Chirurgische behandeling van hypofysetumoren

De hypofyse is een heel belangrijk maar klein stukje weefsel dat zich aan de basis van de hersenen bevindt. Dit weefsel wordt een klier genoemd omdat het hormonen afscheidt in de bloedstroom om essentiële functies van het lichaam te beheersen, inclusief voortplanting, groei tijdens de ontwikkeling van het kind en de functie van de schildklier. De hypofyse is misschien wel de belangrijkste klier in het menselijk lichaam omdat het zoveel dingen tegelijk doet.
De hypofyse scheidt zes verschillende hormonen af:

Schildklierstimulerend hormoon (TSH): Bepaalt de functie van de schildklier
Adrenocorticotroop hormoon (ACTH): Stimuleert de bijnieren om adrenaline vrij te maken
Follikelstimulerend hormoon (FSH): Speelt een rol in de puberteit en reproductie
Luteïniserend hormoon (LH): Helpt de reproductie en seksuele ontwikkeling onder controle te houden
Groeihormoon (GH): Beheersing van de groei van het lichaam tijdens de kindertijd en de adolescentie
Prolactine (PRL): Beheersing van de productie van moedermelk na de zwangerschap

De meeste klieren scheiden één hormoon af, dus de hypofyse is ongebruikelijk vanwege zowel de complexiteit van zijn functie als de unieke locatie in de hersenen, net achter de neus.
Niet alleen scheidt de hypofyse zes verschillende hormonen af, sommige van deze hormonen controleren andere klieren - inclusief de schildklier - dus veranderingen in de functie van de hypofyse kunnen de gezondheid en het welzijn van een persoon ernstig beïnvloeden.
Hormoononevenwichtigheden, of deze nu afkomstig zijn uit de hypofyse of een ander deel van het lichaam, worden meestal behandeld met endocrinologie. Endocrinologie is de medische specialiteit die hormoonproblemen behandelt, waaronder hypofyseproblemen en andere hormoonproblemen zoals diabetes.

Hypofyse Tumor

Het meest voorkomende type hypofysetumor is de hypofyse-adenoom, een niet-kankerachtige tumor die zich vormt op de hypofyse. Er zijn andere soorten tumoren dan kunnen vormen, maar het adenoom is veruit de meest voorkomende.
Hypofyse-adenomen zijn op meerdere manieren gecategoriseerd. Ze zijn goedaardige (niet-kanker), invasieve adenoom of kanker. De tumor kan een secretoire tumor zijn, wat betekent dat de tumor hormonen afscheidt, of misschien niet. Ze worden aangeduid als macroadenoma als ze een centimeter of meer zijn en als microadenoma worden beschouwd als ze kleiner zijn dan een centimeter.
Er zijn andere soorten tumoren die bij de hypofyse kunnen voorkomen, maar de meeste zijn zeldzaam en de operatie wordt op dezelfde manier uitgevoerd als de procedures voor de behandeling van adenomen..

Een hypofyse tumor diagnosticeren

Hypofysetumoren worden vaak gediagnosticeerd nadat een ogenschijnlijk niet-gerelateerd probleem leidt tot de diagnose van dit type hersentumor. Een jonge vrouw die nooit een kind heeft gehad, kan bijvoorbeeld borstvoeding gaan geven en de laboratoriumresultaten kunnen wijzen op een hypofyse-tumor als oorzaak van het probleem..
Dat gezegd hebbende, veel hypofysetumoren worden "incidentalomen" genoemd als ze niet worden gevonden vanwege symptomen of problemen, maar tijdens een inspanning voor iets anders. In dit geval kan een hypofysetumor worden gevonden tijdens een CT-scan van de hersenen, omdat de patiënt naar de eerste hulp ging voor een mogelijke beroerte. In dit geval waren er geen problemen of symptomen als gevolg van het adenoom, en het kan nooit zijn gevonden als de CT-scan niet was gedaan.

Symptomen van hypofyse Tumor

Het volgende zijn symptomen die u kunt ondervinden als u een hypofyse tumor heeft:

Hoofdpijn die chronisch is en na verloop van tijd kan verergeren
Acromegalie, een aandoening veroorzaakt door te veel groeihormoon nadat de meeste mensen zijn gestopt met groeien, wat leidt tot zeer grote handen en voeten, en indien niet behandeld, grove gelaatstrekken. Wanneer er tijdens de puberjaren te veel groeihormoon wordt geproduceerd, kan dit gigantisme tot gevolg hebben.
Hypopituïtarisme, een aandoening die bij kinderen tot groeiachterstand leidt
Cushing-syndroom, een aandoening die veroorzaakt kan worden door te veel ACTH uit de hypofyse, veroorzaakt vaak een rond gezicht en een bult tussen de schouders.
De ziekte van Addison, een aandoening veroorzaakt door te weinig ACTH
Visie verandert
Moedermelk bij een vrouw die niet is bevallen
De menstruatiecyclus kan onregelmatig of afwezig zijn
Stemmingswisselingen
Onvruchtbaarheid
Erectiestoornissen
Gewichtsveranderingen
Chronische gevoelens van vermoeidheid
De schildklierhormoonspiegels zijn te hoog of te laag

Wanneer hypofyseoperatie noodzakelijk is

Hypofyse-adenomen komen zeer vaak voor, met maar liefst één op de zes patiënten die op enig moment in hun leven een klein adenoom in de hypofyse hebben. Gelukkig is een adenoom dat gezondheidsproblemen veroorzaakt veel zeldzamer, met ongeveer een hypofyse-adenoom per duizend die symptomen veroorzaakt.
Veel patiënten met een hypofyse-adenoom of een ander type goedaardige tumor kunnen een operatie voorkomen. Voor patiënten met een hypofyse-adenoom die geen problemen veroorzaken en geen medicatie vereisen, is een operatie een onnodige behandeling. Andere patiënten kunnen operaties voorkomen door medicatie te nemen die de hormonale veranderingen regelt die worden veroorzaakt door een hypofyse tumor.
De personen die het meest waarschijnlijk chirurgische ingrepen nodig hebben, zijn meestal diegenen die niet goed reageren op medicatie of aanzienlijke problemen hebben als gevolg van de tumor. Deze problemen kunnen een verandering of verlies van het gezichtsvermogen, ernstige hoofdpijn of andere gezondheidsproblemen veroorzaakt door hormonale onevenwichtigheden omvatten.

Risico's van hypofyse-operaties

Naast de gebruikelijke risico's die gepaard gaan met chirurgie en de risico's van anesthesie, draagt een operatie om een hypofyse tumor te verwijderen unieke risico's. De meest ernstige van deze risico's is ernstige hormonale onbalans veroorzaakt door schade aan de hypofyse tijdens de procedure. Schade aan de klier kan alle of alle van de zes hormonen afgescheiden door de hypofyse verstoren en kan leiden tot complexe problemen die in veel delen van het lichaam gezondheidsklachten kunnen veroorzaken..
Bijkomende problemen die kunnen optreden na hypofyseoperaties zijn onder andere:

Diabetes insipidus: Veroorzaakt door een hormonale onbalans veroorzaakt deze aandoening dat het lichaam zeer grote hoeveelheden urine produceert, wat leidt tot uitdroging, dorst en, in ernstige gevallen, verwarring.
Lek in de wervelkolom: Het is mogelijk dat ruggenmergvocht uit de neus lekt na transsfenoïdale chirurgie. Dit komt omdat er een gat in het bot achter de neusholte wordt geboord om een operatie uit te voeren. Als de steriele lijm die is gebruikt om het gat te "patchen" het gebied niet volledig vult, zal de patiënt een druipende neus ervaren, net als het heldere slijm dat bij een verkoudheid aanwezig is.
Sinus hoofdpijn: Een hoofdpijn na dit type operatie is heel gebruikelijk en wordt vaak omschreven als een bijholtehoofdpijn.
Verstopte neus: Naar verwachting zullen de neusgangen na deze procedure overbelast raken, en deze congestie is vaak aanwezig gedurende een week of twee na de procedure. In de meeste gevallen zal de congestie gestaag verbeteren tijdens de herstelperiode en is meestal het gevolg van chirurgische instrumenten die de delicate weefsels in de neus irriteren..

meningitis: Een herseninfectie is waarschijnlijker na hersenoperaties, omdat een operatie het risico verhoogt dat bacteriën de hersenen bereiken.

Vóór hypofyseoperatie

Voorafgaand aan een operatie aan de hypofyse kunt u een CT-scan, MRI of mogelijk beide laten uitvoeren om de grootte en de vorm van de klier en de tumor te evalueren. Labotests zullen ook deel uitmaken van de diagnose van het probleem en veel van die laboratoriumtests kunnen voorafgaand aan een operatie worden herhaald als de tumor hormonale onevenwichtigheden veroorzaakt. Deze pre-operatieve labs zullen een basislijn voor vergelijking vaststellen nadat de operatie is voltooid, en kunnen helpen bepalen of de operatie heeft geresulteerd in een verbetering.

Hypofyse-tumoroperaties

Een operatie om een hypofyse tumor te verwijderen wordt meestal uitgevoerd door een neurochirurg, een chirurg die gespecialiseerd is in de behandeling van aandoeningen van het centrale zenuwstelsel, waaronder de hersenen en de wervelkolom. In sommige gevallen kan een KNO-arts (oor, neus en keel) de chirurg of een deel van het team zijn dat de operatie uitvoert. De operatie wordt uitgevoerd onder algemene anesthesie, die wordt gegeven door een anesthesist of een anesthesiemedewerker (CRNA).
Vanwege de unieke locatie van de hypofyse in de schedel maar buiten de hersenen, zijn er twee manieren waarop de procedure kan worden uitgevoerd.

Transfenoïdale aanpak

De meest voorkomende manier om een hypofyse tumor te verwijderen, is de transsfenoidale benadering, waarbij de chirurg instrumenten door de neus steekt en een gat wordt gemaakt in de sinus die rust tussen de achterkant van de neus en de hersenen. Het plaatsen van een klein gaatje in dit bot, het sferenachtige bot genoemd, geeft directe toegang tot de hypofyse.
Voor de duidelijkheid, de hypofyse is aan de hersenen gehecht, maar rust op de onderkant van de hersenen. Hierdoor kan de klier via de neus worden bereikt. De procedure gebruikt een endoscoop, een flexibele dunne buis met een lamp, een camera en kleine instrumenten erin. De endoscoop wordt ingebracht en de chirurg kan de beelden op een monitor bekijken. Kleine instrumenten in het kader worden gebruikt om het ongewenste weefsel weg te snijden.
In veel gevallen helpen scans van hoge kwaliteit voorafgaand aan de operatie in combinatie met gespecialiseerde apparatuur die tijdens de procedure wordt gebruikt, de chirurg naar de meest directe route naar de hypofyse. Zodra het pad open is, worden kleine instrumenten, curettes genaamd, gebruikt om het ongewenste tumorweefsel te verwijderen.
Nadat het tumorweefsel is verwijderd, wordt een klein stukje buikvet in het gebied geplaatst waar de tumor is verwijderd en de chirurg zal het gat in het bot verzegelen met een bottransplantaat, steriele chirurgische lijm of beide. In de meeste gevallen worden de neusgaten open gespalkt om te voorkomen dat zwelling de neuspassages volledig afsluit.

Craniotomie aanpak

De alternatieve benadering van hypofyse-chirurgie is door een craniotomie, waarbij een deel van de schedel wordt verwijderd om rechtstreeks toegang te krijgen tot de hersenen. Deze route komt veel minder vaak voor en wordt meestal gebruikt als de operatie niet de eerste is die op de hypofyse wordt uitgevoerd. Het kan ook worden gebruikt als er een probleem is met lekkende hersenvocht na een eerste procedure op de hypofyse.
Tijdens dit type hypofyseoperatie begint de procedure nadat het gebied waar de incisie zal worden afgeschoren is en een metalen voorwerp in de buurt van de slapen wordt geplaatst om het hoofd volledig stil te houden. Een incisie wordt gemaakt in de hoofdhuid en de huid wordt geopend om de schedel bloot te leggen, waar kleine gaten, die boorgaten worden genoemd, in twee delen van de schedel worden geboord. Een zaag wordt vervolgens gebruikt om deze twee gaten te verbinden, waardoor een meloen wigvormig stuk bot ontstaat dat voorzichtig wordt verwijderd en opzij wordt gezet tijdens de procedure. De bedekking van de hersenen, de dura genaamd, wordt geopend en de hersenen kunnen worden gezien.
Zodra de hersenen zijn blootgesteld, wordt een speciaal afzuiginstrument gebruikt om de hersenen voorzichtig op te tillen, waardoor toegang wordt verkregen tot de onderkant van de hersenen waar de hypofyse rust. De chirurg kan de klier direct visualiseren en kan werken met behulp van instrumenten die in de handen worden gehouden.
Nadat de procedure is voltooid, wordt het stuk schedel vervangen en daar vastgehouden met lijm of bewaard in een speciale vriezer zodat het op een later tijdstip kan worden vervangen. De huid van de hoofdhuid wordt gesloten met nietjes of lijm.

Na hypofyseoperatie

De meeste patiënten zullen een dag of twee in de neurologische of chirurgische intensieve zorg doorbrengen voor nauwgezette controle na de operatie. Gedurende die tijd zal het personeel bijzondere aandacht besteden aan bloedtesten om vast te stellen of de operatie succesvol was in het verminderen van hormoononevenwichtigheden, en zal hij ook de urineproductie nauwlettend controleren om te bepalen of de operatie diabetes insipidus heeft veroorzaakt. U zult ook nauwlettend worden gecontroleerd op postnasale infusie of een loopneus, wat een teken kan zijn dat de pleister om het gat in het sfinctoïde bot te sluiten, niet de cerebrale spinale vloeistof volledig bevatte.
Na één of twee dagen op de ICU kan de patiënt worden overgebracht naar een step-down of vloerunit in het ziekenhuis. De meeste patiënten kunnen 3-5 dagen na de operatie naar huis terugkeren met strikte instructies om hun neus niet te blazen en instructies voor het verzorgen van de incisie op hun buik..
De meeste patiënten zijn in staat om terug te keren naar de overgrote meerderheid van hun normale activiteiten twee weken na de operatie. Sommige activiteiten die de intracraniale druk (druk in de hersenen), zoals gewichtheffen, inspannende oefeningen, buigen en tillen, kunnen gedurende ten minste een maand na de operatie worden vermeden, maar activiteiten zoals werken aan een bureau, lopen en rijden zijn meestal mogelijk op het merk van twee weken.
Voor de eerste weken van herstel is het typisch dat voorgeschreven medicijnen moeten worden gegeven voor chirurgische pijn. Aanvullende medicijnen worden vaak gegeven om constipatie te voorkomen, omdat het dragen van een stoelgang de intracraniale druk kan verhogen en moet worden vermeden. U kunt medicijnen krijgen om verstopte neus en zwelling te verminderen.
Gedurende deze tijd is het normaal om vermoeidheid, verstopte neus en hoofdpijn van het sinushoofd te ervaren. Het is belangrijk om het volgende aan uw chirurg te melden: postnasale infusie of loopneus die niet stopt, koorts, rillingen, overmatig plassen, overmatige dorst, ernstige hoofdpijn en een stijve nek die voorkomt dat de kin de borst raakt.
Uw vervolgbezoeken kunnen plaatsvinden bij uw neurochirurg, KNO of beide. U kunt verwachten dat bloedonderzoeken worden uitgevoerd om uw voortgang te blijven volgen en om te bepalen welk medicijn u nodig zult hebben, indien aanwezig, zodra u genezen bent.