, met name vee. De infectie is meestal acuut maar kan chronisch worden. Maar liefst de helft van degenen die acute Q-koorts krijgen, zal geen symptomen vertonen. Bij zowel kinderen als volwassenen is de eerstelijnsbehandeling het antibioticum doxycycline. Als een persoon chronische Q-koorts ontwikkelt, kan het zijn dat hij gedurende maximaal vier jaar medische controle en behandeling nodig heeft. Het voorkomen van Q-koorts is afhankelijk van het verminderen van blootstelling en het uitoefenen van de juiste hygiëne bij het werken, leven of reizen op plaatsen waar een persoon risico loopt voor blootstelling.
Zoönotische aandoeningen: hoe ze van dieren op mensen overgaan