Lymphogranuloma Venereum symptomen en behandeling

Lymphogranuloma venereum (LGV) is een seksueel overdraagbare aandoening die vroeger vooral werd beschouwd als een aandoening voor personen in de derde wereld. Helaas is het nu wereldwijd aan het stijgen. Er was een eerste uitbraak bij mannen die in 2003 seks hadden met mannen (MSM) in Nederland. Daarna werd LGV gevonden in geïsoleerde groepen MSM in West-Europa, Noord-Amerika en Australië. LGV is nauw verbonden met een HIV-infectie. Bovendien kan, net als bij veel andere SOA's, lymfogranuloma venereum het risico op overdracht en acquisitie van HIV daadwerkelijk verhogen.
LGV wordt eigenlijk veroorzaakt door een type chlamydia. Talloze soorten chlamydia infecteren mensen. Serovars D-K veroorzaken standaard genitale infecties. Serovars A-C veroorzaken trachoom (blindheid) Serovars L1, L2 en L3 veroorzaken LGV.

symptomen

In sommige opzichten lijkt een infectie met LGV meer op een infectie met syfilis dan op een standaard genitale chlamydia-infectie. Dit komt omdat infectie meerdere fasen heeft. Bovendien kunnen symptomen systemisch (verspreid over het lichaam) worden in plaats van alleen lokaal.
De eerste fase van LGV-infectie is een kleine bobbel, of papule, die kan worden zweer. Dit symptoom verschijnt meestal ongeveer 1 tot 2 weken na blootstelling aan het virus. De tweede fase vindt ongeveer 2 tot 6 weken later plaats. Symptomen in de tweede fase van lymfogranuloma zijn gezwollen lymfeklieren, koorts en pijn. Geïnfecteerde MSM die anale seks beoefenen, kunnen ook last krijgen van jeuk, afscheiding en bloeding uit hun rectum. Gezwollen lymfeklieren komen minder vaak voor bij vrouwen met LGV.
Als LGV onbehandeld blijft, kan het chronisch worden en op lange termijn schade aan het lymfesysteem veroorzaken. Dit is vergelijkbaar met de manier waarop onbehandelde chlamydia kan leiden tot ontsteking van het bekken. Problemen beginnen meestal ongeveer vijf tot tien jaar na de eerste infectie te verschijnen.

Diagnose en behandeling

Lymphogranuloma venereum kan bijzonder moeilijk zijn om te testen. Om een ​​juiste diagnose te stellen, moeten artsen bekend zijn met de ziekte en een zeer zorgvuldige medische geschiedenis hebben. Onderzoek naar het materiaal van de zweren geeft misschien geen duidelijk resultaat. Bacteriën zijn mogelijk niet altijd zichtbaar, afhankelijk van het stadium van de ziekte.
Lymphogranuloma venereum wordt veroorzaakt door een type chlamydia. Daarom kan het testen van zweren en ontstoken lymfeklieren op de aanwezigheid van chlamydia leiden tot een juiste diagnose. De meeste laboratoria zijn niet in staat onderscheid te maken tussen een standaard genitale chlamydia-infectie en Lymphogranuloma venereum. Dat betekent dat de infectie uiteindelijk verkeerd kan worden gediagnosticeerd. Gelukkig is het antibioticabehandelingsschema vergelijkbaar. Verder is het in de aanwezigheid van een bubo die chlamydia bevat vrij veilig dat Lymphogranuloma venereum de boosdoener is in plaats van een standaard genitale stam.