Overzicht van Feral Child Genie Wiley

Er zijn een aantal gevallen van verwilderde kinderen opgegroeid in sociaal isolement met weinig of geen menselijk contact. Weinigen hebben publieke en wetenschappelijke aandacht gevangen zoals die van een jong meisje genaamd Genie. Ze bracht bijna haar hele jeugd door, opgesloten in een slaapkamer, geïsoleerd en misbruikt voor meer dan een decennium. Genie's geval was een van de eersten die de theorie van de kritieke periode op de proef stelde. Kan een kind dat zich in volstrekte deprivatie en isolatie ontwikkelt, taal ontwikkelen? Kan een verzorgende omgeving een huiveringwekkend verleden goedmaken??

Genie's achtergrond

Genie's verhaal kwam aan het licht op 4 november 1970 in Los Angeles, Californië. Een maatschappelijk werkster ontdekte het 13-jarige meisje nadat haar moeder diensten zocht. De maatschappelijk werkster ontdekte al snel dat het meisje was opgesloten in een kleine kamer, en een onderzoek door de autoriteiten onthulde snel dat het kind het grootste deel van haar leven in deze kamer had doorgebracht, vaak vastgebonden aan een kinderstoel.

Het meisje kreeg de naam Genie in haar dossier om haar identiteit en privacy te beschermen. "De naam van de zaak is Genie, dit is niet de echte naam van de persoon, maar als we nadenken over wat een geest is, is een geest een wezen dat uit een fles komt of wat dan ook uit de kindertijd komt in de menselijke samenleving. is echt geen wezen met een menselijke kindertijd, "legde Susan Curtiss uit in een Nova-documentaire uit 1997 getiteld, Geheimen van het wilde kind.

Beide ouders werden beschuldigd van misbruik, maar Genie's vader pleegde zelfmoord de dag voordat hij voor de rechtbank moest verschijnen en liet een brief achter waarin stond dat 'de wereld het nooit zal begrijpen'.

Genie's leven voorafgaand aan haar ontdekking was er een van totale deprivatie. Ze bracht het merendeel van haar dagen naakt gebonden aan haar stoel, alleen in staat om haar handen en voeten te bewegen. Toen ze lawaai maakte, zou haar vader haar slaan. Haar vader, moeder en oudere broer spraken zelden met haar. De zeldzame keren dat haar vader met haar omging, was het om te blaffen of te grommen.

Het verhaal van haar zaak verspreidde zich snel en trok de aandacht van zowel het publiek als de wetenschappelijke gemeenschap. De zaak was belangrijk, zei psycholinguïst en auteur Harlan Lee, omdat "onze moraliteit ons niet toestaat om deprivatie-experimenten met mensen uit te voeren, deze ongelukkige mensen zijn alles wat we hebben om door te gaan."

Met zoveel belangstelling voor haar zaak, werd de vraag wat er met haar moest gebeuren. Een team van psychologen en taalexperts begon met het rehabiliteren van Genie.

Genie lesgeven

Het National Institute of Mental Health (NIMH) verstrekte financiering voor wetenschappelijk onderzoek naar de zaak van Genie.

"Ik denk dat iedereen die in contact met haar kwam, tot haar aangetrokken was.Ze had de eigenschap om op de een of andere manier contact te maken met mensen, die zich meer en meer ontwikkelden, echt vanaf het begin, Ze had een manier om iets te bereiken zonder iets te zeggen. , maar op de een of andere manier door het soort blik in haar ogen, en mensen wilden dingen voor haar doen, "zei psycholoog David Rigler, onderdeel van het" Genie-team ".

Haar rehabilitatieteam omvatte ook de afgestudeerde student Susan Curtiss en psycholoog James Kent. Bij haar eerste aankomst op UCLA werd het team opgewacht door een meisje dat slechts 59 kilo woog en met een vreemde "konijnenwandeling" verhuisde. Ze spuugde vaak en was niet in staat om haar armen en benen recht te trekken. Stil, incontinent en niet in staat om te kauwen leek ze aanvankelijk alleen haar eigen naam en het woord 'sorry' te herkennen.

Na het beoordelen van Genie's emotionele en cognitieve vaardigheden, beschreef Kent haar als "het meest diep beschadigde kind dat ik ooit heb gezien ... Het leven van Genie is een woestenij." Haar stilzwijgen en het onvermogen om taal te gebruiken maakten het moeilijk om haar mentale vermogens te beoordelen, maar op testen scoorde ze op ongeveer het niveau van een 1-jarige.

Ze begon snel een snelle vooruitgang te boeken op specifieke gebieden, snel leerend hoe ze het toilet moest gebruiken en zichzelf aankleedde. In de loop van de volgende maanden, begon zij meer ontwikkelingsvorderingen te ervaren maar bleef slecht op gebieden zoals taal. Ze ging graag op dagtochten buiten het ziekenhuis en verkende haar nieuwe omgeving met een intensiteit die zowel haar verzorgers als vreemden verbaasde. Curtiss suggereerde dat Genie een sterk vermogen had om non-verbaal te communiceren, waarbij ze vaak geschenken ontving van totale vreemdelingen die de krachtige behoefte van het jonge meisje leken te begrijpen om de wereld om haar heen te verkennen.

Kritieke periode en taalverwerving

Een deel van de reden waarom Genie's zaak zo diep gefascineerd was door psychologen en linguïsten was dat het een unieke gelegenheid bood om een ​​fel betwist debat over taalontwikkeling te bestuderen. Nativisten geloven dat de capaciteit voor taal aangeboren is, terwijl empiristen suggereren dat het om omgevingsvariabelen gaat die een sleutelrol spelen. In essentie komt dit neer op het eeuwenoude debat over natuur versus opvoeding. Spelen genetica of omgeving een grotere rol bij het ontwikkelen van taal?

Nativist Noam Chomsky stelde dat het leren van taal niet volledig kon worden verklaard door alleen te leren. In plaats daarvan stelde hij voor dat kinderen worden geboren met een taalverwervingsapparaat (LAD), een aangeboren vermogen om de taalprincipes te begrijpen. Eenmaal blootgesteld aan taal, stelt de LAD kinderen in staat om de taal in een opmerkelijk tempo te leren.

Linguïst Eric Lenneberg suggereert dat, net als veel andere menselijke gedragingen, het vermogen om taal te leren, onderhevig is aan kritieke periodes. Een kritieke periode is een beperkte tijdspanne waarin een organisme gevoelig is voor externe stimuli en in staat is bepaalde vaardigheden te verwerven. Volgens Lenneberg duurt de kritieke periode voor taalverwerving tot ongeveer 12 jaar. Na het begin van de puberteit, stelde hij, wordt de organisatie van het brein vastgezet en niet langer in staat om taal op een volledig functionele manier te leren en te gebruiken..

De casus van Genie bood onderzoekers een unieke kans. Als ze een verrijkte leeromgeving zou krijgen, zou ze haar kansarme jeugd kunnen overwinnen en taal leren, hoewel ze de kritieke periode had gemist? Als ze dat zou kunnen, zou het suggereren dat de kritische periode-hypothese van taalontwikkeling verkeerd was. Als ze dat niet kon, zou dat aangeven dat de theorie van Lenneberg juist was.

Taalvoortgang

Ondanks het scoren op het niveau van een 1-jarige begon Genie al snel met het toevoegen van nieuwe woorden aan haar vocabulaire. Ze begon met het leren van losse woorden en begon uiteindelijk twee woorden bij elkaar te zetten zoals jonge kinderen dat doen. Curtiss begon te voelen dat Genie volledig in staat zou zijn om taal te leren.

Na een jaar van behandeling begon ze zelfs af en toe drie woorden bij elkaar te voegen. Bij kinderen die de normale taalontwikkeling doormaken, wordt deze fase gevolgd door wat bekend staat als een taalexplosie. Kinderen krijgen snel nieuwe woorden en beginnen ze op nieuwe manieren samen te brengen. Helaas is dit nooit voor Genie gebeurd. Haar taalvaardigheden bleven in dit stadium steken en ze leek niet in staat om grammaticale regels toe te passen en taal op een zinvolle manier te gebruiken. Op dit punt nam haar vooruitgang af en stopte haar nieuwe taalverwerving.

Hoewel Genie na de puberteit nog wat taal kon leren, biedt haar onvermogen om de grammatica te gebruiken (wat Chomsky suggereert wat de menselijke taal onderscheidt van dierlijke communicatie) bewijs voor de hypothese van de kritieke periode..

Natuurlijk is de zaak van Genie niet zo eenvoudig. Niet alleen miste ze de kritieke periode om taal te leren, ze werd ook op gruwelijke wijze misbruikt. Ze was het grootste deel van haar jeugd ondervoed en had geen cognitieve stimulatie.

Onderzoekers waren ook nooit in staat om volledig te bepalen of Genie leed aan reeds bestaande cognitieve gebreken. Als kinderarts had een kinderarts vastgesteld dat ze enige mentale vertraging had. Onderzoekers moesten zich dus afvragen of Genie leed aan cognitieve gebreken veroorzaakt door haar jarenlange mishandeling of dat ze met enige mate van mentale retardatie was geboren.

Argumenten over de zorg van Genie

Psychiater Jay Shurley hielp Genie te beoordelen nadat ze voor het eerst werd ontdekt, en hij merkte op dat sinds situaties zoals die van haar zo zeldzaam waren, ze al snel het centrum werd van een strijd tussen de onderzoekers die bij haar betrokken waren. Argumenten over het onderzoek en de loop van haar behandeling barstten al snel uit. Genie bracht af en toe de nacht door in het huis van Jean Butler, een van haar leraren. Na een uitbraak van mazelen werd Genie in quarantaine geplaatst bij het huis van haar leraar. Butler werd al snel beschermend en begon de toegang tot Genie te beperken. Andere leden van het team waren van mening dat Butlers doel was om beroemd te worden uit de zaak, op een gegeven moment bewerend dat Butler zichzelf de volgende Anne Sullivan had genoemd, de leraar die bekend stond om het helpen van Helen Keller om te leren communiceren.

Uiteindelijk werd Genie uit de zorg van Butler verwijderd en ging hij wonen in het huis van psycholoog David Rigler, waar ze de daaropvolgende vier jaar bleef. Ondanks enkele problemen leek ze het goed te doen in het huishouden van Rigler. Ze luisterde graag naar klassieke muziek op de piano en vond het heerlijk om te tekenen, omdat ze het vaak makkelijker vond om via tekenen te communiceren dan met andere methoden.

Het begin van het einde

NIMH trok de financiering in 1974 terug vanwege het gebrek aan wetenschappelijke bevindingen. Linguïst Susan Curtiss had ontdekt dat hoewel Genie woorden kon gebruiken, ze geen grammatica kon produceren. Ze kon deze woorden niet op een zinvolle manier ordenen en steunde het idee van een kritische periode in taalontwikkeling. Rigler's onderzoek was ongeorganiseerd en grotendeels anekdotisch. Zonder geld om het onderzoek en de zorg voor Genie voort te zetten, was ze ontroerd door de zorg van de Rigler.

In 1975 keerde Genie terug om bij haar biologische moeder te wonen. Toen haar moeder de taak te moeilijk vond, werd Genie door een reeks pleeggezinnen verplaatst, waar ze vaak werd onderworpen aan verder misbruik en verwaarlozing. Genie's biologische moeder klaagde vervolgens het Children's Hospital in Los Angeles en het onderzoeksteam aan en beschuldigde hen van buitensporige tests. Hoewel het proces uiteindelijk werd beslecht, riep het belangrijke vragen op over de behandeling en verzorging van Genie. Heeft het onderzoek de therapeutische behandeling van het meisje verstoord?

De situatie van Genie werd steeds erger. Na veel tijd in pleeggezinnen te hebben doorgebracht, keerde ze terug naar het kinderziekenhuis. Helaas was de vooruitgang die was opgetreden tijdens haar eerste verblijf ernstig aangetast door de daaropvolgende behandeling die ze in de pleeggezinnen kreeg. Genie was bang haar mond te openen en was teruggevallen in de stilte.

Waar is Genie vandaag?

Tegenwoordig woont Genie ergens in Zuid-Californië in een opvanghuis voor pleegouders. Er is weinig bekend over haar huidige toestand, hoewel een anoniem individu een privé-detective inhuurde om haar in 2000 op te sporen en haar als gelukkig beschreef. Dit staat in schril contrast met het verhaal van psychiater Jay Shurley die haar bezocht op haar 27e en 29e verjaardag en haar karakteriseerde als grotendeels stil, depressief en chronisch geïnstitutionaliseerd..

"Wat nemen we af van dit echt droevige verhaal?" vroeg Harlan Lee in de NOVA-documentaire. "Kijk, er is een ethisch dilemma in dit soort onderzoek.Als je rigoureuze wetenschap wilt doen, zullen de interesses van Genie een tweede keer komen. Als je alleen maar om Genie wilt helpen, dan zou je niet veel doen van het wetenschappelijk onderzoek. Dus wat gaan we doen? Om het nog erger te maken, de twee rollen, wetenschappers en therapeuten, werden in één persoon gecombineerd, in haar geval. Dus ik denk dat toekomstige generaties het geval van Genie zullen bestuderen ... niet alleen voor wat het ons kan leren over menselijke ontwikkeling, maar ook voor wat het ons kan leren over de beloningen en de risico's van het uitvoeren van 'het verboden experiment'. "