Overzicht van psychische stoornissen en hoe ze worden gediagnosticeerd
Wat is precies een psychische stoornis? Hoe wordt een psychische stoornis gediagnosticeerd? Het definiëren van precies wat een psychische aandoening is, kan lastig zijn en de definities zijn in de loop van de tijd veranderd.
Het eerste probleem is dat een professional in de geestelijke gezondheidszorg eerst moet beslissen hoe "stoornis" precies wordt gedefinieerd. Hoe bepaal je of er iets psychologisch verkeerd of ongezond is over een persoon? Hoe bepaal je wat normaal is en wat abnormaal is?
Als je wanorde zou definiëren als iets dat buiten de statistische norm valt, dan zouden mensen die als uitzonderlijk getalenteerd of begaafd worden beschouwd in een bepaald gebied als abnormaal worden beschouwd. Dus in plaats van zich te concentreren op acties die buiten het normale statistisch gezien worden beschouwd, hebben psychologen de neiging zich te concentreren op de resultaten van dat gedrag. Gedrag dat als onaangepast wordt beschouwd en aanzienlijk persoonlijk leed veroorzaakt en het dagelijks functioneren onderbreekt, wordt eerder als stoornis bestempeld.
Tegenwoordig zijn veel professionals in de geestelijke gezondheidszorg het erover eens dat psychische stoornissen worden gekenmerkt door zowel persoonlijk leed als beperkingen op meerdere gebieden van het leven.
Lees meer over hoe clinici psychologische stoornissen definiëren en classificeren en ontdek hoeveel mensen elk jaar worden beïnvloed door dergelijke aandoeningen.
Wat is een psychische stoornis?
Een psychische aandoening is een aanduiding die vaak door elkaar wordt gebruikt met de termen psychische stoornis, psychiatrische stoornis of geestesziekte. De 'officiële' term is psychische stoornis, gedefinieerd in de nieuwste editie van de diagnostische handleiding van de American Psychiatric Association, de DSM-5. Het definieert een psychische stoornis als:
"... een syndroom dat wordt gekenmerkt door een klinisch significante verstoring van de cognitieve, emotieregulatie van een persoon of gedrag dat een disfunctie weerspiegelt in het psychologische, biologische of ontwikkelingsproces dat ten grondslag ligt aan mentaal functioneren. Psychische stoornissen worden meestal geassocieerd met ernstige stress op sociaal, beroepsmatig, of andere belangrijke activiteiten. "
De DSM-5 merkt ook op dat verwachte reacties op een gemeenschappelijke stressfactor, zoals de dood van een geliefde, niet als psychische stoornissen worden beschouwd. Het diagnostisch handboek suggereert ook dat gedragingen die vaak worden beschouwd als in strijd met sociale normen niet als stoornissen worden beschouwd tenzij deze acties het gevolg zijn van enige disfunctie.
Hoe worden psychische stoornissen gediagnosticeerd?
De classificatie en diagnose is een belangrijke zorg voor zowel zorgverleners als cliënten in de geestelijke gezondheidszorg. Hoewel er geen enkele, definitieve definitie van psychische stoornissen is, zijn er enkele andere classificatie- en diagnostische criteria naar voren gekomen. Clinici gebruiken de Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen, gepubliceerd door de American Psychiatric Association, om te bepalen of een reeks symptomen of gedrag voldoet aan de criteria voor diagnose als een mentale stoornis. De internationale classificatie van ziekten, gepubliceerd door de Wereldgezondheidsorganisatie, wordt ook vaak gebruikt.
Doel van het verkrijgen van een diagnose
Hoewel sommige mensen een diagnose kunnen vermijden uit angst voor sociale stigmatisering, is het krijgen van een diagnose een essentieel onderdeel van het vinden van een effectief behandelplan. Een diagnose gaat niet over het toepassen van een label op een probleem; het gaat om het ontdekken van oplossingen, behandelingen en informatie met betrekking tot het probleem.
Psychologische stoornis Prevalentie
Relatief recent onderzoek heeft aangetoond dat psychische stoornissen veel wijdverspreider zijn dan eerder werd aangenomen. Volgens het National Institute of Mental Health (NIMH), lijdt ongeveer 26 procent van de Amerikaanse volwassenen ouder dan 18 jaar aan een aantal diagnosticeerbare psychische stoornissen in een bepaald jaar.
Uit de nationale comorbiditeitsenquête 1994 (NCS) bleek dat 30 procent van de respondenten in het voorgaande jaar symptomen van ten minste één psychische aandoening had ervaren. Het onderzoek toonde ook aan dat bijna de helft van alle volwassenen op enig moment in hun leven een of andere vorm van psychische stoornis ervaart.
Het National Institute of Mental Health (NIMH) schat dat er ongeveer 9,8 miljoen volwassenen in de VS zijn met een ernstige psychische aandoening in 2014.
NIMH definieert een ernstige psychische aandoening als een mentale, gedragsmatige of emotionele aandoening die in het afgelopen jaar kan worden vastgesteld en die voldoet aan de diagnostische criteria die zijn gespecificeerd door de DSM-IV. Deze aandoeningen moeten ook leiden tot ernstige beperkingen van het functioneren die een of meer belangrijke levensactiviteiten beperken of verstoren.
Een studie uit 2005 repliceerde de nationale comorbiditeitenquête en ontdekte dat de prevalentiecijfers voor 12 maanden ongeveer 26 procent van de Amerikaanse volwassenen waren. Angststoornissen vertegenwoordigden de meest voorkomende psychische stoornissen (18,1 procent), met stemmingsstoornissen (9,5 procent), impulscontrole (8,9 procent) en stofgerelateerde stoornissen (3,8 procent) na.
Verschillende soorten psychische stoornissen
De DSM-5 beschrijft een groot aantal psychische stoornissen, evenals stoornissen die vallen onder een categorie van soortgelijke of verwante subtypes van de stoornis. Enkele van de prominente diagnostische categorieën zijn voedings- en eetstoornissen, stemmingsstoornissen, somatisch symptoom en verwante stoornissen, slaap-waakstoornissen, angststoornissen en persoonlijkheidsstoornissen..
