Maakt Spiritualiteit je gezonder?
Sinds het einde van de jaren negentig is er een explosie geweest in het aantal onderzoeken dat gewijd is aan het onderzoeken van de rol die spiritualiteit en religie spelen op de gezondheid. Tussen 2001 en 2010 is het aantal onderzoeken naar de relatie spiritualiteit-gezondheid meer dan verdubbeld, van 1200 tot 3000.
Verbeteringen in de farmacologie zijn een belangrijke reden voor de verschuiving. Omdat we al zoveel medische behandelingen tot onze beschikking hebben, is er meer belangstelling voor het onderzoeken van de rol van religie en spiritualiteit in gezondheid.
Ondanks de toegenomen belangstelling blijft de relatie tussen religie / spiritualiteit en gezondheid echter vaag en moeilijk te onderzoeken. Menselijke emoties, gedrag en overtuigingen zijn niet-lineair, complex en adaptief. Lineaire statistische methoden, die momenteel worden gebruikt om dit verband tussen spiritualiteit en gezondheid te beoordelen, zijn niet de beste hulpmiddelen om een beter begrip van dit complexe onderwerp op te helderen.
Niettemin hebben honderden studies een positieve correlatie aangetoond tussen religie / spiritualiteit en gezondheid. Laten we eens kijken naar enkele van de complexe problemen rond deze link.
Definities
Voordat we naar associaties kijken, is het belangrijk om de termen 'religie' en 'spiritualiteit' te definiëren.
In een artikel uit 2015 met de titel 'Religie, spiritualiteit en gezondheid: een overzicht en update', definieerde Koenig religie als volgt:
Religie omvat overtuigingen en praktijken met betrekking tot de Transcendente. In de westerse tradities kan het transcendente God, Allah, Hasjem of een hogere macht worden genoemd, en in de oosterse tradities kan het transcendente Vishnu, Heer Krishnan, Boeddha of de ultieme werkelijkheid worden genoemd. Religies hebben meestal regels om het gedrag op aarde te begeleiden en doctrines over het leven na de dood. Religie is vaak georganiseerd als een gemeenschap, maar kan ook bestaan buiten een instelling en kan alleen of privé worden beoefend.
Lange tijd werd aangenomen dat spiritualiteit de kern was van religieus zijn. Veel mensen die spiritueel zijn, houden zich echter niet aan de religieuze doctrine. Dus de betekenis van spiritualiteit is veranderd. Nogmaals, volgens Koenig:
Spiritualiteit is echter veel breder geworden, niet alleen die individuen die diep religieus zijn, maar ook degenen die niet diep religieus zijn en degenen die helemaal niet religieus zijn (di seculier humanisten). Spiritualiteit is in feite grotendeels zelfbepaald geworden en kan bijna alles betekenen wat een persoon wil dat het betekent.
Merk op dat seculiere humanisten het menselijk bestaan conceptualiseren, verstoken van een hogere macht en in plaats daarvan focussen op het rationele zelf, de gemeenschap en de wetenschap.
Belangrijk is dat onderzoek naar spiritualiteit aantoont dat spiritualiteit voor velen een intrinsiek onderdeel is van mens-zijn en een gevoel van verbondenheid met anderen inhoudt. Het helpt mensen om zich in te leven en te zorgen voor de mensen om hen heen. In de loop van een ziekte kan spiritualiteit helpen met herstel door autonomie te faciliteren en groei mogelijk te maken die verder gaat dan de beperkingen van ziekte.
In de klinische setting
Artsen hebben een andere kijk op spiritualiteit dan patiënten. Deze discrepantie draagt waarschijnlijk bij aan de moeilijkheid die clinici hebben met het integreren van spiritualiteit in de zorg. Hoewel zowel clinici als patiënten een vergelijkbaar begrip van de betekenis van spiritualiteit uitdrukken, wordt de rol van spiritualiteit bij het herstel van ziekten anders bekeken. Beschouw de volgende passage uit een studie uit 2016 gepubliceerd in BMC Psychiatry.
Cliënten [patiënten] neigden ertoe de verbindingen met anderen en religie te beschouwen als bronnen van vervulling van hun intrinsieke behoeften aan liefde, zorg en acceptatie. Sommigen beschouwden zichzelf zelfs als aanbieders die hun ervaringen konden gebruiken om anderen te helpen. Professionals [zorgverleners], daarentegen, beschouwden deze verbindingen als functioneler, zodat cliënten sociale steun van anderen konden krijgen, wat op hun beurt zou kunnen helpen om hun geest en symptomen te stabiliseren..
In klinische settings heeft de term spiritualiteit de voorkeur boven religiositeit omdat de patiënt spiritualiteit kan definiëren op een manier die persoonlijk zinvol is. Spiritualiteit is een verzamelpunt voor diverse wereldbeelden. In klinische studies is de allesomvattende aard van spiritualiteit echter moeilijk vast te stellen; overwegende dat er meer duidelijkheid is met religieuze indicatoren. Dingen als gebed, het bijwonen van religieuze diensten, enzovoort, kunnen immers worden gekwantificeerd.
Voor het gemak en de duidelijkheid zullen we in dit artikel de gemengde terminologie gebruiken die Koenig suggereert: religie / spiritualiteit.
Positieve associaties
Koenig vatte in zijn literatuuroverzicht samen hoe hij en zijn team 3300 studies die vóór 2010 werden gepubliceerd, onderzochten om associaties tussen gezondheid en religie / spiritualiteit te bepalen. Het onderzoek van Koenig was breed en omvat mentale, sociale, gedrags- en fysieke gezondheid.
De volgende tabel benadrukt de resultaten van observationele studies die volgens Koenig van hoge kwaliteit waren: kwalitatieve studies met voldoende onderzoeksopzet, methoden, metingen, statistische analyses en interpretaties.
| Staat | Aantal studies met positieve associaties |
|---|---|
| Verbeterd welbevinden | 82% |
| Verbeterde betekenis en doel | 100% |
| Verhoogd zelfrespect | 68% |
| Verhoogde hoop | 50% |
| Verhoogd Optimisme | 73% |
| Verminderde angst | 57% |
| Verminderde zelfmoord | 80% |
| Verminderde depressie | 67% |
| Verminderd alcoholmisbruik | 90% |
| Minder drugsmisbruik | 86% |
| Verhoogde training | 76% |
| Verbeterd dieet | 70% |
| Verminderd cholesterol | 56% |
| Minder sigarettenrook | 90% |
| Verbeteringen in coronaire aandoeningen | 69% |
| Verminderde mortaliteit | 66% |
| Verbeterde cardiovasculaire werking | 69% |
Naast het bekijken van studies die vóór 2010 zijn gepubliceerd, heeft Koenig in meer recent onderzoek gekeken naar associaties tussen religie / spiritualiteit en gezondheid.
Depressie
In een onderzoek aan de Columbia University gebruikten psychiatrische epidemiologen een structurele MRI om deelnemers met een hoog risico op depressie te onderzoeken. Eerder ontdekten deze onderzoekers dat het risico op het ontwikkelen van een depressie 90 procent lager was in mensen die religie / spiritualiteit erg belangrijk vonden. Hier vonden ze dat grote delen van de cortex (verantwoordelijk voor hogere hersenfuncties) die beide hemisferen overspannen, uitgedund waren bij deelnemers met een hoog risico op depressie. Mensen die religieus / spiritueel waren, vertoonden echter minder corticale uitdunning.
Hoewel deze studie niet aantoonde dat religie / spiritualiteit minder corticale uitdunning veroorzaakte, stelden de onderzoekers de hypothese dat religie / spiritualiteit hielp beschermen tegen depressie.
Zelfmoord
Eén studie toonde aan dat bij 20.014 volwassenen gedurende 15 jaar gevolgd werd, het risico om zelfmoord te plegen 94 procent minder was bij deelnemers die minstens 24 keer per jaar religieuze diensten bijwoonden in vergelijking met degenen die minder vaak dergelijke diensten bijwoonden. De onderzoekers suggereren dat vaak het bijwonen van religieuze diensten op lange termijn zou kunnen beschermen tegen zelfmoord.
Angst
Gebaseerd op de analyse van de Baylor-religie-enquête van 2010, ontdekten onderzoekers dat van de 1511 ondervraagden die een veilige gehechtheid aan God hadden en die zich bezighielden met bidden, minder angstsymptomen ervaren. In mensen met een onveilige gehechtheid aan God, was bidden gerelateerd aan een groter aantal angstsymptomen. Deze bevinding wordt bevestigd door tal van andere studies.
Taaislijmziekte
In een klein cohort van 46 adolescenten met cystische fibrose die gedurende vijf jaar werden gevolgd, ontdekten onderzoekers dat hoge niveaus van positieve religieuze coping, zoals gebedsbijeenkomsten en het bijwonen van kerkelijke jeugdgroepen, in verband werden gebracht met een significant lagere afname van de voedingsstatus, een langzamere achteruitgang van de longfunctie en minder dagen in het ziekenhuis per jaar. Specifiek, mensen met een hoge mate van positieve religieuze coping brachten gemiddeld drie dagen per jaar door in het ziekenhuis in vergelijking met 125 dagen per jaar in mensen met lage hoeveelheden positieve religieuze coping.
Blijkbaar diende positieve religieuze omgang als ondersteuning en bescherming tegen depressie en stress. Bovendien hadden adolescenten die deelnamen aan dergelijke religieuze / spirituele activiteiten meer kans om zich in te zetten voor positief gezondheidsgedrag en medische zorg op gepaste wijze te gebruiken.
HIV
Onderzoekers van de Universiteit van Miami volgden mensen die twee jaar hiv-positief waren en evalueerden HIV-progressie door het meten van virale niveaus van lading in het bloed. De onderzoekers keken naar toenames in virale belasting na de dood van een geliefde (d.w.z. rouw) of echtscheiding. Ze ontdekten dat de toename van religie / spiritualiteit een kleinere toename van de virale belasting vanaf de basislijn voorspelde na een traumatische gebeurtenis. Van de nota, controleerden de onderzoekers voor antiretroviral medicijnen en basislijn virale lading.
Met andere woorden, in gevallen waar al het andere gelijk was, ondervonden HIV-positieve deelnemers die meer religieus / spiritueel waren kleinere toenames in virale belasting - wat wijst op een beperktere HIV-progressie - na een belangrijke stressfactor in het leven dan degenen die niet religieus / spiritueel waren.
ICU Care
Een aantal recente studies hebben de geestelijke behoeften onderzocht van degenen die te maken hebben met ernstige of terminale ziekte. In het bijzonder, in een 2014 studie gepubliceerd in Critical Care Medicine, Johnson en collega's ontdekten dat onder 275 gezinsleden meer geestelijke zorgactiviteiten en een groter aantal gesprekken met aalmoezeniers resulteerden in verhoogde familietevredenheid met ICU-zorg en toegenomen familietevredenheid met algemene besluitvorming.
In een verwante notitie, ontdekten onderzoekers van de oncologie van het Dana-Farber Cancer Institute dat pastores en professionals in de gezondheidszorg tekort kwamen in het aanpakken van spirituele behoeften van kankerpatiënten, vooral degenen met terminale kanker. In het algemeen was gebrekkige geestelijke zorg gekoppeld aan een toename van levensverlengende interventies tijdens de laatste levensweek, die uiteindelijk twee tot drie keer duurder uitvielen in vergelijking met die patiënten wiens spirituele behoeften werden vervuld..
Onderzoeksbeperkingen
De literatuur is rijp met bevindingen die religie / spiritualiteit verbinden met een betere gezondheid. We moeten echter deze overweldigend positieve resultaten kwalificeren met de duidelijke beperkingen van dergelijke studies. Namelijk, causaliteit - of de bewering dat religie / spiritualiteit direct in een betere gezondheid resulteert - is ongrijpbaar.
Zo hebben tientallen onderzoeken aangetoond dat het bijwonen van religieuze diensten verband houdt met de lagere frequentie van depressie. Sommigen beschouwen deze bevinding als: religie beschermt tegen depressie. Het is echter zeer waarschijnlijk dat mensen die depressief worden, stoppen met het bijwonen van religieuze diensten. Veel studies die een verband aantonen tussen verhoogde aanwezigheid bij religieuze diensten en afgenomen depressie, missen longitudinale gegevens en robuuste maatregelen van dienstbezoek en depressie in de loop van de tijd om werkelijk een richting van causaliteit vast te stellen. Belangrijk is dat transversale gegevens, of gegevens die vanaf een enkel punt in de tijd zijn genomen, nutteloos zijn om causaliteit vast te stellen.
Afhaalmaaltijden voor artsen
Dus hoe gebruiken we deze gegevens? Het is voorbarig en onverstandig voor een arts om een patiënt te adviseren over de waarde van religie / spiritualiteit bij het herstel van ziekte. Als een patiënt niet ontvankelijk is voor religie / spiritualiteit, zou advies over het onderwerp onwelkom en ongepast zijn. Elke incorporatie van religie / spiritualiteit in therapie moet op verzoek van de patiënt zijn en de waarden van de patiënt en de behaalde resultaten weerspiegelen. In plaats daarvan kan de associatie tussen religie / spiritualiteit en gezondheid beter dienen om de klinische praktijk te informeren.
Hier zijn enkele mogelijke manieren waarop artsen religie / spiritualiteit beter kunnen integreren in hun beoefening van geneeskunde.
- Artsen kunnen het gebruik van religieuze en spirituele beoordelingen opnemen in het patiëntinterview. Van belang is dat voor dit expliciete doel verschillende diagnostische hulpmiddelen zijn ontwikkeld, zoals SPIRITual History, FAITH, HOPE en Royal College of Psychiatrists. Bij het nemen van een religieuze of spirituele geschiedenis moeten artsen een gemoedelijke en flexibele toon aannemen en een patiëntgerichte benadering.
- Eenmaal geïdentificeerd door de arts, kunnen kwesties van complex geestelijk lijden of religieuze problemen worden verwezen naar de juiste religieuze raadgever, geestelijk verzorger, geestelijk persoon of geloofsleider.
- Bij degenen die ontvankelijk zijn, kunnen psychotherapieën die religie / spiritualiteit incorporeren nuttig zijn. Het is bijvoorbeeld aangetoond dat christelijke cognitieve gedragstherapie effectiever is dan conventionele cognitieve gedragstherapie bij patiënten die zo geneigd zijn. Bovendien is gebleken dat moslim-gebaseerde psychotherapie van nut is voor moslimpatiënten die lijden aan rouw, depressie en angst. Voor patiënten die spiritueel maar niet religieus zijn, kunnen interventies voor mindfulness baat hebben.
- Artsen kunnen ontvankelijker zijn voor patiënten wanneer deze patiënten belangstelling tonen voor religie / spiritualiteit tijdens het herstel van de ziekte. Bijvoorbeeld, patiënten met cognitieve gebreken kunnen moeite hebben om abstracte concepten te bespreken. Desondanks moeten zorgaanbieders ernaar streven de behoeften van de patiënt te begrijpen, zelfs wanneer deze behoeften niet bijzonder overtuigend zijn.
- Artsen moeten afwijken van het perspectief dat religie / spiritualiteit kan worden gebruikt om symptomen te 'herstellen' en zwakte te herstellen. In plaats daarvan moeten artsen zich realiseren dat patiënten die spiritueel / religieus zijn vaak verlangen om anderen te helpen en gevers willen zijn. Bijgevolg kunnen artsen een kracht- en bekwaamheidsgericht perspectief hanteren bij de behandeling van patiënten. Met andere woorden, de arts kan de patiënt helpen beseffen hoe religie / spiritualiteit kan worden gebruikt om anderen te helpen. Misschien zijn de voordelen van religie / spiritualiteit met betrekking tot gezondheid meer omslachtig en zijn ze afgeleid van de vrijgevigheid van het karakter. Bovendien neemt het gevoel van verbondenheid met anderen toe wanneer de patiënten een liefdadige benadering van religie / spiritualiteit aannemen.
